Οι «αριστεροί» το ακούν από τα «γεννοφάσκια» τους: η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Όμως, παρά το γεγονός ότι έχουμε στην Ελλάδα την πρώτη «αριστερή» κυβέρνηση, μοιάζει να μην κατάλαβε ότι, εν προκειμένω, δεν μιλάμε για φάρσα, αλλά για τραγωδία. Και, μάλιστα, πολλαπλή.
Οσο κι αν δεν αρέσει σε κάποιους, η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο δεύτερος, μετά τον Αντώνη Σαμαρά, ηγέτης του «αντιμνημονιακού» χώρου ο οποίος έρχεται στην εξουσία αμφισβητώντας τα μνημόνια, αλλά την ασκεί υπογράφοντας ακόμα σκληρότερα από εκείνα που παρέλαβε. Ακολούθησε – όχι φυσικά ότι το ήθελε ο άνθρωπος – κατά πόδας τον δρόμο που άνοιξε ο Σαμαράς, για την ακρίβεια, τον δρόμο που χάραξαν και επέβαλαν οι δανειστές στη χώρα. Όλα τα άλλα είναι απλώς παραμύθια – και αυτό το γνωρίζουν όλοι.
Στη δε νέα εκδοχή Τσίπρα, το νέο μνημόνιο είναι τόσο βαθύ και βαρύ, που η Βουλή αναγκάζεται να το ψηφίσει εν μέσω της πιο μεγάλης αργίας στο πιο βαθύ σημείο του καλοκαιριού: τη στιγμή της ψηφοφορίας, οι βουλευτές θα είναι περισσότεροι από ότι όλοι οι άλλοι Αθηναίοι μαζί στο κέντρο της πόλης…
Όμως, αυτή η στιγμή, παρόλα αυτά και παρά τα ναζάκια της Ζωής, θα είναι η εύκολη στιγμή.
Το δύσκολο, το ακατόρθωτο, θα είναι εκείνο που από το φθινόπωρο θα ακολουθήσει: όταν συνειδητοποιηθεί το τι σημαίνουν όλα αυτά όχι σε πολιτικούς όρους, που τόσο καλά τους χειρίζεται ακόμα ο πρωθυπουργός, αλλά σε πραγματικούς όρους, στην οικονομία, την κοινωνία, τη ζωή.
Τότε είναι που η φάρσα που ζούμε σήμερα ( η κυβέρνηση της «Αριστεράς» να φέρνει σκληρότατο μνημόνιο με τις ψήφους της Δεξιάς και του Κέντρου) θα μεταλλαχθεί σε τραγωδία. Και η τραγωδία θα έχει πολλές διαστάσεις: θα πλήξει ταυτοχρόνως ότι ελάχιστο έχει απομείνει από την εθνική οικονομία της χώρας, αλλά και τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, την οργάνωση του κράτους, τη συνεκτικότητα της κοινωνίας: εν τέλει, θα πλήξει ουσιαστικά την ευρωπαική ταυτότητα της Ελλάδας, χάριν της οποίας υποτίθεται ότι όλα αυτά γίνονται.
Και τότε, δυστυχώς, θα βρεθούμε μπροστά στο αληθινό βάραθρο.
