Το επταήμερο του Διόδωρου

Αν δεν ήταν τούνελ αλλά η σήραγγα στην καρδιά τυφώνα, καλύτερα να μη βγούμε ποτέ

Αμήχανος πάλι, πουθενά ο από μηχανής θεός που θα δώσει τη λύση. «Βιαστείτε, βιαστείτε, έχετε αργήσει» κραυγάζουν Βρυξέλλες, Παρίσι, Βερολίνο, Ρώμη, Μαδρίτη, Ουάσιγκτον· «δεν μας αφορά το παιχνίδι, δεν είναι δα και ο τελικός Μπαρτσελόνα – Γιουβέντους» δηλώνουν Μόσχα – Πεκίνο –και οι δικοί μας καταλαβαίνουν ότι πρέπει να γυρίζουν γύρω-γύρω, βάζοντας και τρικλοποδιές ο ένας στον άλλον.

Εκεί που την Τετάρτη τη νύχτα, μετά τη συνάντηση Ολάντ – Μέρκελ – Τσίπρα, φαινόταν πως η μηχανή δουλεύει φουλ και το Χρηματιστήριο την Πέμπτη πήγε πάνω 8%, την Πέμπτη το απόγευμα το ΔΝΤ ανακοινώνει ότι δεν παίζει άλλο, παίρνει την ομάδα του και φεύγει. Το ίδιο φαίνονται έτοιμοι να κάνουν και οι άλλοι. Θα μείνει μόνη της η δική μας να παίζει μονότερμα στο άδειο γήπεδο με τον εαυτό της, να το ευχαριστιέται. Μπορεί και σε φιλική «πόκα γραφτή» να το γυρίσουν να μην τρέχουν και κουράζονται.

Γιατί δεν είναι μόνο οι διαπραγματεύσεις, είναι και τα διάφορα εγκαίνια πρώτη φορά αριστερά, όπως της ΕΡΤ την ίδια κρίσιμη Πέμπτη: «Δεν την άνοιξε η κυβέρνηση, την άνοιξαν οι αγώνες των εργαζομένων» είπε ο Πρωθυπουργός –των 1.700 που επαναπροσλήφθηκαν.

Την ίδια ημέρα που η ΕΛΣΤΑΤ ανακοίνωνε πως η ανεργία αυξήθηκε από 26,1% σε 26,6% –έχει πάει ως τώρα περίπου παράλληλα με την ύφεση η ανεργία, μείον 25% και οι δύο τα τελευταία πέντε χρόνια. Ετσι και τώρα: 0,4% ύφεση το προηγούμενο τρίμηνο, 0,5% αύξηση της ανεργίας.

Εκανα τους υπολογισμούς: 23.885 άντρες και γυναίκες τιμωρήθηκαν επειδή δεν ήσαν πολιτικοί αγωνιστές αλλά πάλευαν για τον επιούσιο. Ανάμεσά τους οπωσδήποτε άνθρωποι με ίδιες ειδικότητες με αυτές των αγωνιστών –και βεβαίως εκατοντάδες καθαρίστριες που δεν ήσαν και αυτές αγωνίστριες αλλά δούλευαν σε ιδιωτικές εταιρείες.

Αν οι ποδοσφαιρικοί ή χαρτοπαικτικοί όροι, το «για να το πω λαϊκά», ισχύουν για την πολιτική, τότε αυτό που συμβαίνει με την ΕΡΤ, τις καθαρίστριες και τους πελάτες του αξιότιμου και αξιέραστου Γεωργίου Κατρούγκαλου λέγεται λαϊκά «άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις» –αυτό είναι το αριστερό ηθικό δίδαγμα των ημερών.

Υπάρχουν και άλλα που εκτοξεύονται κατά τη διάρκεια των πολιτικών μνημοσύνων για τα 70 χρόνια από τον θάνατο του ήρωα Αρη Βελουχιώτη που οργανώνουν «μαζικές οργανώσεις» του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και εκεί. Είχα τον μαζοχισμό να ακούσω ομιλία κυβερνητικού βουλευτή καταγεγραμμένη στο Internet. Η κορόνα της κατάληξης, χαρακτηριστική όλης της ομιλίας, καταχειροκροτήθηκε από το αγωνιστικό κοινό: «Αν δεν ήταν ο Αρης να ξεκινήσει τον αγώνα με τα 11 παλικάρια του, θα ήμασταν ακόμη υπόδουλοι».

