Η εξομολόγηση είναι ιδιωτική υπόθεση. Από την άλλη, κάποιες φορές έχεις τη διάθεση αυτά που σε «τρώνε» να τα μοιραστείς με τους γύρω σου. Πολύ δε περισσότερο όταν είσαι δημιουργός. Ο τραγουδοποιός Παύλος Παυλίδης μετά τις «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί» επιστρέφει με το άλμπουμ «Στον διπλανό ουρανό». Πρόκειται για την πλέον ώριμη και εξομολογητική δουλειά του Παύλου Παυλίδη. Λιτές μελωδίες που ακούγονται σαν κινηματογραφική μουσική, ικανές να ντύσουν τα μακρινά μας ταξίδια κάποιο σούρουπο. Από το 1986 ως σήμερα είτε μέσα από τα Μωρά στη φωτιά, τα Ξύλινα Σπαθιά είτε στη σόλο πορεία του (συνεργάζεται με τους Β – Movies) ο Παύλος Παυλίδης έχει αποδείξει ότι το ροκ κυλά στις φλέβες του. Συνεπής ονειροπόλος, συνεχίζει να ψιθυρίζει ιστορίες που μας αφορούν.
Ποια ήταν η αιτία και η αφορμή για τον «Διπλανό ουρανό»;
«Τα ίδια τα τραγούδια είναι κάθε φορά η αφορμή και η αιτία. Μαζεύτηκε το υλικό πιο γρήγορα απ’ ό,τι συνήθως. Ακούγεται παράξενο, κι όμως είναι αλήθεια ότι προχωρήσαμε πιο γρήγορα αυτή τη φορά εξαιτίας ενός παλιού κινητού τηλεφώνου το οποίο χρησιμοποιούσα για να καταγράφω κάποια μουσικά θέματα που έπαιζα στην κιθάρα σε διάφορα μέρη όπου βρισκόμουν. Τα περισσότερα από αυτά θα είχαν χαθεί από τη μνήμη μου διαφορετικά. Μπήκαμε λοιπόν στο στούντιο και διαλέγαμε τα πιο ενδιαφέροντα κάνοντας επί τόπου τις ενορχηστρώσεις και καμιά φορά ολοκληρώνοντας επί τόπου τις συνθέσεις. Το διασκεδάσαμε. Και μετά βέβαια με το που εμφανίστηκε ο Coti Κ, που ανέλαβε και την παραγωγή, έγινε η επιλογή των κομματιών με βάση το «ήσυχο» αυτό ύφος που θέλαμε».
Ως τραγουδοποιός πού δίνεις μεγαλύτερη σημασία, στον στίχο ή στη μουσική; Και δεν μιλάω κατ’ ανάγκη για τον «Ουρανό».
«Οταν γράφει κάποιος τραγούδια σίγουρα ο στίχος είναι στο επίκεντρο. Είναι όπως στο σινεμά, το σενάριο είναι πάντα το πιο περιζήτητο και ακριβότερο υλικό. Παρ’ όλα αυτά τον τελευταίο καιρό έχω πολύ ανάγκη να ακούω μουσικές χωρίς λόγια και μάλιστα σκοπεύω να γράψω και αρκετή τέτοια μουσική η οποία ελπίζω ότι θα καταλήξει σε κάποια συνεργασία με κάποιο χοροθέατρο. Αλλά είναι λίγο νωρίς για να μιλήσω ακόμη για αυτό με περισσότερες λεπτομέρειες. Νομίζω πάντως πως ένα καίριο στοιχείο της μουσικής είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο ήχος και αυτό είναι κάτι στο οποίο δίνουμε όλο και περισσότερη σημασία. Στον «Διπλανό ουρανό» ήταν ξεκάθαρη η προσπάθεια για ενιαία ατμόσφαιρα και ήταν και βασικό κριτήριο για την επιλογή των τραγουδιών. Ο Coti K. βοήθησε πολύ σε αυτό».
Ποια είναι η γνώμη σου για το ελληνόφωνο ηλεκτρικό τραγούδι καθώς και για το αγγλόφωνο;
«Αν τα ελληνόφωνα ήταν τόσο ενδιαφέροντα όσο τα αγγλόφωνα γκρουπ στην Ελλάδα θα μιλούσαμε για μεγάλη άνθηση του ελληνικού τραγουδιού, κάτι που κατά τη γνώμη μου δεν συμβαίνει. Το να γράφεις στίχους στα ελληνικά είναι απ’ ό,τι φαίνεται πολύ διαφορετικό πράγμα».
Τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα όπως και οι Ελληνες βιώνουμε την οικονομική κρίση. Ποιος νομίζεις ότι φταίει –αν φταίει κάποιος –και τι χρειάζεται για να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα;
«Δεν ξέρω αν το ζητούμενο είναι να σηκωθούμε ψηλότερα γιατί δεν πιστεύω ότι όλοι θέλουμε τα ίδια πράγματα να δούμε αν σηκωθούμε ψηλότερα. Το μέσα τοπίο είναι που αγνοούμε και το πληρώνουμε αυτό ακριβά. Βαθύτερα πρέπει να πάμε, όχι ψηλότερα. Η ουσία μας δεν είναι κάπου μακριά, μέσα μας είναι. Εχουν περάσει πια τόσα χρόνια που η οικονομία είναι το βασικό θέμα της συζήτησης. Λογικό. Αλλά δεν αρκεί. Λυπάμαι που ανοίγω την τηλεόραση να δω την καινούργια ΕΡΤ και είναι σαν να με έχει διακτινίσει κάποιος στο 1995. Θέλουμε καινούργιες ιδέες. Παίξαμε τώρα τελευταία στο Λονδίνο και συνάντησα τόσα καταπληκτικά παιδιά, Ελληνες που δουλεύουν πια εκεί, με τόσες ιδέες και όρεξη, με τόσες γνώσεις. Αλλά και εδώ στην Ελλάδα είναι αποκλεισμένοι τόσοι και τόσοι νέοι άνθρωποι. Λες και σε αυτή τη χώρα η έννοια της αξιοκρατίας είναι ταμπού, κάτι το μακρινό, ανέφικτο και «εξωτικον»».
