Η σημερινή κυβέρνηση-με ελάχιστες αξιοσημείωτες εξαιρέσεις στους κόλπους της-διεκδικεί μια, από τις παγκόσμιες πρωτοτυπίες: Την μετατροπή της, από παραγωγικό και ανταγωνιστικό πολιτικό εργοτάξιο, σε φροντιστήριο, όχι απλώς ασκούμενων, αλλά και επί πολλές εξεταστικές περιόδους αδιάβαστων, μετεξεταστέων φοιτητών (και εν προκειμένω πολιτικών).
Ας μιλήσουμε λοιπόν, ευθέως, όχι μόνον, για τους διεθνώς γραφικούς, Αλ. Τσίπρα και Γιάνη Βαρουφάκη, αλλά και για την εμπροσθοφυλακή των συχνών επιθέσεων, κατά της Τρόϊκας («θεσμών», ή κατά τον γράφοντα «Τριάδας» των πιστωτών). Στην εμπροσθοφυλακή αυτή υπάγονται οι Σκουρλέτης, Λαφαζάνης, Φίλης, Στρατούλης, Βούτσης και εν μέρει Λαπαβίτσας κ.α.
Οδεύουμε προς τον πέμπτο μήνα, μετά την άκαρπη, και επικινδύνως αντιπαραγωγική περίοδο χάριτος των 100 ημερών. Και τόσο οι «προεδρικοί» (Σταθάκης, Κατρούγκαλος, Φλαμπουράρης, Παπαδημούλης, κ.α., όσο και οι «αντιρρησίες» των ακραιφνώς αριστερών ή αριστερίστικων συνιστωσών έχουν μετατρέψει κάθε φόρουμ διαπραγματεύσεων, με τους πιστωτές, σ’ ένα ιλαροτραγικό τσίρκο εναγκαλισμών αλλά και αποδοκιμασιών, με κατάρες, προς τους πιστωτές.
Όμως με μια πιο προσεκτική μελέτη του φαινομένου, θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε επαγωγικά στο συμπέρασμα, ότι παρά τις φαινομενικές διαφορές, ως προς τη συμπεριφορά «προεδρικών» και «αντιρρησιών» και οι δύο πλευρές «τα βρίσκουν», με προσυμφωνημένους έναντι των πιστωτών, αλλά και της κοινής γνώμης εναλλασσόμενους ρόλους (καλός-κακός-άσχημος).
Γιατί άραγε η κυβέρνηση προτιμά την πορεία, μέσα από τον λαβύρινθο της αριστερής και αριστερίστικης αδιαλλαξίας, αλλά και των επικοινωνιακά «γοητευτικών» για τους ανυποψίαστους πολίτες εναγκαλισμών, με το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και την Commission; Δεν θα ήταν προτιμότερη μια πορεία, μέσα από τον καθιερωμένο καλόπιστο διάλογο με αυτή τη βασανιστική-λόγω των δυστροπιών μας-εξεταστικής και ενίοτε ιεροεξεταστικής συμπεριφοράς της Τριάδας των πιστωτών;
Απάντηση: ένας παρόμοιος και με τους κανόνες της ισοτιμίας και του αλληλοσεβασμού διάλογος, ή μια πολιτισμένη διαπραγμάτευση θα προϋπέθεταν και διαφορετική ποιότητα συνομιλητών. Όμως, κάτι τέτοιο είναι εξ ορισμού ανέφικτο, όταν τα νταηλίκια και οι τσαμπουκάδες, (παράγωγα των καταληψιών και της τζιχαντικής «αντιεξουσιαστικής» μειοψηφίας), τελικά υπερσκελίζουν τους «γοητευτικούς» εναγκαλισμούς με τους πιστωτές…
Και κατά συνέπειαν, όλη αυτή η βαβυλωνιακή αντινομία (καθωσπρεπισμός-αγριάδες και απειλές) έχουν δημιουργήσει μια άκρως αποκρουστική ατμόσφαιρα σε κάθε φόρουμ των διαπραγματεύσεών μας. Και όχι μόνον αυτό, αλλά μέρα με τη μέρα, διογκώνεται το μέτωπο των εταίρων του Eurogroup κατά της μοναχικής αντιρρησιακής πορείας του κατ’ εξακολούθησιν δυστροπούντος δανειστή που ονομάζεται κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και δυστυχώς κατ’ επέκτασιν Ελλάς και ελληνική κοινωνία. Έτσι «κοντά στο ξηρό καίγεται και το χλωρό»…
Έχει άραγε αντιληφθεί ο Αλ. Τσίπρας το μέγεθος της διαρκώς διογκούμενης ευθύνης του, όταν επιμένει να κυβερνά πατώντας ταυτοχρόνως στις κλυδωνιζόμενες δύο βάρκες της ευπρέπειας και της αναμπουμπούλας; Αν όχι, τότε γιατί δήλωνε μέχρι προχτές: «Ξεχάστε κάθε σκέψη για εκλογές και δημοψήφισμα». Με το πρόσχημα, βεβαίως, μιας ήδη εξαϋλωμένης «νωπής» λαϊκής εντολής, που βασίζεται στο σαθρό βάθρο α) του καλπονοθευτικού εκλογικού μπόνους των 50 εδρών (νομοθετικό έγκλημα των προκατόχων του), β) του δολώματος της διατήρησης αμείωτων των μισθών και των συντάξεων (και εδώ ο φορομπηχτισμός τείνει να μηδενίσει αυτές τις αμοιβές των βιοπαλαιστών). Και γ) της κατά τον Αλ. Τσίπρα κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, που όμως χοροπηδά, στα ρίχτερ των αποστασιών, από τους γνωστούς γυρολόγους των κομματικών μαγειρείων…
Αλλά και στην πλήρους κομπασμού δήλωσή του, «ξεχάστε κάθε σκέψη για εκλογές και δημοψήφισμα», ο Αλ. Τσίπρας δεν παύει να υποκρύπτει τον φόβο του, ότι υπογράφοντας μια ταπεινωτική συμφωνία με την Τριάδα των πιστωτών, η οποία θα περιλαμβάνει εξολοθρευτικούς όρους, για μισθωτούς και συνταξιούχους, θα αποδοκιμαστεί βιαιότατα, σε οποιαδήποτε νέα εκλογική αναμέτρηση, από εκείνους, που εξαπατημένοι από τις υποσχέσεις του, τον έφεραν στην εξουσία.
Επομένως, η διάθεσή του, να εξαντλήσει μια κυβερνητική τετραετία, δεν βασίζεται στην προώρως εκπνέουσα λαϊκή εντολή, αλλά κυρίως, στην επαγγελματική πολιτική αυτοσυντήρηση, του ιδίου και της κοινοβουλευτικής του ομάδας…
Έτσι όμως ευτελίζονται οι παραδοσιακοί κανόνες της αριστερής αυταπάρνησης και ο φέρελπις Αλ. Τσίπρας, στην τελευταία επανεξέτασή του, ως μετεξεταστέος ενώπιον της κοινής γνώμης, θ’ αναφωνήσει: «Και απερρίφθην παμψηφεί, μετά πολλών επαίνων» (Γεώργιος Σουρής).
