Αφού ύστερα από έξι μήνες και βάλε το βουνό δεν μετακινήθηκε προς τον κ. Τσίπρα, ο ίδιος είδε και αποφάσισε πως αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να πάει αυτός στο βουνό. Το χειρότερο γι’ αυτόν, και κατ’ επέκταση για τη χώρα, είναι πως αυτή η μετακίνηση δεν συνιστά μια απλή εκδρομή: πρόκειται για επίπονη ανάβαση με πολλές και απρόβλεπτες δυσκολίες, με πολλούς κινδύνους. Μαζί του, αναγκαστικά πια, ανεβαίνει το ανηφορικό όρος το 75% του ελληνικού λαού, ποσοστό πολύ ανώτερο από το πλασματικό 62% που με ευκολία βροντοφώναξε ένα άχρηστο «Οχι». Κάτω στον κάμπο της κομματικής φαντασίωσης και σπέκουλας έχουν μείνει «σύντροφοι» παλαιολιθικοί και αρτηριοσκληρωτικοί που επιμένουν πως τελικά το βουνό θα τους κάνει το χατίρι. Πρόκειται για παλαιούς επιστήθιους συντρόφους και συντρόφισσες του κ. Τσίπρα, από τους οποίους άλλοι κινούνται στην περιοχή της γελοιότητας και της μωρίας, και άλλοι ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Μαζί τους αραγμένος και ένας κόσμος που περιμένει χάσκοντας μάννα εξ ουρανού.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο διχασμός επισκέπτεται τον αιωνίως πλάνητα και πεπλανημένο λαό των Ελλήνων. Στον 20ό αιώνα χορτάσαμε διχασμούς, εμφύλιες συρράξεις, απώλειες εθνικών εδαφών, δικτατορίες, φτώχεια και εξαθλίωση. Οι αρετές αυτού του λαού είναι πολλές και δεν χρειάζεται να τις απαριθμήσουμε. Ομως και οι αδυναμίες μας δεν είναι λίγες. Ενα από τα κύρια χαρακτηριστικά μας, όπως πιστεύω, είναι αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί «πολιτικός παλιμπαιδισμός». Ο πολιτικός παλιμπαιδισμός είναι μια χρόνια κατάσταση στην ελληνική πολιτική σκηνή, που φούντωσε στη δεκαετία του ’80, έπιασε τους πασοκικούς επιγόνους, πέρασε στους νεοδημοκράτες και ξαναφούντωσε με την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ολα και όλοι «ανανεώθηκαν» με μοντέλο τον νέο και ανώριμο κ. Τσίπρα. Μετά εμφανίστηκε και ο εξωτικός παλίμπαις Βαρουφάκης, και μαζί πολλές και πολλοί σύντροφοι με γερασμένα, πολιτικά κύτταρα, που νόμισαν πως η πολιτική είναι παιδική χαρά. Αμ δε!
Ανεβαίνει λοιπόν το όρος του μαρτυρίου ο σοφός λαός, όπως αυτοαποκαλείται, οδηγημένος από τον κ. Τσίπρα που ως χθες ακόμη διατράνωνε τη δική του μεγάλη αλλαγή, υποσχόταν την επιστροφή σε έναν παράδεισο-απάτη, δημαγωγούσε αναίσχυντα. Και όλα αυτά τα έλεγε δανεισμένος μια γνωστή φωνή της δεκαετίας του ’80. Μιλούσε ως μίμος του Ανδρέα, χειρονομούσε ως Ανδρέας, εξαπατούσε ως Ανδρέας. Το χειρότερο: πίστευε, ή έκανε πως πίστευε, πως η δεκαετία του ’80 ήταν ίδια με τη δεκαετία του 2010.
Ωρίμασε λοιπόν ο κ. Τσίπρας «βίαια», εν μια νυκτί, εξαναγκασμένος, εξωθημένος κ.λπ.; Να το ευχηθούμε. Να το δούμε και ας μην το πιστέψουμε. Ωρίμασαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μείον 39; Εννοεί αυτά που λέει το Μαξίμου; Είναι έτοιμοι να εφαρμόσουν τα σκληρά, επώδυνα, πλην, όπως μας λένε, σωτήρια μέτρα; Το υπουργείο Παιδείας θα πάρει πίσω τα βλακώδη νομοσχέδιά του; Ο υπουργός του (λεγόμενου) Πολιτισμού θα εγκαταλείψει τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό; Ο αξιότιμος υπουργός Εξωτερικών θα καταλάβει τι όντως γίνεται ολόγυρά μας; Η κυρία υπουργός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων («μπρέε!», που θα έλεγε ο Σκαρίμπας) και του μεταναστευτικού θα εννοήσει τι ακριβώς θέλει; Ο κύριος υπουργός Εθνικής Αμυνας θα σταματήσει να «παίζει» με τα στρατά του; Γιατί τα λέμε αυτά; Γιατί χωρίς αυτά και πολλά άλλα, που δεν συνδέονται σώνει και καλά με το νέο Μνημόνιο, η εφαρμογή όλων αυτών των οικονομικών και δημοσιονομικών μέτρων δεν θα πετύχει. Ο «ωριμασμένος» κ. Τσίπρας απλώς θα ανεβοκατεβαίνει στο βουνό της δοκιμασίας και μαζί του όλοι εμείς εξαθλιωμένοι. Είτε συμφωνούμε είτε όχι.
Επιμύθιο: Αν όντως ο κ. Τσίπρας ωρίμασε και βρήκε τη φωνή του. Αν όντως οι σύντροφοί του υπουργοί, γραμματείς κ.λπ. (όσοι απέμειναν δηλαδή) ωρίμασαν και αυτοί και αν μαζί με αυτούς ωρίμασε και η Αντιπολίτευση και πάψει τους δικούς της παλιμπαιδισμούς. Αν ωριμάσαμε όλοι μας, μέσα σε αυτή τη βιαιότητα και συμφορά, τότε η ανάβαση στο όρος της δοκιμασίας (για να επανέλθουμε στην παλαιά μεταφορά) αξίζει. Τότε μπορούμε να τα καταφέρουμε πάλι. Ακόμη και οι αρτηριοσκληρωτικοί «σύντροφοι» που περιμένουν ανόητοι, ανώριμοι, παλιμπαιδίζοντες να έρθει το όρος προς αυτούς κάποια στιγμή ίσως πεισθούν. Αλλά και να μην πεισθούν, δεν πειράζει. Εμείς, οι πολλοί, πέρα από κομματικές προτιμήσεις και ιδεολογίες, μπορούμε να προχωρήσουμε. Σκέφτομαι μάλιστα πως, ίσως, όταν οι αιγύπτιοι σοφοί έλεγαν στον Σόλωνα ότι οι Ελληνες είναι «αεί παίδες», να εννοούσαν ότι διαθέτουμε μια ακατάλυτη από τον χρόνο ικμάδα. Πως, εντάξει, δεν μας λείπει κάποτε ο παλιμπαιδισμός, αλλά και η καρδιά και ο νους μας και η φαντασία μας παραμένουν αιώνες τώρα, παρά τις καταστροφές, άφθαρτα συστατικά στοιχεία ενός λαού γεμάτου νεανική ορμή και όρεξη για πρόοδο και ευημερία.
Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
