Η δυσκολία Τσίπρα και η έκπληξη Μεϊμαράκη

Οι δημοσκοπήσεις παραπέμπουν σε μια αμφίρροπη αναμέτρηση ψήφο – ψήφο, η οποία θα κρίνεται μέχρι την τελευταία ώρα.

Παρά το γενικό αίσθημα, όπως προκύπτει από τη λεγόμενη παράσταση νίκης, που θέλει τον κ.Τσίπρα νικητή, οι ερευνητές των διαθέσεων της κοινής γνώμης δεν αποτολμούν τέτοια πρόβλεψη.

Αντιθέτως θεωρούν ότι για την ώρα έχουμε ισοπαλία, μιλούν για ενίσχυση του δικομματισμού και εκτιμούν ότι όλα θα κριθούν από το ύψος της αποχής και από τη δυνατότητα του κ.Τσίπρα να πείσει, έστω την τελευταία στιγμή,τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του Ιανουαρίου, που δηλώνουν ότι δεν θα πάνε να ψηφίσουν.

Δεν είναι τυχαίες άλλωστε οι συνεχείς εκκλήσεις του κ.Τσίπρα για μαζική προσέλευση στις κάλπες και περιορισμό της αποχής.

Είναι φανερό ότι η συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει σε χαμηλά επίπεδα και τίποτε δεν εγγυάται ότι θα ενισχυθεί.

Κατά τα φαινόμενα, το αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα της επτάμηνης διακυβέρνησης έχει κλονίσει πολλούς και το σοκ της διάσπασης ακόμη περισσότερους.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν δυναμικοί υπερασπιστές του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία όπως τον περασμένο Ιανουάριο. Η προεκλογική περίοδος δεν ορίστηκε από την ενθουσιώδη κινητοποίηση των οπαδών και ψηφοφόρων του κ.Τσίπρα, παρά μόνο από την υπερπροσπάθεια του ιδίου, ο οποίος δίνει, όπως όλα δείχνουν, εντελώς προσωπική μάχη.

Από την άλλη πλευρά οι ερευνητές των διαθέσεων της κοινής γνώμης δεν κρύβουν την έκπληξή τους για την επίδοση της Νέας Δημοκρατίας και ιδιαιτέρως για την ικανότητα του κ.Μεϊμαράκη να ενοποιήσει το κόμμα του και να φέρει το παιγνίδι στα μέτρα του.

Ξεκίνησε ως σίγουρος χαμένος και τώρα διεκδικεί με αξιώσεις την πρωτιά και απειλεί να γκρεμίσει τον κ.Τσίπρα από το θρόνο του.

Ο κ.Μεϊμαράκης κατάφερε να επικοινωνήσει την αδυναμία διακυβέρνησης της χώρας από το κόμμα της νέας Αριστεράς και να εκμεταλλευθεί τη γενικευμένη ανασφάλεια που μετέφεραν στην ελληνική κοινωνία οι συνεχείς παλινωδίες της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι επίσης κρίσιμο να καταγραφεί ότι ο κ.Μεϊμαράκης απέδειξε στην πράξη ότι η κεντροδεξιά παράταξη έχει ρίζες στην κοινωνία και δυνατότητες ανασυγκρότησης, παρά την παλαιοκομματική – φεουδαρχική συγκρότηση και την οικογενειοκρατική δομή της.

Φαίνεται να υπερτερεί όλων η ιστορικότητά της, κάτι που ο κ.Μεϊμαράκης χρησιμοποίησε ως συγκολλητική ουσία στην πιο κρίσιμη φάση της.

Η Νέα Δημοκρατία δεν διαλύθηκε όπως το ΠαΣοΚ, αντιθέτως βρήκε τον τρόπο να σταθεί στα πόδια της και σήμερα προβάλλει ως εγγυήτρια δύναμη της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας.

Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, ο λαϊκός κι ακατέργαστος Μεϊμαράκης εγγυάται περισσότερο την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας απ’ ότι ο φινετσάτος, νεότερος και με πρόσφατες ευρωπαϊκές εμπειρίες κ.Τσίπρας.

Ο τελευταίος υπονομεύεται από την πολυφωνία του κόμματός του, από την πανσπερμία των φωνών που εκφράζουν τον ΣΥΡΙΖΑ κι από την αδυναμία ενσωμάτωσης του κόμματός του στις ευρωπαϊκές διαδικασίες τους προηγούμενους εφτά μήνες.

Όπως και να έχει, οι εκλογές που στην προκήρυξή τους φάνταζαν περίπατος για τον κ.Τσίπρα, μετατράπηκαν σε ντέρμπι, σε μια ανοιχτή και δύσκολη αναμέτρηση, την έκβαση της οποίας κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια σήμερα.