Ο Τσίπρας, ο οποίος έχει αναπτύξει το τελευταίο διάστημα μια πρωτοφανή, μεγαλειώδη ικανότητα να κάνει τον Κινέζο ως προς τα πεπραγμένα της θητείας του, μετακόμισε. Και η αλλαγή ενέχει πολύ μεγάλο συμβολισμό: πάει πια για τα καλά από την Ομόνοια στο Σύνταγμα: δυστυχώς, η ταχεία και βίαιη «αστικοποίησή» του έγινε με τους χειρότερους για τον τόπο όρους και με τεράστιο κόστος.
Υπάρχει όμως ένα ερώτημα που ίσως θα άξιζε να το απαντήσει -όχι δημόσια αλλά για τον εαυτό του- ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ: άραγε, τι θα έκανε αν ήταν Γιαπωνέζος;
Το ερώτημα είναι φυσικά σχηματικό, ρητορικό και ακούγεται αστείο – είναι άλλωστε: τόσο το ίδιο το ερώτημα, όσο και η απάντησή του. Όμως, το παράδοξο είναι ότι δεν πρόκειται απλώς για αστείο αλλά και θλιβερό μαζί.
Δυστυχώς για την Ελλάδα, ότι κι αν λέει η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, η περίοδος Τσίπρα δεν έχει άλλο τρόπο να καταγραφεί ιστορικά παρά μόνον ως μια εποχή ψευδών προσδοκιών και άγριων διαψεύσεων, των «Όχι» που ως άλλος Χουντίνι ο πρώην πρωθυπουργός τα ζήτησε για να τα κάνει «Ναι»– κι αυτό είναι το ένα μόνο επίπεδο. Το άλλο, εκείνο των οικονομικών αποτελεσμάτων, είναι ακόμα χειρότερο – όμως όλα αυτά είναι πλέον ευρέως γνωστά.
Εκείνο που προκαλεί πλέον τρόμο είναι το γεγονός ότι με αυτά τα δεδομένα, αντί ουσιώδους αυτοκριτικής και, ενδεχομένως, απόσυρσης από τα κοινά, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί τώρα να σηκώνει τους τόνους και να προσπαθεί να κάνει το άσπρο – μαύρο με τέτοια επιμονή.
Και, μέσα σε όλα αυτά, σκάνε από παντού ιστορίες οι οποίες κάθε άλλο παρά τιμούν την προηγούμενη κυβέρνηση: από την υπόθεση της ανάθεσης στην εταιρία Φλαμπουράρη μέχρι, δυστυχώς αλλά πρέπει να το πει κανείς, την προτίμηση Τσίπρα στα ιδιωτικά σχολεία την ώρα που ο αρμόδιος υπουργός του καταργεί τα πρότυπα σχολεία.
Ολα αυτά είναι δείγματα μιας ανερμάτιστης ηθικά, πολιτικά και ιδεολογικά, πορείας που κάθε άλλο παρά συνάδει με μια αξιοπρεπή γραμμή πλεύσης στο δημόσιο βίο, ειδικά ενός νέου ανθρώπου.
Όμως το νέο και το παλιό δεν έχει να κάνει με τις ηλικίες: έχει να κάνει με τη σχέση του πολιτικού με το ψεύδος, με την άνεση που έχει άλλα να λέει, άλλα να κάνει, άλλα να πιστεύει, άλλα να φωνάζει απ’ τα μπαλκόνια κι άλλα να λέει στις κλειστές κάμαρες των ευρωπαίων που παλιότερα αποκαλούσε «μερκελιστές» και «ολανδρέρου», αλλά σήμερα τους ακολουθεί κατά πόδας…
Ισως, τελικά, είναι καλύτερα τελικά να μην τα σκεφτεί όλα αυτά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Και, αν τα σκεφτεί, προς θεού, μην τα συνδέσει με τους γιαπωνέζους: καλά κάνει τον Κινέζο, είναι ασφαλώς πολύ πιο ασφαλές…