Si vis pacem

Τέτοια λένε μεταξύ τους, τέτοια άχυρα έχουν στο μυαλό τους, και μετά πάνε να συζητήσουν με Αμερικανούς, Γάλλους, Αγγλους, Ρώσους, Κινέζους –ή και με τους ηττημένους στον πόλεμο Γερμανούς και Ιταλούς. Αυτά τα πολιτικά και ιδεολογικά εφόδια έχει η «για πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνησή μας. Στα βουνά της Ρούμελης, εκεί δίπλα στον δελφικό ομφαλό της γης, γράφτηκε και γράφεται η ιστορία της ανθρωπότητας.

Αχυρα πολεμικά έχουν στο μυαλό τους, ημερολόγιό μου. Γιατί αν «πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα», ο πόλεμος ενυπάρχει στην πολιτική –διακρατικός ή εμφύλιος πόλεμος. Είναι η εντελέχειά της, θα έλεγαν ακροδεξιοί πολιτικοί όπως ο Χίτλερ ή θεωρητικοί όπως ο Καρλ Σμιτ. Ή ακροαριστεροί αντίστοιχοι όπως ο Στάλιν ή ο Λένιν ή ο Τρότσκι. Ομως οι δημοκρατίες, οι διεθνείς οργανισμοί, οι παγκόσμιες αγορές αυτή την αγριότητα προσπαθούν να εκδιώξουν από την πολιτική εδώ και 200 χρόνια –όργανα πολέμου είναι και αυτά, λένε οι ακραίοι. Των ισχυρών, για να μας επιβάλλουν τη θέλησή τους. Και προετοιμάζονται για τους πολέμους που ξεκίνησαν ο Φράνκο και ο Βελουχιώτης –γιατί θέλουν την ειρήνη, βέβαια, αυτονόητο είναι: si vis pacem para bellum.

Πολιτική για αυτούς είναι αυτό που όρισε ο ακροδεξιός Καρλ Σμιτ: δεν έχει περιεχόμενο η πολιτική, είναι η σύγκρουση ανάμεσα σε «εχθρούς» και «φίλους» –για τούτο διορίζονται οι 1.700 «δικοί» και απολύονται οι 23.885 «ξένοι» –όχι ότι όλοι οι άλλοι είναι εχθροί, παράπλευρα θύματα είναι της σύγκρουσης «ή εμείς ή αυτοί». Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πόλεμο για να κατακτήσει την εξουσία με εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, τον πόλεμο που αυτή του η τελική φάση έχει ονομαστεί «σκληρή διαπραγμάτευση».

Δεν υποστηρίζω, φυσικά, πως στην Κουμουνδούρου ετοιμάζουν πραξικόπημα ή εμφύλιο πόλεμο, ημερολόγιό μου. Αλλά κατοικοεδρεύει εκεί η λενινιστική λογική, πασπαλισμένη με βελουχιώτικο εθνικισμό και ρουμελιώτικη θρησκευτικότητα. Ζουν με τις αναμνήσεις της Αντίστασης και του Εμφυλίου –έχουν κάτι άλλο άλλωστε η αυθεντική κομμουνιστική Αριστερά και η συριζαϊκή εκδοχή της να επιδείξουν; Για τούτο και τσακώνονται μεταξύ τους σε ποιον ανήκει ο Χαρίλαος Φλωράκης και ο Αρης Βελουχιώτης, διεκδικούν κόκαλα και λείψανα και μετά πάνε να διαπραγματευθούν στις Βρυξέλλες.

Με αντίστοιχους ιδεολογικούς όρους συζητούν στους ΑΝΕΛ και στη Χρυσή Αυγή –πιθανόν και στο περιβάλλον του Αντώνη Σαμαρά. Αλλά και στο συνέδριο του ΠαΣοΚ προχθές πήρε τον λόγο και μίλησε κάποιος «Ερμής», από εμφυλιοπολεμικούς που προσέλαβε και έκανε βουλευτές ο Ανδρέας Παπανδρέου, όπως ο Βαφειάδης και ο Γλέζος. Και άρχισε με τρεμάμενη υπερεκατονταετή φωνή να μοιρολογεί τον Βελουχιώτη και να κατακεραυνώνει τη Βάρκιζα. Καταχειροκροτήθηκε, όπως και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στα Αγραφα που έβλεπε στον Βελουχιώτη τον νικητή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Γελούσαν μετά οι σύνεδροι με όσα είχε πει –«έλα, μωρέ, τώρα, 100 χρονών είναι ο Ερμής».

