Ο μέσος Έλληνας, που δεν έχει σχέση με το δημοσιογραφικό δικαστικό ρεπορτάζ, αλλά έχει ανεπτυγμένο το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα, αντικρίζοντας στην τηλεόραση το θέαμα της διαπόμπευσης του Γιάννη Σμπώκου με χειροπέδες και αγκαζέ από «φουσκωτούς» με αλεξίσφαιρα γελέκα, ίσως επιβεβαίωσε την πεποίθησή του, ότι σ’ αυτή τη χώρα λειτουργεί η Δικαιοσύνη.
Λειτουργεί, αλλά εντελώς επιλεκτικά και όχι με δεμένα τα μάτια. Όταν για τα ίδια κακουργήματα συνεργών, (απλών πολιτών και μελών του υπουργικού συμβουλίου), οι μεν απλοί πολίτες οδεύουν προς της φυλακής τα σίδερα, οι δε συνεργοί τους υπουργοί και υφυπουργοί απαλλάσσονται των κατηγοριών. Αλλά πώς; Απλούστατα, με τον ολιγαρχικό, ταξικό και κατάπτυστο νόμο περί ευθύνης υπουργών, λόγω πρόωρης διάλυσης της Βουλής.
Άντε λοιπόν να εξηγήσουμε, σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, με ελλιπή πολιτική αγωγή, και σε περί άλλα τυρβάζοντες νεολαίους ότι ο νόμος αυτός καταρρακώνει, κυριολεκτικά κουρελιάζει τον υπέρτατο νόμο, το Σύνταγμα, που έχει ως προμετωπίδα την αρχή της ισονομίας και ισοπολιτείας όλων των Ελλήνων. Και άντε να ευαισθητοποιηθούν ευρείες κοινωνικές ομάδες, για τον έλεγχο των δικαζόντων που δέχονται να διεξάγουν δίκες, εν γνώσει του ότι ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι αντισυνταγματικός. Και άντε, επιπλέον, ν’ απορείς γιατί και κάποιοι συνήγοροι των κατηγορουμένων, προφανώς εθισμένοι στην παντοδυναμία του εθιμικού καθεστώτος του ολιγαρχικού δικαίου, θεωρούν μάταιες και εκτός συρμού ή γαλλιστί démodé τέτοιες κινητοποιήσεις…
Και άντε εν τέλει να περιμένεις από τους διατελέσαντες Προέδρους της Δημοκρατίας, να μην υπογράφουν τα δια κυβερνητικής χειρός συντεταγμένα διατάγματα περί πρόωρης διάλυσης της Βουλής, χωρίς να συντρέχει σοβαρός εθνικός λόγος. Αλλά απλούστατα γιατί κινδυνεύουν υπόλογοι υπουργοί να φυλακιστούν…
Ας μη κρύβονται λοιπόν κάποιοι, γιατί έτσι τους βολεύει, πίσω από το δάκτυλό τους, ή σαν τη στρουθοκάμηλο, με χωμένο το κεφάλι στην άμμο. Διότι αυτός ο εθισμός στο εθιμικό δίκαιο της απαλλαγής των ολιγαρχών από κακουργήματα με «νόμους» που τους ψηφίζει η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά και τους διαιωνίζει με την υστερόβουλη ανοχή της και η «πρώτη φορά κυβέρνηση αριστεράς» (τρομάρα της), αυτή ακριβώς η εικόνα μας είναι άξιο απορίας, πως δεν εκίνησε το ενδιαφέρον των πιστωτών μας.
Με άλλα λόγια οι πιστωτικές τρόϊκες και τα δανειστικά κουαρτέτα, ως πρώτη μεταρρύθμιση, για την αποκατάσταση της φερεγγυότητας της αξιοπιστίας των κυβερνήσεών μας, θα έπρεπε να μας επιβάλλουν την άμεση κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, γιατί όχι και των εξίσου ολιγαρχικών ασυλιών για τους βουλευτές.
Τον τελευταίο καιρό ακούγονται και γράφονται παράπονα, για τις υποτονικές αντιδράσεις της Αντιπολίτευσης σε σχεδόν βεβαιωμένα υπουργικά σκάνδαλα. Σύμφωνα με κάποιες ερμηνείες αυτής της αντιπολιτευτικής απραξίας, για την αδράνεια αυτή φταίνε οι έριδες στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αλλά και η χαλαρότητα στις σχέσεις των δυνάμεων του αστικοδημοκρατικού τόξου.
Όμως οι λόγοι αυτής της αδράνειας δεν είναι αρκετοί για να συγχωρέσουν την άτολμη αντιπολίτευση. Μήπως λοιπόν αντί της υποταγής σοβαρού τμήματος των βουλευτών στο εθιμικό δίκαιο της διαρκούς συγνώμης προς τις απάτες, θα ήταν αναπόδραστη η ανάγκη για σύνταξη και συνομολόγηση ανάμεσα σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, αλλά και σε πολιτικά ομόδοξες εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, ενός κοινού κώδικα κοινής δράσης για την αποτοξίνωση του πολιτικού μας βίου;
Στην απορία, γιατί το κάλεσμα αυτό δεν απευθύνεται και προς τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η απάντηση είναι αυτονόητη: Οι άνθρωποι αυτού του χώρου ψάχνουν σε όλα τα σημεία του πολιτικού ορίζοντα για παραβατικούς συνενόχους. Γι’ αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας, για την επίτευξη της «αυτοδυναμίας» του, βρήκε το μοναδικό του ταίρι, στους ΑΝΕΛ, παρακάμπτοντας προκλητικά τις επιβεβλημένες από το Σύνταγμα διερευνητικές εντολές με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις.
——————————————-
Υ.Γ.: Δεν σβήνουν επιτέλους, από το χάρτη, αρκετοί πολιτικοί, κάποια ΜΜΕ και άλλοι μαθητευόμενοι μάγοι αυτό τον τίτλο «Επιτροπή Σοφών»; Τόσο μεγάλος είναι ο έρωτας για την ελληνική γλώσσα, ώστε να εξομοιώνονται οι μετριότητες με τις αδιαμφισβήτητες αξίες;
Και μία εξαίρεση: Στην περίοδο του ’60 όταν γίνονταν οι πρώτες διαπραγματεύσεις για την ένταξή μας στην Κοινή Αγορά (Marché Common) επικεφαλής της τότε Επιτροπής Σοφών ήταν ο ανεπανάληπτος καθηγητής και πρόεδρος της Τράπεζας Ελλάδος Ξενοφών Ζολώτας.
