Βαθμολογία:5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _: χωρίς άποψη
Η «Νιότη» («Youth», Αγγλία/ Ελβετία/ Γαλλία/ Ιταλία, 2015) του Πάολο Σορεντίνο τοποθετείται σε ένα πανάκριβο, ειδυλλιακό ξενοδοχείο της Ελβετίας, όπου παρακολουθούμε την καθημερινότητα ορισμένων θαμώνων. Ενας διάσημος Βρετανός μαέστρος, τον οποίο υποδύεται ο Μάικλ Κέιν σε μια απολαυστική ερμηνεία, έχει αποτραβηχτεί από τα πράγματα και βασανίζεται από δυσάρεστες κυρίως αναμνήσεις. Ενας Αμερικανός σκηνοθέτης (Χάρβεϊ Καϊτέλ) περικυκλωμένος από μια ομάδα νέων σεναριογράφων προσπαθεί να βρει την ιδέα για την επόμενη ταινία του. Η κόρη (Ρέιτσελ Βάιζ) του μαέστρου προσπαθεί να συνέλθει από το γεγονός ότι ο γιός του σκηνοθέτη με τον οποίο ήταν παντρεμένη την παράτησε. Ενας νεαρός ηθοποιός (Πολ Ντάνο) στεναχωριέται που κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά αφού η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν στοιν ρόλο ενός …ρομπότ όπου χδεν φαινόταν καν το πρόσωπό του. Μια ηλικιωμένη ηθοποιός (Τζέιν Φόντα) έρχεται σε σύγκρουση με τον σκηνοθέτη που την ανέδιξε και τώρα τπου στρέφει την πλάτη.
Θα μπούν και άλλα πρόσωπα στην ιστορία, η νέα μις Υφήλιος και ένας παχύς σαν στρογγυλός σαν ποδοσφαιρική μπάλα πρώην ποδοσφαιριστής που θυμίζει τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Νιότη και γήρας μοιάζουν με εκκρεμές που δεν λέει να σταματήσει με τίποτε. Στιγμές χαράς και στιγμές θλίψης πλάθουν ένα πολύ ιδιαίτερο σύμπαν, άλλοτε αληθινό, άλλοτε λιγάκι υπερβολικό, πάντοτε όμως τρομερό ενδιαφέρον. Και βαθιά συναισθηματικό. Την μια στιγμή νιώθεις ότι η ταινία έχει κάτι από την εκρηκτικότητα του Φεντερίκο Φελίνι, την άλλη κάτι από την παγωμένη ομρφιά του «Πέρσι στο Μαρίενμπαντ» του Αλέν Ρενέ. Κατώτερη ίσως από την οσκαρική «Τέλεια μορφιά» αλλά όπως όλες οι δουλειές του Πάολο Σορεντίνο, μια ταινία με εξαιρετικό ενδιαφέρον, η «Νιότη» είναι κάτι σαν φιλοσοφικό ανέκδοτο, ένα νωχελικό παράξενο παιχνίδι ανταγωνισμού ανάμεσα στη νιότη και το γήρας.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ODEON ΟΠΕΡΑ – EMΠΑΣΙ ODEON – ΔΑΝΑΟΣ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ ΔΑΦΝΗ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΟΛΥΜΠΙΟΝ
——————
Ενας Τζόνι Ντεπ πλήρως μεταμορφωμένος είναι η βασική αρετή της ταινίας «Ανίερη συμμαχία» («Black mass», ΗΠΑ, 2015) του Σκοτ Κούπερ που στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Θυμίζοντας νεκροκεφαλή με φιμέ γυαλιά ηλίου, ο Ντεπ υποδύεται έναν τερατώδη γκάνγκστερ ονόματι Τζίμ «Γουάιτι» Μπάλτζερ ο οποίος στη Βοστόνη της δεκαετίας του 1970 έγινε καρφί του FBI εξυπηρετώντας κοινά συμφέροντα: την εξάρθρωση της ιταλικής μαφίας. Ο Τζον Κόνολι (Τζόελ Ετζερτον), ο ομοσπονδιακός αστυνομικός που είχε την ευθύνη της υπόθεσης ήταν επί σειρά ετών υποχρεωμένος να κάνει τα στραβά μάτια καλύπτοντας τα εγκλήματα του Γουάιτι. Ωσπου κάποια στιγμή η κατάσταση βρέθηκε εκτός ελέγχου αφού ο μόνος που έπρεπε να βρίσκεται στη φυλακή ήταν ο Γουάιτι ο οποίος αλώνιζε στους δρόμους σπέρνοντας τρόμο και αίμα.
