Προσωπικώς, έχω φαντασιωθεί διάφορους τρόπους για την εκτόνωση του συσσωρευμένου post-capital controls-traumatic stress (μετά-τα-capital controls-τραυματικού στρες) μου. Ο αγαπημένος μου εξ αυτών είναι η «δεξαμενή επίπλευσης» (σ.σ.: «float tank»). Πρόκειται για τη νέα μόδα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ερευνα που δημοσιεύθηκε εσχάτως στην επιθεώρηση «International Journal of Stress Management» λέει ότι κάνει θαύματα σε όσους βρίσκονται στα όρια των ψυχικών αντοχών τους (υποθέτω περί το 99% του ελληνικού πληθυσμού). Βγάζεις τα ρούχα σου, φοράς ωτασπίδες, μπαίνεις σε έναν κατάμαυρο θαλαμίσκο, σαν διαστημική κάψουλα, και καταδύεσαι σε αλατόνερο που έχει τη θερμοκρασία του δέρματός σου (περί τους 34°C). Μοιάζει πολύ με υποβρύχιο διαλογισμό. Για 90 λυσίπονα λεπτά δεν ακούς τίποτε παρά μόνο τον ήχο της αναπνοής σου. Απώτερος στόχος η αποταύτιση του μυαλού από τις σκέψεις που το κατακλύζουν.
Σε αυτό το οµιχλώδες τοπίο συλλογικής οδύνης που βιώνουμε τις τελευταίες εβδομάδες ανακαλύπτεις με ποιον τρόπο διαφορετικοί τύποι ανθρώπων αντιμετωπίζουν αυτό που οι εγχώριοι ειδικοί της ψυχικής υγείας αποκαλούν κατ’ ευφημισμόν «γενικευμένο αίσθημα ανασφάλειας». Αναφέρω ενδεικτικά εκείνους που μάχονται τις εξελίξεις εθιζόμενοι εν πλήρει συνειδήσει στην υπερπληροφόρηση. Κλασικά συμπτώματα των εν λόγω τζάνκις το τοξικό ξενύχτι μπροστά στην τηλεόραση για μία ακόμη live κρίσιμη ψηφοφορία μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο και βεβαίως το συνοδευτικό hangover της επόμενης ημέρας (από την αϋπνία και την πολύωρη έκθεση σε έναν ολοένα χαμηλότερης υποστάθμης πολιτικό πολιτισμό). Οι «βαριές» περιπτώσεις βρίσκονται συχνά κοντά στην υπερβολική δόση από πρόσωπα και σύμβολα του εφετινού, μαρτυρικού θέρους που δεν λέει να εκπνεύσει (π.χ. overdose από Γιάνη Βαρουφάκη, από Ζωή Κωνσταντοπούλου κ.ο.κ.). Στον αντίποδα εκείνοι που δρουν αυτοπροστατευτικά και επιλέγουν να απέχουν, «κόβοντας» μαχαίρι όλες τις διόδους πληροφόρησης. Ενίοτε οι δύο φυλές μπορεί να συνυπάρξουν αρμονικά, με αμοιβαίες φυσικά υποχωρήσεις (ένα ζευγάρι φίλων, για παράδειγμα, μου εξομολογείτο τις προάλλες ότι εκείνος επέβαλε σε εκείνη μορατόριουμ· σχεδόν της απαγόρευε να ανοίξει το τάμπλετ της προκειμένου να μη μάθει τις τελευταίες εξελίξεις και ταράξει εκ νέου την τεχνητή οικογενειακή γαλήνη).
Υπάρχουν επίσης οι κατ’ επίφαση ψύχραιμοι, ήτοι εκείνοι που εμφανίζονται να διατηρούν την ψυχραιμία τους και σου λένε «σταμάτα επιτέλους να πανικοβάλλεσαι» αλλά παραδίδονται αμαχητί σε εξωτικά ψυχοσωματικά συμπτώματα που εικάζω ότι στο μέλλον θα μελετηθούν κατ’ αντιδιαστολή με εκείνα του μεγάλου κραχ του ’30 στις ΗΠΑ (επιλέγω ένα εξ αυτών που υπέπεσε στην αντίληψή μου: νεαρή γυναίκα έσφιγγε τόσο πολύ τα σαγόνια στον ύπνο της που κατέφυγε σε ορθοδοντικό με φρικτούς πόνους στα δόντια και πονοκεφάλους ενώ υποβλήθηκε σε δύο-τρεις απονευρώσεις). Αλλά και η αδιάβροχη φυλή, οι ζαμανφού, μαντάμ Σουσούδες της κρίσης που βλέποντας τους «Μπιθουλέους» να κοντοζυγώνουν αναφωνούν: «Θα αλλάξει το βιοτικό μας επίπεδο! Ούτε κάψουλες για εσπρέσο δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε» (η δήλωση αυτή έχει όντως γίνει, προ δύο-τριών εβδομάδων, εντός του Λεκανοπεδίου). Τελευταία όμως βλέπω να αναδύεται και μια νέα φυλή. Αυτή των survivors (στην οποία επιθυμώ διακαώς να γίνω μέλος). Την κοσμοθεωρία τους μού συνόψισε ένας οδηγός ταξί με γκρίζα γενειάδα. Μιλούσε αργά και απέπνεε τον αέρα ενός βιαίως αστικοποιημένου «γέρου του βουνού»: «Με όλα αυτά που ζούμε κάθε μέρα αγωνίζομαι να περισώσω την ψυχική μου ηρεμία». Ενας συνάδελφος το αποκαλεί «το σύννεφο». «Φτιάχνεις ένα σύννεφο, μπαίνεις μέσα και προσπαθείς να τη σκαπουλάρεις με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Στο κάτω κάτω, αυτό δεν κάνει σήμερα σύσσωμο το πολιτικό σύστημα;».
Είµαι δυστυχώς πεπεισµένη ότι πρέπει να βρω άλλους τρόπους να εκτονώσω το μετά-τα-capital controls-τραυματικό στρες μου, καθότι απέχω πολύ από το πλησιέστερο «float spa» (στις ΗΠΑ, πάντως, υπάρχουν ήδη 271 συναφή κέντρα χαλαρωτικής ισορροπίας σε αλατόνερο). Στην Ελλάδα των capital controls η αποταύτιση του μυαλού από τις σκέψεις που το κατακλύζουν δεν είναι εφικτή. Αναγνωρίζω όμως ότι έχω ιεραρχήσει πλέον τη λίστα με τα άγχη μου. Αν πριν από –ας πούμε –δέκα χρόνια, αντιμετώπιζα το 1/10 από τις αγωνίες που βιώνω σήμερα, νομίζω ότι θα αλάλαζα σε κάποιον αγρό. Σήμερα, αντιθέτως, απλώς ονειρεύομαι float spa.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 2 Αυγούστου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
