«Το 1%; Οχι για τα παιδιά μου». Ο τίτλος που χρησιμοποίησε σε πρόσφατο άρθρο του ο Σάιμον Κούπερ, αρθρογράφος των «Financial Times», αποτέλεσε την αφορμή για να ξεκινήσει στη Βρετανία ένας δημόσιος διάλογος με στόχο να δοθεί μια απάντηση σε ένα ζήτημα που πλέον απασχολεί εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο: Πιο σημαντική είναι η ζωή ή καριέρα; Η ευτυχία ή ο πλούτος;
Γνωρίζοντας ότι το 2016 το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ενδέχεται να κατέχει περισσότερα πλούτη από το υπόλοιπο 99% (σύμφωνα με έκθεση της βρετανικής μη κυβερνητικής οργάνωσης Oxfam), ο Κούπερ δηλώνει ξεκάθαρα πως δεν επιθυμεί να ασκήσει πίεση στα παιδιά του ώστε να καταφέρουν μέσω της επαγγελματικής τους αποκατάστασης να γίνουν κάποια στιγμή μέλη αυτής της ολιγομελούς κατ’ αναλογία λέσχης των πλουσίων όλου του κόσμου.
Και αν η κυρίαρχη γνώμη είναι ότι η ευτυχία ενός ανθρώπου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα εισοδήματά του, διάφορες έρευνες αποδεικνύουν το αντίθετο. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, οι πιο ικανοποιημένοι επαγγελματίες είναι οι ιερείς, οι αποδοχές των οποίων δεν ξεπερνούν τις 27.000 ευρώ τον χρόνο, και οι γυμναστές, που κερδίζουν ακόμη λιγότερα, γύρω στις 13.000 ευρώ τον χρόνο.
«Από την Ινδία ως τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, οι σημερινοί γονείς έχουν εμμονή με την ανάγκη να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους ένα ιδιαίτερα επικερδές επάγγελμα, είτε πρόκειται για το επάγγελμα του δικηγόρου είτε για το επάγγελμα του γιατρού ή του τραπεζίτη. Και για να το καταφέρουν αυτό προσπαθούν να τα προγραμματίσουν σαν να είναι αυτόματα από την παιδική τους ηλικία. Αλλά ψυχολόγοι, δημοσκοπήσεις, καθώς και ο κοινός νους υποδεικνύουν ότι δεν είναι απαραίτητα αυτός ο σωστός δρόμος ώστε να γίνουν τα παιδιά τους ολοκληρωμένοι και ικανοποιημένοι με τη ζωή τους ενήλικοι» εξήγησε μιλώντας στη «Repubblica» ο Σάιμον Κούπερ.
Χαρακτηρίζοντας την εν λόγω τάση παγκόσμια και προσδιορίζοντας ότι δεν αφορά αποκλειστικά τις δυτικές κοινωνίες και την ανώτερη τάξη αλλά και τα μέλη της μεσαίας, ακόμη και της μικρομεσαίας τάξης, ειδικά σε αναδυόμενες χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία, ο βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος υποστηρίζει –και όχι αδίκως –πως «κάποιος μπορεί να είναι ευτυχισμένος δίχως να κάνει καριέρα ακολουθώντας την κλίση του, ακολουθώντας επαγγέλματα τα οποία δεν είναι ιδιαίτερα επικερδή».
Μητέρες-τίγρεις και παιδιά που δεν τα ρώτησε κανείς
Παρότι παραδέχεται ότι ανήκει και ο ίδιος στο πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού –«Ας πούμε πως στον δυτικό κόσμο δύο ακαθάριστοι μισθοί ύψους 60.000 ευρώ και άνω τον χρόνο, του συζύγου και της συζύγου, κατατάσσουν ένα ζευγάρι επαγγελματιών σε αυτό το 1%. Σε σχέση με τον παγκόσμιο πληθυσμό η μεσαία τάξη της Ευρώπης ανήκει σε αυτό το 1%» προσδιόρισε στην ιταλική εφημερίδα -, εξακολουθεί να υποστηρίζει πως αυτό που επιθυμεί περισσότερο για τα δικά του παιδιά είναι να μπορέσουν να κάνουν ό,τι πραγματικά θέλουν. Ακόμη και να πλουτίσουν μέσω της όποιας εργασίας τους, δίχως ωστόσο να δέχονται αφόρητη πίεση με αποκλειστικό σκοπό την επαγγελματική αποκατάσταση και τον πλουτισμό.
Ερωτώμενος αν η φτώχεια συνεπάγεται την ευτυχία ο Σάιμον Κούπερ δήλωσε: «Οχι. Την ευτυχία ενδέχεται να τη φέρει μια διαφορετική επιλογή ζωής». Και διευκρίνισε ότι εννοεί διαφορετική επιλογή ζωής από εκείνη που κάνουν οι αποκαλούμενες «Tiger Moms», μητέρες-τίγρεις οι οποίες αγωνίζονται 24 ώρες το εικοσιτετράωρο και επτά ημέρες την εβδομάδα επί σειρά ετών για την ανατροφή και τη μετέπειτα επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών τους δίχως να τα έχουν ρωτήσει ποτέ τι πραγματικά επιθυμούν.
HeliosPlus