Κατά τη γνώμη σου η κρίση είναι μόνο οικονομική;
«Το οικονομικό της μέρος είναι το επείγον, αυτό που όλοι καταλαβαίνουμε άμεσα στο πετσί μας –και πώς να μην είναι… Στην ουσία όμως είναι καθαρά πολιτικό το πρόβλημα και έτσι όπως προχωρούμε το βλέπουμε όλο και καθαρότερα. Προσπαθούν με μανία να δημιουργήσουν καινούργιες γενιές πολιτών που να αποδέχονται την αδικία ως αυτονόητη. Μας θέλουν εκ προοιμίου απελπισμένους».
Δεν λίγοι εκείνοι που τα ρίχνουν στη νεολαία ότι δεν κάνει τίποτε, δεν αντιδρά, κ.ο.κ. Ποια είναι η δική σου θέση;
«Η νεολαία έχει βομβαρδιστεί τόσο συστηματικά και επί τόσα χρόνια με τόνους υποκουλτούρας που είναι θαύμα που εξακολουθεί να αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει. Αντιδρά όμως. Η έννοια και η λειτουργία του φοιτητικού κινήματος βέβαια είναι αρκετά διαφορετική από ό,τι τη δεκαετία του ’80. Θυμάμαι το σοκ που είχα πάθει όταν κάπου στη δεκαετία του ’90 είδα ότι κάποιος φοιτητικός σύλλογος, μάλλον της Φιλοσοφικής Σχολής, στα πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης, είχε διοργανώσει συναυλία με τη Βανδή… Καταλάβαινα ότι είναι τέλος εποχής. Παρ’ όλα αυτά εκ των πραγμάτων οι νέοι είναι πάντα που κάνουν τον κόσμο να πηγαίνει μπροστά. Είμαι υπερήφανος που βλέπω στις συναυλίες μας τόσο νέο κόσμο, αστραφτερά πρόσωπα να τραγουδούν στίχους που δεν θα περίμενα. Με τόσο βομβαρδισμό ανοησίας από την τηλεόραση θα περίμενε κάνεις ολική καταστροφή, κι όμως δεν είναι έτσι».
«Ενα αληθινό τραγούδι είναι ψήφος εμπιστοσύνης στη ζωή»
Ποια είναι η θέση σου ως καλλιτέχνη σε περίοδο κρίσης; Θεωρείς ότι πρέπει να έχεις «βαρύτερο» ρόλο και λόγο;
«Αλίμονο αν περιμένει κάποιος να δυσκολέψουν τα πράγματα για να αποκτήσει «βαρύτητα» το έργο του. Στην ποιότητα των έργων μας φανερώνεται και η πολιτική μας στάση και το μήνυμά μας. Το μεγαλύτερο μέρος του λεγόμενου πολιτικού τραγουδιού των παλαιότερων δεκαετιών φαντάζει πια θλιβερό και ανεπίκαιρο, κατασκευασμένο. Και βλέπουμε τραγούδια χωρίς καμία σαφή πολιτική τοποθέτηση να ταξιδεύουν ολοζώντανα επί δεκαετίες και να φωτίζουν ακόμη τις ψυχές μας χωρίς εμφανή ούτε καν αυτή την πρόθεση. Η αλήθεια του καθενός μας είναι που επείγει. Ενα αληθινό τραγούδι είναι κάτι σαν ψήφος εμπιστοσύνης στη ζωή. Αν είναι και ωραίο ακόμη καλύτερα».
Με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας πιστεύεις ότι υπάρχει χρόνος για να ονειρευτεί καινα ερωτευτεί ο κόσμος;
«Το κάνουμε έτσι κι αλλιώς. Αλλά το αν βλέπουμε εφιάλτες έχει να κάνει με το πώς φερόμαστε εμείς μέσα σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό που στήνουν γύρω μας. Οσο ασχημαίνει η πραγματικότητα τόσο πρέπει να ομορφαίνει η συμπεριφορά μας. Τότε τα όνειρά μας και στον ύπνο και στον ξύπνιο κινδυνεύουν λιγότερο. Ετσι κι αλλιώς θα ερωτευτούμε, αλλά σημασία έχει πώς θα το ζήσουμε. Εμείς βάζουμε τα χρώματα».
Τι θα ήθελες να πάρουν όσοι ακούσουν το άλμπουμ σου;
«Τα βουνά και τα λαγκάδια… ή ό,τι άλλο θέλει να πάρει ο καθένας».
Επόμενα σχέδια;
«Συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Οι άμεσες είναι 4 Ιουλίου στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, 10 στη Βλάστη Κοζάνης, 11 στο Naturart στην Κοζάνη και 18 στο Up Festival στα Κουφονήσια».
πότε & πού:
Το album «Στον διπλανό ουρανό» κυκλοφορεί από την Inner Ear σε cd και digital album ενώ ακολουθεί και έκδοση βινυλίου τον Ιούλιο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
