Βαδίζουμε με όλο και αυξανόμενη ορμή προς τις εκλογές που, αν και δεν γνωρίζουμε ακόμα το αποτέλεσμά τους, ταυτόχρονα είμαστε όλοι βέβαιοι ότι πριν καν κλείσουν οι κάλπες ορισμένοι θα αμφισβητήσουν το αποτέλεσμά τους: αυτός είναι ο τρόπος τους να υπονομεύσουν ένα αποτέλεσμα που δεν θα τους αρέσει και ουδεμία υπάρχει αμφιβολία ότι κάτι τέτοιο πρόκειται να συμβεί αν όχι από το βράδυ της 20ης, το αργότερο, από το πρωί της 21ης.. Δηλαδή, θα συμβεί νομοτελειακά κάτι που θα ήταν απλώς αδιανόητο για κάθε άλλη σύγχρονη δημοκρατία του δυτικού κόσμου στον οποίο κατά τα λοιπά υποτίθεται ανήκουμε.
Κάπου εδώ λοιπόν είναι που αρχίζει και η αληθινή νέα ελληνική τραγωδία: επειδή όσοι επί της ουσίας δεν θα αποδεχθούν το αποτέλεσμα μιας ετυμηγορίας ενός λαού, εν προκειμένω μάλιστα καταπονημένου και απαισιόδοξου όσο ποτέ, δεν θα κάνουν τίποτε λιγότερο από το να υπονομεύσουν και την τελευταία ικμάδα θέλησης, λόγου, ισχύος και αυτοπεποίθησης μιας χώρας που βαδίζει σαν υπνωτισμένη στο κενό.
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι πρόκειται για κάτι που από πολλούς θα θεωρηθεί περίπου αυτονόητο ενώ θα έπρεπε να είναι για τους πάντες τερατώδες, αλλά και ότι θα γίνει εύκολα: χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, όπως θα έλεγε και δεύτερος, μετά τον Ομηρο, Ελληνας αιώνιος ποιητής.
Χωρίς πολλές κουβέντες καθώς περίπου άπαντες κατανοούν και νιώθουν (κι όποιος δεν το μπορεί πρέπει να είναι τόσο πολύ κλεισμένος στον εγωτισμό του ώστε αποκλείεται ούτε να καταλάβει ούτε να αιστανθεί μέσα από τα επιχειρήματα και τις αναλύσεις) αυτή ακριβώς είναι και η κυτταρική ουσία της καταστροφής αυτού του φωτεινού τόπου που κάνει ότι μπορεί για να πολεμά αυτό το φως: το εύκολο. Είναι δηλαδή ότι τα πάντα μπορούν να γίνουν και την ίδια ώρα να ξεγίνουν, να ειπωθούν και να ξεχαστούν, να ισχύσουν και να μην ισχύσουν, χωρίς να υπάρχει τίποτα παράξενο σε αυτό και, φυσικά, κανένα κόστος. Κι αυτό το εύκολο σε όλα είναι που συνιστά την καρδιά, τον σκληρό πυρήνα του ελληνικού προβλήματος.
Στον τόπο αυτό ούτε ο λόγος έχει αξία, ούτε, πολύ περισσότερο, η πράξη. Με αυτό τον τρόπο όμως καταργούνται όλες οι θεμελιώδεις συμβάσεις της κοινής, τουλάχιστον, ζωής των ανθρώπων – και όχι μόνον αυτής.
Γι αυτό στις εκλογές που έρχονται μία μόνον ευχή υπάρχει που θα είχε νόημα να κάνεις κανείς γι αυτή τη χώρα: ότι γίνει, να είναι αυτό που θα είναι αληθινά Κι όχι, για μία ακόμα φορά, κάτι άλλο. Κάτι μέσα στο δηλητήριο του ψέματος και της κουτοπονηριάς. Γιατί; Πολύ απλά επειδή το ψέμα σκοτώνει. Κι αυτό είναι κάτι που ενώ θα έπρεπε να το έχουμε πια μάθει πάρα πολύ καλά τόσο ακριβά που το πληρώσαμε, επιμένουμε να το αγνοούμε ακόμα…
