Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Αλ. Τσίπρα, τον πολλαπλώς χαριεντιζόμενο, αλλά και αμφιλεγόμενο Αλέκο Φλαμπουράρη, αλλά και τα ελληνικά κακέκτυπα του θρυλικού σοβιετικού θεωρητικού του μαρξισμού-λενινισμού, Μιχαήλ Σουσλόφ, (εδώ εννοούμε τους Νίκο Κοτζιά και Νίκο Παππά), ας παύσουν λοιπόν όλοι τους να χρησιμοποιούν τον ψευδεπίγραφο πλέον τίτλο του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ως καθαρτήριο, (το ρωμαιοκαθολικό purgatorium), για τα κατά συρροήν πολιτικά ανομήματα, αλλά και τις ποινικώς κολάσιμες πράξεις και παραλείψεις κορυφαίων στελεχών τους.
Κάποτε, η έννοια της Αριστεράς, για τους ενσυνείδητους και όχι οπορτουνιστές (καιροσκόπους) οπαδούς της, ήταν ένα είδος πολιτικής θρησκείας. Χώρος ηθικού αναβαπτίσματος των αγωνιστών της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισοπολιτείας και ισονομίας. Επομένως, άτομα με ελαστική και ρευστή συνείδηση δεν είχαν, σ’ αυτή την εποχή, την παραμικρότερη θέση, στο χώρο αυτής της τότε ανεπανάληπτης Αριστεράς.
Η αυτοκατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, μετά την τυχοδιωκτική μιλιταριστική εισβολή της ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, άλλαξε άρδην τους ηθικούς κώδικες, στο παγκόσμιο αριστερό προοδευτικό κίνημα, που από πολιτική θρησκεία άρχισε να εκφυλίζεται σε πολλές περιπτώσεις, σε αριστεροφανή πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Έτσι άλλωστε νοθεύτηκε το κομμουνιστικό ιδεώδες «λιγότερα κανόνια-περισσότερο βούτυρο».
Η χώρα μας δεν γλίτωσε από αυτές τις μεταλλάξεις της «Αριστεράς», ιδίως στο χώρο των κατά δήλωσιν ριζοσπαστών-εκσυγχρονιστών της. Και περιέργως, το δογματικό ΚΚΕ δεν υπέκυψε στο δέλεαρ της «ριζοσπαστικής» διγλωσσίας. Δηλαδή και με τον χωροφύλαξ της δεξιάς συντήρησης και με τον αστυφύλαξ του νεοκομμουνιστικού τυχοδιωκτισμού. Θα μπορούσε όμως, χωρίς ν’ αλλοιώσει τον ιδεολογικό του χαρακτήρα, να εφαρμόσει επιλεκτικά την τακτική του λαϊκού μετώπου με τις σοσιαλδημοκρατικές δυνάμεις του αστικοδημοκρατικού χώρου, σπάζοντας έτσι τα δεσμά της εσωστρέφειας και του απομονωτικού σεκταρισμού. Αλλά και ενισχύοντας τις φιλολαϊκές ισορροπίες.
Και μετά την μικρή αυτή απαραίτητη παρένθεση για το ΚΚΕ, επιστροφή στο χώρο, της Συριζαϊκής αυλής των θαυμάτων. Ήταν επόμενο, η εντελώς πρόσφατη συζήτηση-ψήφιση, από τους πειθήνιους χειροκροτητές του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ-ΠΑΝΑΛΕΞΗ, του νομοσχεδίου, για τα προαπαιτούμενα του τρίτου και φαρμακερότερου Μνημονίου, να συμπέσει με την αναφορά στα ασυγχώρητα, όχι ακούσια ολισθήματα, αλλά στις εσκεμμένες συγκαλύψεις σοβαρών αδικημάτων από την κυβερνητική δυάδα Αλέκου Φλαμπουράρη-Γιώργου Σταθάκη.
Ο πρώτος, με τις πασίγνωστες πλέον λαθροχειρίες, αντί ν’ αποδεσμευτεί, με την ανάληψη των υπουργικών του καθηκόντων, από τις λίαν κερδοφόρες κατασκευαστικές του επιχειρήσεις και κατά παράβασιν της κείμενης νομοθεσίας, μετεβίβασε τις μετοχές του, χωρίς επίσημο συμβολαιογραφικό έγγραφο και χωρίς βεβαίωση του γνησίου της υπογραφής του, στον γιο του. Έτσι επιβεβαιώνεται το «Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει».
