Δεν κρίνω την καλλιτεχνική αξία της κυρίας Πρωτοψάλτη. Η πορεία της είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη. Ούτε φυσικά το έργο της ως αναπληρωτή υπουργού Τουρισμού. Αυτό θα κριθεί σε 24 μέρες από σήμερα.
Με αφορμή όμως την επιλογή της σε αυτή τη θέση, θέλω να εστιάσω στη γενικότερη αντίληψη περί του συγκεκριμένου χαρτοφυλακίου, η οποία οδηγεί ολοένα και πιο συχνά σε εκπλήξεις. Κάτι που ίσως θα έπρεπε να έχω κάνει και νωρίτερα.
Γιατί λοιπόν ένας τομέας, όπως ο τουρισμός, που αποφέρει ετησίως περίπου 20% στο εγχώριο ΑΕΠ, αντιμετωπίζεται ως «φραμπαλάς» ή το σκαλοπάτι για το «βάπτισμα» ενός προσώπου στην πολιτική και το υπουργικό συμβούλιο;
Πόσο μάλλον, όταν σε μια υπηρεσιακή κυβέρνηση, με περιορισμένο χρόνο ζωής και συγκεκριμένες υποχρεώσεις, το πρόσωπο που καλείται να αντιμετωπίσει τρέχοντα θέματα, να χρειάζεται τον χρόνο αυτό για να ενημερωθεί και να εξοικειωθεί με το αντικείμενο. Η γνώση του αντικειμένου δεν ήταν η λογική για την τοποθέτηση ως υπουργού Εσωτερικών του κ. Αντώνη Μανιτάκη, ως υπουργού Οικονομίας του κ. Νίκου Χριστοδουλάκη, ως υπουργού Υγείας του κ. Αθανάσιου Δημόπουλου; Προφανώς είναι άλλη η βαρύτητα των υπουργείων αυτών, ωστόσο δίνει το στίγμα του κριτηρίου επιλογής.
Μήπως ζητάμε ένα πρόσωπο –σύμβολο για την επικοινωνία της τουριστικής εικόνας της χώρας; Γιατί δεν αφήνουμε τουλάχιστον το τεχνοκρατικό μέρος σε κάποιον γνώστη αυτής της οικονομικής δραστηριότητας; Ειδικά σε μια περίοδο που ο τομέας βρίσκεται σε κομβικό σημείο και χρειάζεται δομική υποστήριξη και στρατηγική που να τον κατευθύνει στη νέα εποχή και τον εντεινόμενο διεθνή ανταγωνισμό.
Το μερίδιο ευθύνης δεν βαρύνει μόνο αυτόν που κάνει την επιλογή. Ευθύνες έχει και ο κόσμος του τουρισμού, ο οποίος αρκείται στα λίγα. Σε ένα υπουργείο που φέρει τον τίτλο, αλλά όχι τις αρμοδιότητες, με «διακοσμητικό» χαρακτήρα και ένα πλήθος συναρμοδιοτήτων σε άλλα ισχυρά υπουργεία, τα οποία παίρνουν τις αποφάσεις χωρίς να έχουν ουσιαστική γνώση τι είναι τουρισμός και ποια είναι η σημασία του για την Ελλάδα. Και φυσικά στην κεντρική εξουσία κανένας δεν ασχολείται με κάτι τόσο lifestyle.
Σε μια χώρα που υπολείπεται σε αυτογνωσία και θεωρεί ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι πραγματικά, ο τουρισμός αντιμετωπίζεται ως «αυτοφυές φυτό», το οποίο «φυτρώνει» σε όλη την επικράτεια και το «κλαδεύουμε» όποτε χρειαζόμαστε τη «σοδειά».
Ετσι, σε μια χώρα που ο θεός και η φύση την έχουν «προικίσει», πανηγυρίζουμε για τα 26 εκατ. αφίξεις, που ήρθαν χάρη στην πολιτική προσφορών των ξενοδόχων κατά τη διάρκεια της υψηλής περιόδου, δεν σχολιάζουμε ότι τα τελευταία χρόνια η μέση δαπάνη κάθε ταξιδιώτη που έρχεται στην Ελλάδα μειώνεται με ποσοστό που πλέον φθάνει στο 10% ετησίως και ελπίζουμε ότι και του χρόνου η «ρουλέτα» θα πέσει στο νούμερό μας. Γιατί κατά τα άλλα σοβαρή και σταθερή στρατηγική δεν υπάρχει. Ούτε σεβασμός σε αυτή την «προίκα». Οσοι περισσότεροι είναι οι τουρίστες, τόσα περισσότερα τα σκουπίδια που «στολίζουν» ακόμα και τις πιο ευνοημένες περιοχές που τους υποδέχονται, μια και η έννοια των υποδομών δεν συμβαδίζει με την ανάπτυξη.
Σε αυτή την αντίληψη λοιπόν έρχεται να προστεθεί και η επιλογή του πολιτικού προϊστάμενου αυτού του τομέα. Και επιβεβαιώνει κάθε φορά τον χαρακτηρισμό. Ο ελληνικός τουρισμός είναι «αυτοφυές φυτό».
