Πάμε από την αρχή, να τα πούμε και σε τούτους, όσα λέγαμε και στους προηγούμενους για το φόρο ακινήτων. Να θυμίσουμε δηλαδή όσα έλεγαν όταν ήταν στην όμορφη θέση που λέγεται «αντιπολίτευση», όπου καθένας λέει ανέξοδα το μακρύ του και το κοντό του. Η κυβέρνηση Τσίπρα διατηρεί τον άδικο φόρο στα ακίνητα, όπερ σημαίνει ότι ο Ενιαίος Φόρος Ακινήτων θα συνεχίσει να πλήττει τους οικογενειακούς και επιχειρηματικούς προϋπολογισμούς.
Η βασική ένσταση για τον φόρο που επινοήθηκε από τους κακούς υπουργούς των Μνημονίων είναι ότι τα ακίνητα δεν παράγουν πλούτο ούτε φέρνουν εισόδημα. Όταν φέρνουν εισόδημα, αυτό φορολογείται. Επιπλέον φορολογείται κάθε πράξη μεταβίβασης. Αυτά δεν έλεγαν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά; Περασμένα ξεχασμένα, ο ΕΝΦΙΑ δεν καταργείται αλλά θα βελτιωθούν τα επιχρίσματα. Κάτι αφορολόγητα όρια αλλάζουν, κάτι συντελεστές αλλάζουν επίσης, θα αυξηθούν οι δόσεις ενώ υπάρχει μια μικρή λύπηση για όσους διατηρούν κλειστά ακίνητα χωρίς ρεύμα. Επί της ουσίας, τα ίδια.
Ο καλόπιστος παρατηρητής θα απαντήσει αμέσως ότι η κυβέρνηση δεν ευθύνεται. Σέρνεται σε μια συμφωνία για την οποία ευθύνονται οι προηγούμενοι. Δεν έχει περιθώρια διαπραγμάτευσης καθώς μπλα μπλα μπλα χείλος γκρεμού, μπλα μπλα μπλα δραχμοζώνη, μπλα μπλα μπλα Μέρκελ.
Για να αναρωτηθούμε όμως… Εχει ο ΣΥΡΙΖΑ έτοιμο, πλήρες πλάνο φορολογικής μεταρρύθμισης; Όλα αυτά τα χρόνια που λειτουργούσε ως κόμμα, μήπως συνέταξε έναν νέο, διαφορετικό κώδικα, που θα καταργούσε το ισχύον μπερδεμένο σύστημα_ αυτό με τις επικαλύψεις, τις αντιφάσεις, τις αδικίες; Όχι. Δεν έχει έτοιμο ένα συνολικό σχέδιο.
Δεν είναι θέμα συγκυρίας, ότι δηλαδή άλλαξαν τα δεδομένα και ότι όλη η προεργασία πήγε χαμένη. Η προεργασία του ΣΥΡΙΖΑ για το φορολογικό σύστημα ήταν και είναι αφηρημένη και νεφελώδης. Στην πράξη λοιπόν δεν μεταρρυθμίζει αλλά λειτουργεί ως διαχειριστής μιας κατάστασης.
Βελτιώνει το υπάρχον ως άξιος συνεχιστής των προκατόχων του. Κανονικά, ως πρώτη φορά αριστερά, θα έπρεπε να καταργήσει τα πάντα και να προτείνει ένα νέο φορολογικό σύστημα εκ του μηδενός. Να αλλάξουν όλα σε μια μέρα, να είναι όλα συγκεντρωμένα σε έναν τόμο σαν τις Γραφές, να μην υπάρξουν τροπολογίες και υπουργικές αποφάσεις που αναιρούν και εξαιρούν. Με τέτοια τακτική δείχνει κάποιος τις πολιτικές προθέσεις του και όχι διορθώνοντας τις λεπτομέρειες σε νομοσχέδια που καταράστηκε όταν στο παρελθόν ψηφίστηκαν.
