Όπως κι αν το δει κανείς, αν δεν είναι σήμερα η Μεγάλη Πέμπτη του Αλέξη Τσίπρα, δεν θα είναι ποτέ: σήμερα ο πρωθυπουργός ξαπλώνει για τα καλά στο κρεβάτι του Προκρούστη.
Από τη μία, οι δανειστές που φτάνουν στην Αθήνα νικητές και τροπαιούχοι: είχαν φύγει με τις εκλογές τρεις, για να επιστρέψουν τώρα τέσσερις. Είχαν αποπεμφθεί θριαμβευτικά από την Αθήνα και από τα υπουργεία, για να γυρίσουν τώρα ακόμα πιο θριαμβευτικά σε αυτά…
Από την άλλη, ακόμα χειρότερα: το κόμμα: ο Τσίπρας θα έρθει σήμερα αντιμέτωπος με την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία, όπως άλλωστε και συνολικά τον κομματικό μηχανισμό, δεν φαίνεται να ελέγχει – μάλλον το αντίθετο. Εκεί, θα αναμετρηθεί με τα αριστερά της Αριστεράς και αναμένουμε να δούμε τι θα γίνει, με όλα τα ενδεχόμενα να είναι ανοικτά και την πιθανότητα να ηττηθεί στο κόμμα αλλά να προχωρήσει πρώτα σε συμφωνία με τους δανειστές και μετά σε εκλογές να συγκεντρώνει τις πιο μεγάλες πιθανότητες.
Όμως, σε αυτή την περίπτωση, κολλάμε πάλι στους από πάνω, στους δανειστές, που είναι λίαν αμφίβολο αν μετά τα όσα ψηφίστηκαν -και όπως ψηφίστηκαν- στη Βουλή θα τον αφήσουν να πάει σε εκλογές…
Με άλλα λόγια, οι δύο άσπονδοι φίλοι του Τσίπρα, οι νεότεροι, οι δανειστές που τον «παρέλαβαν» μετά τις εκλογές ως πρωθυπουργό και οι παλαιότεροι, οι αριστεροί που εν πολλοίς τον οδήγησαν εκεί «σκίζοντας τα μνημόνια», από σήμερα είναι σα να «συμμαχούν», ακούσια βέβαια, εναντίον του. Και περίπου κυριολεκτικά, τον σταυρώνουν.
Όχι πώς είναι ο ίδιος άμοιρος ευθυνών για το ότι βρέθηκε σε αυτή τη θέση: εκείνος υποσχέθηκε, εκείνος ζήτησε «Όχι»…
Αν γλυτώσει ο ίδιος από όλο αυτό, θα είναι μεγάλος παίκτης.
Αν επιπλέον καταφέρει να γλυτώσει και τη χώρα, θα αναδειχθεί σε μεγάλο ηγέτη. Μακάρι…
Μέχρι τότε όμως θα είναι δύσκολα, πολύ δύσκολα, από αυτή τη Μεγάλη Πέμπτη και μετά.
Δύσκολα τόσο για τον ίδιο όσο και για την Ελλάδα, η οποία έχει μεν αντέξει πολλά, αλλά, τελικά, πόσα πια μπορεί να αντέξει;
Αλήθεια, πόσα;