Παρακολουθώ όλες αυτές τις ημέρες με ενδιαφέρον τις πολιτικές εξελίξεις μέσα από τα δελτία ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές. Παρακολουθώ και θλίβομαι με το χαμηλό επίπεδο του εν Ελλάδι πολιτικού διαλόγου. Εδώ και δεκαετίες παραμένει στην τηλεόρασή μας το ίδιο ξύλινος. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν διάλογος: είναι η συρραφή μονολόγων που εκφωνεί καθένας από τους παρισταμένους κοιτάζοντας την κάμερα και απαγορεύοντας στους συνομιλητές του (;) να παρέμβουν («εγώ δεν σας διέκοψα, αφήστε με να μιλήσω», «σταματήστε να πετάγεστε», «μας έχετε πάρει μονότερμα» κ.τ.λ.) δυναμιτίζοντας την όποια πιθανότητα για μεταξύ τους επικοινωνία.
Σε αντίθεση με τους πολιτικούς που βλέπω στα κανάλια του εξωτερικού, οι οποίοι, παρά τις διαφορές που έχουν, έχουν και τη διάθεση να συζητήσουν (τουλάχιστον για τα μάτια των τηλεθεατών), οι έλληνες συνάδελφοί τους εμφανίζονται ο καθένας αποφασισμένος να πει τα δικά του (μόνο αυτά) και να επιτεθεί άκομψα στους αντιπάλους του. Οι κακοπαιγμένες παραστάσεις τους επιβεβαιώνουν πως έχουν μεσάνυχτα από διπλωματία. Ερειστικοί, κακότροποι, αγενείς, είρωνες, φωνακλάδες, σνομπ και απαξιωτικοί με όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους, το μόνο που καταφέρνουν βγαίνοντας στο γυαλί είναι να αποκαλύψουν σε όλο το θλιβερό μεγαλείο τους τις ιδεολογικές αγκυλώσεις, τις ιδεοληψίες, τον ερασιτεχνισμό και την ανωριμότητά τους, παράγοντες που τους καθιστούν ακατάλληλους για το αξίωμα που κατέχουν.
Αναφέρομαι σε πολιτικούς όλων των παρατάξεων, ανάμεσα στους οποίους οι εξαιρέσεις είναι μετρημένες. Οσο και αν το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο (εκτείνεται από τις ιστορικές μούντζες του Ευάγγελου Γιαννόπουλου και τα ανεκδιήγητα ντιμπέιτ των πολιτικών αρχηγών όπου κάθονταν δίπλα-δίπλα αλλά δεν κοιτούσαν ο ένας τον άλλον ως τις ουρανομήκεις κορόνες του Αδωνη Γεωργιάδη), προκαλεί ιδιαίτερη θλίψη αυτές τις ημέρες της εθνικής αγωνίας που έχουμε ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε την έγκυρη και ψύχραιμη ενημέρωση, τον πολιτικό πολιτισμό που λειτουργεί παρηγορητικά μέσα στον φόβο. Ακόμη όμως και τώρα οι πολιτικοί μας, παραμορφωμένες φωνές μέσα από ένα ξεχαρβαλωμένο γραμμόφωνο, εξακολουθούν να πληγώνουν τα αφτιά μας, να μας τρομάζουν, να μας απογοητεύουν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
