Στο τέλος της σύντομης και μάλλον άχαρης τηλεφωνικής συζήτησης των πρώην συντρόφων Τσίπρα – Λαφαζάνη σχετικά με την οιονεί θείου λειψάνου περιφερόμενη διερευνητική εντολή, ο πρώτος είπε στον δεύτερο, «Μόλις παραδώσεις την εντολή, είμαι στη διάθεσή σου. Να έρθεις να σε κεράσω καφέ».
Σύμφωνα με το πολύ γνωστό διήγημα του αριστερού Τούρκου συγγραφέα Αζίζ Νεσίν, Ο καφές και η Δημοκρατία, προσφιλές ανάγνωσμα των πάλαι ποτε ελλλήνων αριστερών, ο καφές και η δημοκρατία έχουν κοινά χαρακτηριστικά, και την ίδια στιγμή η σύγκρισή τους προσφέρεται για πολιτικές παρατηρήσεις. Είναι γνωστόν ότι παλαιότερα, τουλάχιστον, ο αληθινός καφές σπάνιζε στην Τουρκία και συχνά τον αντικαταστούσε καφές από κριθάρι. Ομοίως είναι γνωστόν ότι (ας πούμε παλαιότερα) και η δημοκρατία σπάνιζε στη γειτονική χώρα. Η αιτία ήταν, κατά τον Νεσίν, ότι και ο καφές και η δημοκρατία είχαν εισαχθεί στη χώρα για τούτο και δεν ευδοκιμούσαν. Όμως ενώ ο ψεύτικος καφές γινόταν αμέσως αντιληπτός, δεν συνέβαινε το ίδιο με την κάλπικη δημοκρατία. «Αν δεν υπάρχει καφές, του ανθρώπου το κεφάλι γυρίζει, αν δεν υπάρχει Δημοκρατία του ανθρώπου το κεφάλι δεν γυρίζει. Ο καφές μοσκοβολάει, η Δημοκρατία ούτε καν έχει μυρουδιά. Τον καφέ τον βάζεις στο φλυτζανι, τον πίνεις. Η Δημοκρατία ούτε τρώγεται, ούτε πίνεται […] Εμείς σαν έθνος είμαστε θεριακλήδες του καφέ. Έτσι αν και καταπίνουμε όλες τις απομιμήσεις, του καφέ την απομίμηση δεν την καταπίνουμε».
Δεν γνωρίζω αν οι δύο πρώην συνιδιοκτήτες της αριστερής παράγκας έχουν διαβάσει Αζίζ Νεσίν. Ενδεχομένως ο κ. Λαφαζάνης, μάλλον όχι ο κ. Τσίπρας. Ωστόσο η πρόσκληση του τελευταίου, «Παναγιώτη, όταν τελειώσεις με την απομίμηση της κυβερνητικής εντολής, έλα να σε κεράσω γνήσιο καφέ», επιβεβαιώνει την άποψη του Νεσίν: «Τον ψευτοσοσιαλισμό τον καταπίνουμε. Τον ψευτοκαφέ όχι. Είμαστε μερακλήδες και πίνουμε πάντοτε γνήσιο, βαρύ και καϊμακλή καφέ. Κερνώ λοιπόν καφέ».
