Οι αρχαιολόγοι οφείλουν να προσκομίζουν τα πτυχία τους στο υπουργείο Πολιτισμού. Εκείνες που διορίζονται στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο οφείλουν να προσκομίζουν κι άλλες περγαμηνές. Εφεξής θα πρέπει να κρατούν και ημερολόγιο σωματικών επαφών. Να λένε σε όλο το ντουνιά κάθε πότε κάνουν σεξ. Ναι, ναι. Το απαιτούν οι καιροί. Μια αρχαιολόγος για να λαμβάνει σωστές αποφάσεις πρέπει να τεκμηριώνει και να δημοσιοποιεί τους οργασμούς της.
Είναι γνωστές οι απόψεις για τις θεραπευτικές ιδιότητες του φαλλού. Η συζήτηση είναι παλαιά αλλά γινόταν κυρίως σε μπαρ. Τα τελευταία χρόνια η σεξουαλική δραστηριότητα των γυναικών απασχολεί έντονα τον πολιτικό κόσμο. Το χαρακτηριστικό παράδειγμα έρχεται από τον Μαραθώνα και από τον ευφυή δήμαρχο Ηλία Ψινάκη. Κατηγόρησε δημόσια τις αρχαιολόγους για λήψη εσφαλμένων αποφάσεων λόγω στέρησης.
Να δούμε το πλαίσιο. Ο δήμαρχος οργάνωσε συναυλία υπό το σεληνόφως στον τύμβο του Μαραθώνα. Για οποιαδήποτε εκδήλωση σε αυτόν το χώρο είναι απαραίτητη η έγκριση του Αρχαιολογικού Συμβουλίου, το οποίο έκρινε ότι η συναυλία δεν ταιριάζει με τον τύμβο. Πρότεινε αντ’ αυτού την αυλή του κοντινού μουσείου.
Ιδού λοιπόν τι δήλωσε από μικροφώνου ο Ηλίας Ψινάκης με αφορμή την απόρριψη του αιτήματός του. «Αυτό που πουλάει η Ελλάδα είναι ο τουρισμός από όλα αυτά που μας έχουν αφήσει οι πρόγονοί μας. Εμείς δεν έχουμε κάνει τίποτα για αυτό κι είμαστε σε αυτό το χάλι. Ευτυχώς ο Μαραθώνας έχει πάρα πολλά αρχαία με σήμα κατατεθέν τον Τύμβο, που ήταν να κάνουμε αυτή τη συναυλία. Δυστυχώς αυτό δε μας επέτρεψε να το κάνουμε το ΚΑΣ, το συμβούλιο των αρχαιολόγων».
Κάπου εδώ το θέμα γίνεται προσωπικό: «Δεν είναι όλοι τους άχρηστοι. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που είναι πολύ σπουδαίοι και με μόρφωση και με αξία». Ακολουθεί το ζουμί. Ας μας επιτραπεί η αντιγραφή άνευ λογοκρισίας: «Το πρόβλημα είναι μερικοί κομπλεξικοί μαζί με τις διάνοιες και μερικές αγάμητες που εμποδίζουν πάρα πολύ την ανάπτυξη της Ελλάδος γενικότερα». Συνέχισε με κάποιο σχόλιο περί «ξεμπουκώματος» των αρχαιολόγων. Με ένα ακόμη σχόλιο τις ανέφερε ως «ξυνές, οπισθοδρομικές και ανοργασμικές».
Κάτι τέτοιες επιθέσεις θεωρούνται χαριτωμένες. Είναι συχνές στον δημόσιο λόγο. Θεωρούνται δίκαιες και επεξηγηματικές. Οι γυναίκες βουλευτές, οι γυναίκες πρόεδροι, οι γυναίκες σε δημόσιες θέσεις κρίνονται από μια υποθετική σεξουαλική αδράνεια. Ελάχιστοι εξανίστανται καθώς αυτές οι τοποθετήσεις μοιάζουν φυσικές. Εδώ λοιπόν προκύπτει μια επιλογή. Αν θα αρχίσουμε να μιλάμε με τους ίδιους όρους για τους άντρες, αν δηλαδή θα σχολιάζουμε υποθετικά μεγέθη, επιδόσεις, πρακτικές, απαντώντας με τον ίδιο χυδαίο τρόπο ή αν επικρίνουμε με σοβαρότητα κάθε τέτοια επίθεση.
Είναι στάση ζωής, είναι πολιτική και ατομική επιλογή. Καμία σεξιστική ατάκα να μην πέφτει κάτω. Κανένας Ψινάκης να μην μένει στο απυρόβλητο όταν μιλάει έτσι. Βεβαίως προκύπτει το ερώτημα: ποιος θα βάλει στη θέση του τον κάθε δήμαρχο που ασχημονεί από μικροφώνου; Σίγουρα όχι το κοινό της συναυλίας που γελά και χαίρεται.
