Οποιος έχει μελετήσει τα προηγούμενα θα γνωρίζει ότι αυξημένη κατανάλωση πρωτεΐνης σε ηλικίες από 50 ως 65 ετών κάνει πιο δραστήριο και τον λεγόμενο αυξητικό παράγοντα IGF-1 και αυτό δεν είναι καλό. Ενώ από τα 65 περίπου και πέρα σαν να γυρίζει ένας διακόπτης και τα πράγματα αντιστρέφονται.
Ο αυξητικός αυτός παράγων (Insuline-like Growth Factor 1) είναι μια ορμόνη που δημιουργείται στο συκώτι και από εκεί διανέμεται στα κύτταρα όπου υπάρχουν ειδικοί υποδοχείς και με τη βοήθειά τους ενεργοποιεί τη διαδικασία της αύξησης των κυττάρων, με αποτέλεσμα και τη σχηματοποίηση των ιστών αλλά και την παρεμπόδιση του θανάτου των κυττάρων. Αυτή μάλιστα η δράση του αυξητικού παράγοντα δεν αγνοήθηκε από τους πωλητές συμπληρωμάτων για το body building. Μόνο που φροντίζουν να σταματήσουν τις σχετικές πληροφορίες όπου ακριβώς τους συμφέρει.
Η κλασική πλέον έρευνα των Longo και Aguirre σχετικά με τους Larons, τους κατοίκους μιας κωμόπολης στον Νότιο Ισημερινό, που από γενεά σε γενεά δεν νοσούν από καρκίνο και διαβήτη ενώ στερούνται τον αυξητικό παράγοντα και δεν φθάνουν σε ύψος επάνω από το 1,15 μ. περίπου, έδειξε τη σχέση της εμφάνισης καρκίνου και IGF-1. Παίρνοντας αίμα από τους μικροκαμωμένους αυτούς ανθρώπους όπου απουσιάζει ο αυξητικός παράγων, αν το αναμείξεις με κύτταρα από ανθρώπους με φυσιολογικό ύψος βλέπεις ότι ξαφνικά αυτά τα δεύτερα κύτταρα δεν μπορείς πλέον, προξενώντας τους διάφορες βλάβες, να τα κάνεις να φθάσουν σε προκαρκινικό στάδιο! Η έλλειψη δηλαδή του αυξητικού παράγοντα προστατεύει το DNA και στη χειρότερη περίπτωση έχουμε απόπτωση, ένα είδος θανάτου των κυττάρων. Και αυτό από ιατρική άποψη είναι προτιμότερο. Αν δηλαδή κάποιο κύτταρο πάει να μπει σε προκαρκινικό στάδιο είναι καλύτερο για τον οργανισμό να πεθαίνει. Εδώ να μην ξεχάσουμε τον εντελώς παραπλανητικό ισχυρισμό αυτών που θέλουν να εκμεταλλεύονται εμπορικά την άγνοια των μποντιμπιλντεράδων ως προς τον αυξητικό παράγοντα και κυρίως για το πόσο καλό μπορεί να είναι σε ορισμένες περιπτώσεις να μην «πεθαίνουν» τα κύτταρα…
Αφού λοιπόν διαπιστώσαμε ως τώρα πως η αυξημένη πρόσληψη πρωτεΐνης, είτε με τη μορφή συμπληρωμάτων είτε με τη μορφή καθημερινής τροφής, οδηγεί σε αύξηση της δράσης του αυξητικού παράγοντα, που έπειτα από μια ηλικία αρχίζει να δρα αρνητικά στην υγεία ενός οργανισμού ο παρατηρητικός αναγνώστης σίγουρα θα σκεφθεί: Ακόμη και οι πρωτεΐνες που παίρνουμε από τροφές, όπως είναι τα όσπρια ή άλλοι σπόροι, μπορεί να μας δημιουργήσουν προβλήματα μέσω του παράγοντα IGF-1; Και πέφτουμε σε έναν άλλον προβληματισμό που κρατάει εδώ και αρκετά χρόνια. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε «πράσινες» και «κόκκινες» πρωτεΐνες; Δηλαδή ανάμεσα σε πρωτεΐνες που βρίσκονται στα φασόλια, στην κινόα, στη σόγια, στους ξηρούς καρπούς ή στις φακές και στις πρωτεΐνες ενός κομματιού κόκκινου κρέατος; Από την άποψη των συστατικών υπάρχει. Στην «πράσινη» πρωτεΐνη θα βρούμε λιγότερη μεθειονίνη και πλούσια σε θείο αμινοξέα από ό,τι στην «κόκκινη». Υπάρχει μια κλασική εργασία, ήδη από το 1988 (Iwasaki et al, https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/3335746) όπου σε δύο ομάδες 344 συνολικά ποντικών χορηγήθηκαν στη μία πρωτεΐνες από σόγια και στην άλλη καζεϊνικές πρωτεΐνες, δηλαδή από ζωικές ουσίες και διαπιστώθηκε μια διαφορά στον χρόνο ζωής. 844 ημέρες οι πρώτοι έναντι 730, με στατιστικούς όρους βέβαια. Την εργασία αυτή την αναφέρουμε διότι θεωρείται κλασική και ξύπνησε από νωρίς κάποιους ερευνητές, που συνεχίζουν και σήμερα να βρίσκουν ανάλογα αποτελέσματα. Θα κλείσουμε αναφέροντας απλώς και την ύπαρξη μίας ακόμη εργασίας, από τον Frank Hu του Harvard School of Public Health όπου γίνεται αναφορά στις δίαιτες με τις πολλές πρωτεΐνες και τους λίγους υδατάνθρακες. Και η άποψη του συγγραφέα δεν είναι και τόσο θετική σχετικά με αυτόν τον τρόπο διατροφής και προτείνει να αντικατασταθούν όσο γίνεται οι πρωτεΐνες από το κρέας με πρωτεΐνες από άλλες τροφές.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
