Τι απέγιναν οι 33 διασωθέντες μεταλλωρύχοι της Χιλής;

Η γη βούιζε πάνω από το κεφάλι τους αλλά εκείνοι συνέχισαν να δουλεύουν στα έγκατά της, στο ορυχείο χρυσού και χαλκού Σαν Χοσέ στην έρημο Ατακάμα της Χιλής. Ωσπου στις 5 Αυγούστου του 2010 το ορυχείο κατέρρευσε παγιδεύοντας 33 μεταλλωρύχους στις υπόγειες στοές. Η είδηση έγινε γρήγορα πρωτοσέλιδο διεθνώς και εκατομμύρια άνθρωποι περίμεναν με αγωνία να μάθουν νέα για την τύχη των εγκλωβισμένων. Στα 700 μέτρα κάτω από το έδαφος οι μεταλλωρύχοι πάλευαν με την πείνα, γαντζωμένοι στην πίστη στον Θεό, στην ελπίδα και σε ό,τι άλλο μπορούσε να τους κρατήσει στη ζωή.

Και εκεί που πολλοί τούς είχαν ξεγράψει, στις 22 Αυγούστου του 2010 ο κόσμος έμαθε ότι οι μεταλλωρύχοι ήταν ζωντανοί όταν ένα εργαλείο διάτρησης αναδύθηκε από τα βάθη με ένα σημείωμα που έγραφε πως και οι 33 είναι καλά. Υστερα από μια επίπονη διαδικασία διάσωσης βγήκαν ένας ένας στο φως του ήλιου. Ο ενθουσιασμός για αυτό που έμοιαζε με θαύμα ήταν τεράστιος –και συνεπήρε τους πάντες.

Το ημερολόγιο έγραφε 5 Οκτωβρίου 2010. Πέντε χρόνια αργότερα τι έχουν απογίνει οι διασωθέντες; Πολλοί υποφέρουν ακόμη από τα ψυχολογικά τραύματα του εγκλωβισμού τους και μερικοί έχουν πρόβλημα να κρατήσουν μια δουλειά.

Στην αρχή υπήρχαν τα τοκ-σόου και οι ομιλίες. Τους προσκάλεσαν στην Κρήτη και στην Disney World. Το CNN τούς τίμησε ως ήρωες στο Λος Αντζελες. Η ποδοσφαιρική ομάδα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τους κάλεσε ως τιμώμενα πρόσωπα στις εγκαταστάσεις προπόνησης του διάσημου συλλόγου. Εκαναν και ένα ταξίδι στην Ιερουσαλήμ, προσκεκλημένοι επισήμως από το Ισραήλ για ένα προσκύνημα στους Αγίους Τόπους.

Τελείωσαν τα ταξίδια και τα χρήματα

Αλλά με τον καιρό το ενδιαφέρον του κοινού άρχισε να ξεθωριάζει, και μαζί με αυτό τελείωσαν τα ταξίδια και τα χρήματα. Σήμερα πολλοί από τους μεταλλωρύχους δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Ορισμένοι ζουν από μια σύνταξη που τους έδωσε η κυβέρνηση, περίπου 500 δολάρια τον μήνα. Αυτά είναι περίπου τα μισά από όσα έπαιρναν όταν δούλευαν στο ορυχείο του Σαν Χοσέ.

Πολλοί ελπίζουν ότι ένα βιβλίο και μια ταινία για την ιστορία τους θα φέρει χρήματα στις τσέπες τους. Ενας από τους 33, ο Χόρχε Γκαγερίγιος, βγάζει κάποια χρήματα ξεναγώντας επισκέπτες στον χώρο του ορυχείου.

Είναι κάπως σαν τον ιστορικό της ομάδας –συλλέγει τις φωτογραφίες που τράβηξαν, τις μπότες που φορούσαν και άλλα αναμνηστικά από την υπόγεια ζωή τους. Με αυτόν τον τρόπο ελπίζει να κρατήσει ζωντανή την ιστορία τους. Στα 61 του λέει ότι διδάσκει παραδοσιακούς χορούς της Χιλής για να κρατήσει μακριά τους εφιάλτες που τον ξυπνάνε στις 4 κάθε πρωί. «Είμαι ζωντανός, χάρη στον Θεό. Αυτό είναι το σημαντικό» είπε στο CNN.

Oπως πολλοί από τους μεταλλωρύχους, πασχίζει να ξεπεράσει το τραύμα από τις βασανιστικές ημέρες που πέρασε παγιδευμένος στο ορυχείο. Αμέσως μετά τη διάσωσή του έκανε ψυχιατρική θεραπεία.

Ο Αλεξ Βέγκα ξέρει πώς αισθάνεται ο συνάδελφός του. «Ο ψυχίατρος μου λέει ότι έχω βελτιωθεί πολύ» λέει ο Βέγκα. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι κρατάει συνέχεια απασχολημένο το μυαλό του. Ο Βέγκα τα έχει πάει καλύτερα από ό,τι οι περισσότεροι από τους μεταλλωρύχους.

Εργάζεται ως μηχανικός την ημέρα και δουλεύει ως αργά κάθε βράδυ για ένα νέο σπίτι που χτίζει για την οικογένειά του.

Ο Εντισον Πένα, ο μεταλλωρύχος ο οποίος έτρεξε αργότερα στον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, και ο Αριέλ Τικόνα έτρεχαν στις σήραγγες του ορυχείου για να κρατηθούν σε φόρμα και να έχουν κάτι να κάνουν όσο περίμεναν μαζί με τους συντρόφους τους την ώρα της σωτηρίας.

Το πάθος του ήταν πάντοτε το ποδόσφαιρο και άρχισε να ξαναπαίζει μπάλα εκπληκτικά σύντομα μετά τη διάσωση και την ανάρρωσή του. «Δύο ημέρες αφότου βγήκα από το νοσοκομείο έπαιξα στην ομάδα της γειτονιάς μου» είπε.
Ο Τικόνα εξακολουθεί να παίζει ποδόσφαιρο για την ομάδα του, και ως ο 32ος μεταλλωρύχος που διασώθηκε φοράει περήφανα αυτόν τον αριθμό στη φανέλα του.

Υστερα από μακροχρόνια έρευνα για τα αίτια της κατάρρευσης του ορυχείου οι εισαγγελείς ανακοίνωσαν το 2013 ότι δεν είχαν αρκετά στοιχεία για να ασκήσουν ποινικές διώξεις.

Σήμερα καθένας από τους 33 μεταλλωρύχους αντιμετωπίζει διαφορετικά προβλήματα. Αλλά αυτό που τους ενώνει είναι η ανάμνηση του τι μπόρεσαν να πετύχουν με τη θέληση και την πίστη τους.