Η φωτιά που σιγοκαίει στο κέντρο διαλογής αναλώσιμων υλικών στον Ασπρόπυργο δεν θα μπορέσει να μολύνει περισσότερο τα μυαλά μας. Θα συνεχίσει άλλωστε να σιγοκαίει κάθε βράδυ στις οθόνες της τηλεόρασης ώσπου να γίνουμε αυτό που θα ήθελαν οι ξένοι για μας: επιγενετικά μεταλλαγμένοι. Μεγαλώσαμε και αναπτυχθήκαμε, δηλαδή σπουδάσαμε και δουλέψαμε με απενεργοποιημένο το αντίγραφο του χρωμοσώματος που διαφορετικά θα μας έκανε αυτό που ήμασταν ανέκαθεν: θηρία.
Δεν μας παρηγόρησαν τα παραμύθια της Χαλιμάς γιατί, όπως ο σουλτάνος που άκουσε την ιστορία του, έτσι κι εμείς κάποια νύχτα ακούσαμε από το στόμα της τη δική μας ιστορία. Αγκάλιασε όλες τις άλλες αλλά κατά τερατώδη τρόπο αγκάλιασε και τη δική μας.
Σκέφτομαι συχνά τη λέξη «καταστροφή» με τον τρόπο του Βάλτερ Μπένγιαμιν: «Μετατρέπει το υφιστάμενο σε ερείπια, όχι χάριν των ερειπίων αλλά χάριν του δρόμου που διέρχεται μέσα από αυτά». Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διανοίξει έναν τέτοιον δρόμο;
Προβλέπω την ένστασή σου, αναγνώστη: «ψιλά γράμματα». Ε, λοιπόν, όχι. Αντίδοτα στην κατάπτωση κυρίως εκείνων που πουλάνε παραμύθια και αναλύουν το πολιτικό με τη μονότονη προτροπή για «τάξη» και «δέσμευση». (Σε τι άραγε; Στην κατάπτωση;)
Στην οικονομική εκκαθάριση που αποφάσισαν για την άπνοη Ελλάδα η απάντηση πρέπει να είναι ασάφεια. Δοκιμασία με όρους, γιατί όχι, της κατασυκοφαντημένης «δημιουργικής ασάφειας» που προέρχεται όχι από τον Βαρουφάκη αλλά από τον Σέξτο τον Εμπειρικό και τον Γκέντελ.
Η πυρρώνεια αυτή υποτύπωση (ασάφεια) που χλευάζουν οι διεθνείς άκορντμεν δείχνει τον τρόπο του πώς να μεταβαίνει κανείς από κατάσταση σε κατάσταση αφήνοντας την απόφαση στην τρομερή διαπίστωση του Κίρκεργκορ: «Η στιγμή της απόφασης είναι η τρέλα». Αλλιώς παραμένεις έρμαιο του ετεροκαθοριζόμενου ντεσιζιονισμού ενός Σαμαρά και του αυτοκαθοριζόμενου σαλτιμπαγκισμού ενός Γεωργιάδη. Ο Τσίπρας, χωρίς ίσως να το ξέρει, δοκιμάζει μια πολιτική του «θεωρήματος της μη πληρότητας». Οι υπαναχωρήσεις του γίνονται επανακάμψεις και οι εμμονές του, ευτυχώς, είναι ανεπίκριτες, διότι σημαίνουν συγχρόνως δύο αντιφατικά πράγματα όπου ενώ είναι αδύνατον να αποφασίσεις αποφασίζεις. Αυτό αρρωσταίνει την Ανγκελα και τον Ζαν-Κλοντ. Δεν διανοήθηκαν ποτέ ότι η πολιτική είναι μια διπλή δέσμευση, εφόσον «αποφασίζω» –και μάλιστα κυριαρχικά –θα πρέπει να σημαίνει ότι την ίδια στιγμή ενυπάρχει στην απόφασή μου το ίχνος του αδύνατου μιας απόφασης, διότι προκειμένου να είναι δίκαιη η απόφαση θα πρέπει να περιλαμβάνει και την προϋπόθεση της ανατροπής της.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