Μέχρι στιγμής, ο Αλ. Φλαμπουράρης νομίζει πως εξαγνίζεται, για τον υπό εξέτασιν δόλο του, με το άλλοθι, της κατά τους ισχυρισμούς του, πρότερης 20ετούς αριστερής πολιτείας του. Έτσι μεταβαπτίζει τον ιδεοπολιτικό χώρο της Αριστεράς σε κρησφύγετο παρανομούντων.
Ο δεύτερος κύριος, μετά το σκαπουλάρισμά του, σε δεύτερο βαθμό κρίσεως, από τις κατηγορίες για κακοδιαχείριση μεγάλων χρηματικών ποσών του ΕΣΠΑ, για το Πανεπιστήμιο της Κρήτης, δεν άντεξε στον πειρασμό. Και με την πρώτη εκλογή του, το 2012 στο αξίωμα του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ … «ξέχασε» να δηλώσει στο πόθεν έσχες για το ποσό του ενός εκατομμυρίου €!
Βεβαίως, μετά την αποκάλυψη αυτή, και εν γνώσει του νομικού δόγματος «δεν συγχωρείται άγνοια νόμου», αντί να σιωπήσει, επαύξησε τις εν αμαρτίαις προφάσεις του, με την ιστορική φράση: «Η πρώτη μου δήλωση για το πόθεν έσχες το 2012 ‘ήταν πρώιμη και πιθανόν ατελής’». Ο ισχυρισμός αυτός μας παραπέμπει στο «ολίγον έγκυος» με τα γνωστά σπαρταριστά συνακόλουθα…
Επειδή όμως, η υπερβάλλουσα επιείκεια για ανομήματα υπουργών, οδηγεί συχνά και στην ασυγχώρητη ιστορική αμνησία, δεν πρέπει να ξεχνάμε και τις «πιθανόν ατελείς» δηλώσεις, για τις επιχειρηματικές δικηγορικές δραστηριότητες και του Γιώργου Κατρούγκαλου. Δεν θα επαναλάβουμε εδώ τα πλειστάκις αποκαλυφθέντα. Μόνον και μόνον η προσωνυμία του, «ο κύριος 12%» αρκεί για τα περαιτέρω…
Και, εν τέλει, επειδή ο για δεύτερη φορά πρωθυπουργός της «πρώτης κυβέρνησης Αριστεράς», κόπτεται για την ισονομία και ισοπολιτεία των Ελλήνων, δεν έχουμε παρά να του θυμίσουμε ότι: Αν ο Γιώργος Σταθάκης, με το πρωθυπουργικό συγχωροχάρτι, προσπαθεί ν’ απεμπλακεί, από τα δίχτυα του ψευδούς «πόθεν έσχες», για το ένα εκατομμύριο €, τότε τί έχει να μας πει ο Αλ. Τσίπρας για την προ διετίας καταδίκη του Απόστολου (Άκη) Τσοχατζόπουλου σε επταετή (7) κάθειρξη επειδή «ξέχασε» να δηλώσει, στο «πόθεν έσχες», του την κατοικία της οδού Διονυσίου Αρεοπαγίτου;
Και επιτέλους, ας παύσει ο Αλ. Τσίπρας να τυμβωρυχεί, στη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου, προσπαθώντας να τον μιμηθεί εναγωνίως και ανεπιτυχώς ακόμη και σε σχήματα λόγου ή και στις χειρονομίες, κατά τις «αγορεύσεις» του στη Βουλή. Και ας σταματήσει το απειλητικό κούνημα του δείκτου της δεξιάς παλάμης του. Ας τα διορθώσει αυτά στις συχνές πρόβες ενώπιον του καθρέπτη του. Για το καλό του βεβαίως…
Διότι, όπως και να το κάνουμε: «Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας»…
________________________________________________
Υ.Γ. Η απερίγραπτη αφέλεια, αλλά και κουτοπονηριά με την οποία οι υπόλογοι για απόκρυψη του «πόθεν έσχες» πολιτικοί δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, έχει ήδη περάσει στο χώρο των ανεκδότων.
Σύμφωνα λοιπόν με το τελευταίο ανέκδοτο, «οι Αλ. Φλαμπουράρης και Γ. Σταθάκης απέκρυψαν τα εισοδήματά τους, ενώ ο Αλ. Τσίπρας απέκρυψε ότι είναι δεξιός…»
