Μόνο ο Γιουσέιν Μπολτ θα γλίτωνε από τον T. rex

Μια σειρά από ενδιαφέροντα στοιχεία για τους δεινοσαύρους, τα οποία δεν είναι ευρέως γνωστά, παρουσιάζει το βρετανικό περιοδικό «How it Works» με αφορμή την ταινία «Jurassic World» που σπάει ταμεία σε όλον τον κόσμο και επαναφέρει στο προσκήνιο τον εντυπωσιακό κόσμο των δεινοσαύρων.

Μπορεί να ήταν τεράστιος αλλά όπως φαίνεται δεν ήταν διόλου αργός. Ευτυχώς που δεν συνυπήρξαμε με τον Τυραννόσαυρο ρεξ γιατί δύσκολα θα ξεφεύγαμε από τα τρομερά του σαγόνια. Σύμφωνα με τις τελευταίες μελέτες ο T. rex μπορούσε να αναπτύξει ταχύτητα ως και 30 χλμ./ώρα, δηλαδή παρόμοια με εκείνη του ανθρώπου. Ο μόνος που πιθανώς θα κατάφερνε να γλιτώσει θα ήταν ο Γιουσέιν Μπολτ, ο οποίος μπορεί να πιάσει ταχύτητα 44 χλμ./ώρα και κάτι μας λέει ότι αν έπεφτε πάνω σε T. rex πιθανότατα θα έτρεχε ακόμη περισσότερο σπάζοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο… Αν όμως πάνω στη βιασύνη του ο τζαμαϊκανός σπρίντερ σκόνταφτε πουθενά και ένας Τυραννόσαυρος έβρισκε την ευκαιρία να τον αρπάξει, δεν θα προλάβαινε να πει ή να κάνει οτιδήποτε. Τα δόντια του Τ. rex είχαν μέγεθος παρόμοιο με αυτό μιας μπανάνας και έτσι οτιδήποτε άρπαζε συνήθως είχε πεθάνει προτού καν αρχίσει να το δαγκώνει.

Οι ειδικοί δεν μπορούν να πουν με βεβαιότητα πόσο ζούσε ο T. rex αλλά αναφέρουν ότι πολλοί μεγάλοι δεινόσαυροι είχαν προσδόκιμο ζωής τα 300 έτη! Οι παλαιοντολόγοι εκτιμούν ότι η μέση ηλικία των δεινοσαύρων ήταν τα 150 έτη. Υπήρχαν είδη που ζούσαν περίπου 75 έτη και κάποια που ζούσαν ως τα 300.

Κάποια είδη δεινοσαύρων έκαναν αβγά που το καθένα από αυτά έφτανε σε μέγεθος τα 40 εκατοστά. Οπως συμβαίνει και σήμερα με τα αβγά των πτηνών και άλλων ζώων έτσι και τα αβγά των δεινοσαύρων αποτελούσαν στόχο επιθέσεων. Γι’ αυτό και όπως έχει διαπιστωθεί οι δεινόσαυροι έπαιρναν διάφορα μέτρα προστασίας των αβγών τους. Ορισμένοι μάλιστα χρησιμοποιούσαν φύλακες για να προστατεύουν τη φωλιά τους όσο εκείνοι έλειπαν προς αναζήτησης τροφής, ενώ άλλοι προτιμούσαν να αφήνουν τα αβγά τους σε φωλιές άλλων δεινοσαύρων για να τα φροντίσουν και να τα μεγαλώσουν εκείνοι.

Ενα είδος ωστόσο, ο οβιράπτορας Heyuannia huangi, εξελίχθηκε έτσι ώστε να μην την… πατάει. Οι επιστήμονες θεωρούν ότι το χρώμα των αβγών των δεινοσαύρων ήταν λευκό. Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βόννης όμως, μελετώντας τα αβγά του H. huangi διαπίστωσαν ότι το χρώμα τους ήταν γαλαζοπράσινο και εκτιμούν ότι αυτό συνέβη για να μπορούν να τα ξεχωρίζουν από εκείνα των άλλων ειδών.

Το πρώτο απολίθωμα δεινοσαύρου εντοπίστηκε το 1677 σε ένα λατομείο στην Οξφόρδη και πέρασαν 150 χρόνια ώσπου ένας επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης να αναγνωρίσει ότι το οστό αυτό ανήκε σε δεινόσαυρο. Ηταν η πρώτη φορά που γινόταν επιστημονική καταγραφή ενός απολιθώματος δεινοσαύρου. Αν και δεν θα το περίμενε κανείς, η Βρετανία θεωρείται παράδεισος για τους παλαιοντολόγους. Αυτό γιατί την εποχή που ζούσαν οι δεινόσαυροι οι ήπειροι ήταν ενωμένες και η Βρετανία αποτελούσε ένα κομμάτι γης που ένωνε την Ευρώπη με τη Βόρεια Αμερική και έτσι αποτελούσε σημαντικό οδικό κόμβο για αυτούς.

Ως σήμερα έχουν εντοπιστεί περισσότερα από 100 διαφορετικά είδη δεινοσαύρων στη Βρετανία συμπεριλαμβανομένου και του T. rex. Πάνω στους δεινοσαύρους υπήρχαν ψύλλοι οι οποίοι ήταν συμβατοί με τον γιγαντισμό εκείνης της εποχής. Σύμφωνα με τους παλαιοντολόγους οι ψύλλοι εκείνοι είχαν μέγεθος δέκα φορές μεγαλύτερο από αυτό των σημερινών. Το ίδιο συνέβαινε και με διάφορα άλλα έντομα. Εχουν εντοπιστεί ευρήματα που δείχνουν ότι κάποια έντομα στο Τζουράσικ Παρκ ήταν τόσο μεγάλα που το άνοιγμα των φτερών τους έφθανε το ένα μέτρο!