Ολοι μας έχουμε κάποιον γνωστό ή φίλο που είναι μόνιμα «τσακωμένος» με το ρολόι του. Ερευνητές αποκαλύπτουν ότι η αργοπορία μπορεί απλά να αποτελεί χαρακτηριστικό της προσωπικότητας κάποιων ατόμων, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση να υπολογίσουν πόση ώρα μπορεί να τους πάρει μια δραστηριότητα.
Οι «πολέμιοι» της ακρίβειας, σύμφωνα με τους ειδικούς, τείνουν να είναι πιο χαλαροί τύποι, σε αντίθεση με τα προγραμματισμένα άτομα που θέτουν στόχους και τα οποία τείνουν να είναι στην ώρα τους.
Μελέτη ερευνητών του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Σαν Ντιέγκο, η οποία βασίστηκε στη χρονική ακρίβεια 181 χειριστών του μετρό στην πόλη της Νέας Υόρκης και δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Human Performance», έδειξε ότι τα άτομα που προσπαθούν να εκτελέσουν πολλά πράγματα ταυτόχρονα –το γνωστό multitasking –ξεφεύγουν συχνά από τα χρονικά όρια με αποτέλεσμα να ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους με καθυστέρηση.
To «κόψιμο» του χρόνου σε μικρά κομμάτια μπορεί να βοηθήσει, κατά τους ειδικούς, τα άτομα που έχουν πρόβλημα προγραμματισμού να διαχειριστούν καλύτερα τις υποχρεώσεις τους
Προηγούμενη μελέτη των ιδίων είχε δείξει ότι οι άνθρωποι που δουλεύουν σε γρήγορους ρυθμούς και έχουν στόχους (τύπος Α, όπως τον ονόμασαν οι ερευνητές) τείνουν να είναι τυπικά στην ώρα τους, ενώ τα πιο χαλαρά άτομα (τύπος Β) συνήθως καταφθάνουν αργοπορημένα.
Τρεις άλλες μελέτες έδειξαν ότι τα προγραμματισμένα, τυπικά άτομα του τύπου Α υπολόγιζαν ότι το λεπτό έχει παρέλθει ήδη στα 58 δευτερόλεπτα, τη στιγμή που όσοι ανήκαν στον τύπο Β έφθαναν στο ίδιο συμπέρασμα στα 77 δευτερόλεπτα. Οι ερευνητές θεωρούν ότι τα λίγα αυτά δευτερόλεπτα συσσωρεύονται οδηγώντας εύκολα σε καθυστερήσεις.
Μια άλλη μελέτη ψυχολόγων από το Κολέγιο Μπελουά έδειξε ότι οι υπάλληλοι που είχαν μικρά παιδιά έφθαναν συχνά αργοπορημένοι στη δουλειά τους, ενώ έτειναν να δηλώνουν δυσαρεστημένοι από την εργασία τους και να μην εμφανίζουν ισχυρές οργανωτικές ικανότητες.
Οι επιστήμονες έχουν επανειλημμένως προσπαθήσει να εντοπίσουν τα ακριβή αίτια που κρύβονται πίσω από την ανικανότητα προγραμματισμού η οποία «στοιχειώνει» κάποια άτομα. Ωστόσο καμία από τις ασκήσεις προγραμματισμού που κλήθηκαν να εκτελέσουν δεν φάνηκε να βοηθάει ουσιαστικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος ως προς τη σωστή διαχείριση του χρόνου τους.
Καταναλώνοντας νοητές «μπουκίτσες» χρόνου
Το 2004 ο ψυχολόγος δρ Τζάστιν Κρούγκερ από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και η ομάδα του είχαν διαπιστώσει ότι το «σπάσιμο» των υποχρεώσεών τους σε μικρές χρονικές «μπουκίτσες» επιτρέπει τελικά στα άτομα με αδυναμία προγραμματισμού να υπολογίζουν με μεγαλύτερη ακρίβεια την πραγματική διάρκεια μιας δραστηριότητας.
Αντίστοιχα μελέτη του 2012, με επικεφαλής τον δρα Ρότζερ Μπίλερ από το Πανεπιστήμιο Wilfrid Laurier, στο Οντάριο, στον Καναδά, είχε δείξει ότι άτομα που οραματίζονται μια δραστηριότητα που πρέπει να κάνουν σαν να ήταν κάποιος άλλος τείνουν να είναι πιο συνεπή με τους χρόνους τους.
HeliosPlus