Κούγκια, Γοργοπόταμοι, Μελιγαλάδες

100 ο Ερμής, 92 ο Γλέζος, 90 ο Θεοδωράκης –εντάξει, αυτοί οι δύο δεν αναφέρονται στον Βελουχιώτη γιατί τον θεωρούν κατώτερό τους· εξηντάρηδες τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και η «ομάδα Σαμαρά»· πενηντάρηδες οι Κουτσούμπας, Μιχαλολιάκος, Καμμένος, σαραντάρηδες η ομάδα Τσίπρα –διαγενεακή η ακρότητα, η πολιτική ως σύγκρουση «φίλων»/«εχθρών» όπως τους διαμόρφωσε η πολιτική και η ιδεολογία του εμφύλιου πολέμου.

Για τούτο συνεχίζει ο Γοργοπόταμος να στέλνει στον Μελιγαλά περήφανο χαιρετισμό και βγαίνουν διάφοροι να καταγγείλουν με περισσή πνευματική διαύγεια και αγωνιστικότητα το «εξτρεμιστικό κέντρο». Τους συντηρητικούς, τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδημοκράτες δηλαδή –τα κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα στην Ευρώπη και στην Αμερική.

Δεν λέω ότι και αυτά δεν λειτουργούν συχνά στο κομματικό παιχνίδι με τη λογική «φίλος»/ «εχθρός» αλλά δεν είναι Κούγκια, Γοργοπόταμοι, Μελιγαλάδες οι αναφορές τους. Γιατί η σύγχρονη δημοκρατία και αγορά δεν έχουν ως εντελέχεια τον πόλεμο, ημερολόγιό μου. Πιθανότατα και επειδή οι δικοί τους εμφύλιοι πόλεμοι είναι πολύ παλιότεροι από τον δικό μας.

«Οσο ο ελληνικός λαός στηρίζει τις προσπάθειές μας τόσο θα παραμένουμε όρθιοι και θα συνεχίζουμε» δήλωσε σχετικά με τη διαπραγμάτευση ο Αλέξης Τσίπρας –δεν βλέπω κανέναν να στηρίζει τις προσπάθειες της κυβέρνησης. Πριν από έναν μήνα η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε «σε κάθε πόλη, σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς» να γίνουν πλατιές κινητοποιήσεις «για τη νίκη της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας». Από όσο ξέρω, δεν έγινε ούτε μία.

Εγιναν μόνο συγκεντρώσεις «αδίκως απολυθέντων» που φώναζαν «και εμείς αγωνιστές είμαστε, πρέπει να διοριστούμε» –άρπαξε να φας από τους ανέργους του ιδιωτικού τομέα. Και συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ με σύνθημα «όλοι αγωνιστές είμαστε, όλοι να διοριστούμε» –άρπαξε να φας από τους ευρωπαίους τοκογλύφους φορολογουμένους. Οι υπόλοιποι αποσύρουν σιωπηρά τις καταθέσεις τους, σε όσους έχουν απομείνει.

• Διαβάζω για τελεσίγραφα από τους Ευρωπαίους και το ΔΝΤ, ημερολόγιό μου. Τέτοια εποχή το 2011 έφευγα για ταξίδι ευρωπαϊκό με τη Βουλή πολιορκημένη από τους Οργισμένους και με τη βεβαιότητα σχεδόν πως η χώρα θα καταρρεύσει. Σήμερα, Παρασκευή, φεύγω για τον γάμο της Μυρτώς στη Σύρο και με έχει κυριεύσει ο ίδιος φόβος.

Αλλά μπορεί ο φόβος να είναι μεγάλος επειδή ήταν και η αισιοδοξία μου μεγάλη πως θα υπάρξει συμφωνία. Μακάρι οι σωστές σκέψεις να ήσαν οι αισιόδοξες και να μην είμαστε τη Δευτέρα κατεστραμμένη χώρα.