Ο Σκοτ Κούπερ ακολουθεί την οδό της κλασικής αφήγησης και το αποτέλεσμα είναι ένα γκανγκστερικό δράμα εποχής που παρακολουθείται με περιέργεια χωρίς ωστόσο ποτέ να αποκτά τον αέρα της μεγάλης ταινίας όπως π.χ. τα «Καλά παιδιά» του Μάρτιν Σκορσέζε. Το πολύ καλό δευτεραγωνιστικό καστ συμπεριλαμβάνει τον Μπένετικτ Κάμπερμπατς που υποδύεται τον Μπιλ Μπάλτζερ, αδελφό του Γουάιτι και πολιτικό, τον Κέβιν Μπέικον και τον Πίτερ Σάρσγκααρντ.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ODEON STARCITY – STER ESCAPE ΙΛΙΟΝ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ – ΑΣΤΟΡ – ΖΕΑ ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ ΑΙΓΑΛΕΩ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE COSMOS – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – CINEPLEXX – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ
——————
Ο Τιερί (Βενσάν Λιντόν), κεντρικός ήρωας της ταινίας «Ο νόμος της αγοράς» («Loi du marche», Γαλλία, 2015) είναι ένας πολύ συνηθισμένος μεσήλικας των δύσκολων καιρών μας. Σε μια ηλικία που δεν του επιτρέπει πια σχέδια για νέα ξεκινήματα έχει χάσει την δουλειά του. Ωστόσο δεν κλαίγεται ούτε καταδέχεται να «πουλήσει» την αξιοπρέπειά του. Χωρίς να παραπονιέται, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με νύχια και με δόντια δίπλα σε μια γυναίκα που τον καταλαβαίνει μεν αλλά δεν μπορεί ουσιαστικά να τον στηρίξει και ένα παιδί καθυστερημένο. Άνθρωποι πολύ νεότεροί του καλούνται να τον κρίνουν και ενδεχομένως να τον βελτιώσουν στα σεμινάρια «επιμόρφωσης» στα οποία ο Τιερί λαμβάνει μέρος. Τελικά προσλαμβάνεται ως security σε σούπερμαρκετ.
Ο σκηνοθέτης Στεφάν Μπριζέ παρακολουθεί τον ήρωά του με όρεξη και με μια μηχανή που διαρκώς τρέμει για να εντείνει την ταραχή τόσο των προσώπων της ταινίας όσο και του θεατή. Ο ψυχαναγκασμός μοιάζει να είναι το βασικό όπλο του σκηνοθέτη για να κερδίσει το στοίχημά του γιατί ο «Νόμος της αγοράς» πάσχει από την έλλειψη μιας ισχυρής ιστορίας που θα στήριζε ολοκληρωμένα το πορτρέτο του Τιερί έτσι όπως π.χ. είχε συμβεί με την ηρωίδα της Μαριόν Κοτιγιάρ στο «Δυο μέρες και μια νύχτα» των αδελφών Νταρντέν. Στην ουσία η ταινία δεν είναι παρά μια συρραφή δυσάρεστων επεισοδίων από την ιδιωτική και την επαγγελματική ζωή του Τιερί με πιο ενδιαφέροντα εκείνα όπου τον βλέπουμε να ανακρίνει πελάτες που για κάποιο λόγο έκλεψαν και τους συνέλαβε. Ο Λιντόν είναι θαυμάσιος, ζει στ’ αλήθεια τον ρόλο του (κέρδισε το βραβείο ερμηνείας στις Κάννες) αλλά η αλήθεια είναι ότι ταινία δεν απογειώνεται ποτέ.
