Ποιοι αδιαφορούν για τους σύρους πρόσφυγες

Ενα τραγικό αλλά όχι απρόβλεπτο φαινόμενο παρακολουθούμε αυτόν τον καιρό. Τέσσερα εκατομμύρια, τουλάχιστον, Σύροι έχουν πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς αλλά, κατά περίεργο τρόπο –ίσως όχι τόσο περίεργο –δεν καταφεύγουν σε ομόθρησκές τους μουσουλμανικές χώρες αλλά στη χριστιανική Δύση, που για τους περισσότερους είναι ο «διάβολος». Εκατοντάδες χιλιάδες έφθασαν στην Ελλάδα μέσω Τουρκίας ή στην Ιταλία μέσω Λιβύης και χιλιάδες πνίγηκαν στο Αιγαίο και στην Κεντρική Μεσόγειο όταν, πολύ συχνά, ανατράπηκε το φουσκωτό τους.

Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δηλώνουν ότι η προσφυγική κρίση μπορεί να κρατήσει χρόνια και οι ευρωπαϊκές χώρες ζορίζονται μέρα και νύχτα για να βρουν κατάλυμα για τους σύρους πρόσφυγες στις χώρες τους. Ακόμη και χώρες μακρινές, όπως η Βραζιλία, η Χιλή, η Βενεζουέλα, δήλωσαν ότι ευχαρίστως θα φιλοξενούσαν χιλιάδες πρόσφυγες. Τραγικό; Ασφαλώς, αλλά ποιος ευθύνεται; Κατά τον τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν, η Δύση. Τον περασμένο Μάρτιο κατηγόρησε τη Δύση ότι πήρε μόνο 250.000 σύρους πρόσφυγες και σύμφωνα με τον τούρκο πρωθυπουργό Αχμέτ Νταβούτογλου, όχι οι γειτονικές στη Συρία χώρες, αλλά τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας πρέπει να ασχοληθούν με το πρόβλημα.

Πραγματικά, εκατομμύρια μουσουλμάνοι με χίλιους κινδύνους προσπαθούν να φτάσουν στα σύνορα ενός πολιτισμού τον οποίον ιστορικά κατηγορούν για κάθε τι κακό που συμβαίνει στον κόσμο, ιδιαίτερα στις χώρες τους. Οι τούρκοι ηγέτες κατηγορούν τους μη μουσουλμάνους για αυτή την τραγωδία αλλά λέξη δεν βγάζουν για τις πλούσιες σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο μουσουλμανικές χώρες της γειτονιάς τους. Λέξη για τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, τα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν και το Ομάν. Ολα αυτά χρησιμοποιούν χιλιάδες ασιάτες εργάτες, ενώ δεν δέχτηκαν ούτε έναν σύρο πρόσφυγα.

Είναι ιστορικά βεβαιωμένο ποιο ημισφαίριο του παγκόσμιου πολιτικού χάρτη χειρίστηκε το προσφυγικό πρόβλημα με σχετικά φιλόξενους και φιλικούς τρόπους και ποιο εντελώς ψυχρά. Ενώ χιλιάδες μουσουλμάνοι μετανάστες στη Δύση απορροφήθηκαν σε χώρες όπως η Βρετανία (κυρίως μουσουλμάνοι από το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές), η Γαλλία (κυρίως μουσουλμάνοι από τη Βόρεια Αφρική) και η Γερμανία (κυρίως της Τουρκίας), οι αραβικές χώρες απουσιάζουν από τον κατάλογο των χωρών φιλοξενίας, δεν δίνουν ούτε σε Πακιστανούς δικαιώματα εργασίας. Στη δεκαετία του ’70 και του ’80, όταν η Σαουδική Αραβία είχε έλλειψη εργατών, στρατολόγησε χιλιάδες από τη Νότια Κορέα και άλλες ασιατικές χώρες για να καλύψουν τις ανάγκες της σε εργατικά χέρια αλλά αρνήθηκε να πάρει παλαιστίνιους πρόσφυγες.

Ως τον πρώτο Πόλεμο του Κόλπου, το Κουβέιτ χρησιμοποιούσε χιλιάδες Παλαιστινίους χωρίς να τους παρέχει πολιτικά δικαιώματα. Μετά τον πόλεμο το Κουβέιτ έδιωξε 300.000 παλαιστίνιους πρόσφυγες. Μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν οι πακιστανοί πρόσφυγες στο Ιράκ δέχτηκαν συστηματική επίθεση από σιίτες μουσουλμάνους. Τους αρνήθηκαν ακόμη και την ιατρική βοήθεια. Το 2012 τουλάχιστον 300.000 παλαιστίνιοι πρόσφυγες ζούσαν στον Λίβανο. Η επιτροπή του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα βρήκε ότι οι συνθήκες διαβίωσής τους ήταν «κάτι περισσότερο από άθλιες». Η κυβέρνηση του Λιβάνου αρνείται να τους παραχωρήσει έστω και τα στοιχειώδη δικαιώματα. Πριν από το καλοκαίρι του 2012 η Αίγυπτος είχε καθιερώσει «πολιτική ελεγχόμενης μετακίνησης» στους Παλαιστινίους που έφθαναν στην Αίγυπτο από τη Γάζα. Ηταν υπό αστυνομική παρακολούθηση και πολλές φορές συλλαμβάνονταν.

Η προσφυγική κρίση της Συρίας σε έναν χώρο που εκτείνεται από τη Μέση Ανατολή ως την καρδιά της Ευρώπης είναι ένα ακόμη επεισόδιο του τεράστιου, πολύμορφου μεσανατολικού διλήμματος. Οι μουσουλμάνοι αυτού του χώρου βλέπουν τη χριστιανική Δύση ως «διάβολο», ξέρουν όμως ότι οι χριστιανικές χώρες είναι οι πιο έντιμες για να επιβιώσουν οικονομικά και πολιτικά. Τα πλούσια αραβικά κράτη γυρίζουν τις πλάτες τους, ψυχρά, στη συμφορά που έπληξε τους ομόδοξούς τους μουσουλμάνους που έχουν ανάγκη χείρα βοήθειας. Και όμως, οι υποκριτές ισλαμιστές κατηγορούν τη Δύση.

Δυστυχώς κανένας δεν ρωτά γιατί οι μουσουλμάνοι που «μισούν τη Δύση» καταφεύγουν σε αυτήν και γιατί τα ομόθρησκα μουσουλμανικά αραβικά κράτη δεν δίνουν την παραμικρή βοήθεια. Και γιατί πρέπει οι μη μουσουλμάνοι να φορτώνονται έναν αποκλειστικά μουσουλμανικό πόλεμο και να αγωνίζονται να διασφαλίσουν τους μετανάστες που αυτός ο πόλεμος προκάλεσε.