Βαθμολογία: 2 1/2
ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ – ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ
——————
«Η Αρκαδία παραπέμπει σε έναν κόσμο πριν από το προπατορικό αμάρτημα, όταν ο έρωτας ήταν άδολος» ακούμε στο τελευταίο ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουσαφτή «Αρκαδία χαίρε» (Ελλάδα, 2015) που παρουσιάζεται 15 περίπου χρόνια μετά την σπουδαία «Αγέλαστο Πέτρα». Εικόνες από τον τόπο του σήμερα συνδυάζονται με την πλούσια ιστορία του νομού, στοιχεία της μυθολογίας εμπλέκονται εμπνευσμένα με αποσπάσματα από τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ. Η μάχη της Μαντίνειας και ο Επαμεινώνδας δίπλα στην γιαγιά που δουλεύει το στάρι, το Παλλάντιο με τους πρώτους οικιστές της Ρώμης, δίπλα στην μετανάστρια από την Βουλγαρία που αγαπά την Αρκαδία επειδή της θυμίζει την δική της πατρίδα. Ακούγονται λέξεις που δεν συναντιόνται πλέον, όπως το «σκαπετάω» που σημαίνει κάποιος που χάνεται από τα μάτια μας ή έχει απομακρυνθεί τόσο που δεν ακούμε πια την φωνή του. Θραύσματα εικόνων καταλήγουν σε ένα πολύ συγκινητικό, πολύ μεστό και σε αρκετά σημεία πολύ ποιητικό σύνολο («Ακόμα και στον θάνατο υπάρχει Αρκαδία» ακούμε επίσης) όπου το κείμενο με την πολύ ζεστή φωνή του σκηνοθέτη, συχνά κλέβει την παράσταση.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑ – ΑΑΒΟΡΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ
——————
Στη «Σκοτεινή ανάμνηση» («Regression», ΗΠΑ, 2015) του Ισπανού σκηνοθέτη Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, όλα ξεκινούν από την υπόθεση κακοποίηση μιας ανήλικης (Εμα Γουάτσον) όπου βασικός ύποπτος είναι ο πατέρας της. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και στην υπόθεση σιγά σιγά αρχίζουν να μπαίνουν στοιχεία σατανισμού με τελετές μαύρης μαγείας, ακόμα και κανιβαλισμού. Όλα όμως εδώ αναμειγνύονται άτσαλα σε σημείο που τελικά χάνεις τον μπούσουλα όπως ακριβώς συμβαίνει με τον αστυνομικό (Ιθαν Χοκ) που έχει αναλάβει την υπόθεση και νιώθει να τον επηρεάζει σε σημείο παράνοιας. Τελικά το στιλ και η ατμοσφαιρική φωτογραφία είναι το μόνο που μένει από την «Σκοτεινή ανάμνηση» που αγωνιά να αγγίξει την αξία των «Αλλων», επίσης του Αμενάμπαρ, αλλά τελικά αποτυγχάνει.
Βαθμολογία: 1 1/2
ΑΘΗΝΑ:VILLAGE MALL – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – ODEON STARCITY – STER IΛION – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΝΑΝΑ – ΑΕΛΛΩ – ΑΒΑΝΑ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΦΟΙΒΟΣ – ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: VILLAGE COSMOS – CINEMA ΟΝE
——————
Η παρουσία του Ολλανδού ηθοποιού Ρούντγκερ Χάουερ στον ρόλο ενός πρώην σταρ φτηνών ιταλικών λαϊκών ταινιών ο οποίος εμπλέκεται στην ζωή δυο αδελφών ορφανών (Μανουέλα Μαρτέλι, Λουίτζι Τσιάρντο) προσθέτει κύρος στο παράξενο ερωτικό θρίλερ «Το μέλλον» («Il futuro», Ιταλία, 2013) που σκηνοθέτησε η χιλιανή Αλίσια Σερσόν στηριγμένη στο μπεστ σέλερ του συμπατριώτη της Ρομπέρτο Μπολιάνο. Ένα σκοτεινό και απροσδόκητης εξέλιξης πέρασμα στην ενηλικίωση που ενίοτε φλερτάρει με το φιλμ νουάρ αλλά και το σύγχρονο πολιτικό σχόλιο παρουσιάζοντας μια Ρώμη στο περιθώριο της , στο περιθώριο της παρακμής που μαστίζει εν γένει την Ευρώπη των ημερών μας.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΝΙΡΒΑΝΑ
——————
Και τέλος, στις επανεκδόσεις ο «Λούστρος παπουτσιών» («Sciuscia», Ιταλία, 1946) του Βιτόριο Ντε Σίκα που γυρίστηκε δυο χρόνια πριν από τον «Κλέφτη ποδηλάτων» και αποτελεί έξοχο δείγμα ιταλικού νεορεαλισμού με κεντρικούς ήρωες δύο ανήλικα παιδιά που εργάζονται ως λούστροι παπουτσιών με όνειρο την απόκτηση ενός αλόγου.
Βαθμολογία: 4
ΑΘΗΝΑ: ΣΤΟΥΝΤΙΟ
