Πολλοί και καταπιεστικοί οι άγραφοι νόμοι συμπεριφοράς του κοινού κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Και ίσως ο πιο εκνευριστικός όλων να είναι αυτό το ανεξήγητο «απαγορεύεται το γέλιο στα δράματα, στα σοβαρά θεάματα». Οι σεζόν έρχονται και παρέρχονται, και ένα πράγμα μοιάζει να μένει αναλλοίωτο: η αφαίρεση του δικαιώματός σου να γελάσεις κατά τη διάρκεια μιας παράστασης που δεν είναι κωμωδία. Κι όμως. Σε αυτές ακριβώς τις παραστάσεις είναι που έχεις ανάγκη να σπάσεις κάποια στιγμή αυτή τη σύμβαση, καθώς ένας σκηνοθέτης που σέβεται τον εαυτό του και το κοινό του φροντίζει να μπολιάζει ένα «βαρύ» έργο με σωτήριες ενέσεις ειρωνείας, κυνισμού, ακόμη και ελαφρότητας, σαν να σου αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό να ανασαίνεις προκειμένου να μην πάθεις ασφυξία. Ακολουθώντας λοιπόν τη σοφή λαϊκή ρήση «δεν υπάρχει γάμος χωρίς κλάμα και κηδεία χωρίς γέλιο», ας το ξανασκεφτούν καλύτερα κάποιοι που θα στραβοκοιτάξουν τον διπλανό τους ή θα επιδοθούν στο μικροαστικό «τσ τσ τσ» όταν εκείνος ακολουθήσει το ένστικτό του και λειτουργήσει όπως ακριβώς νιώθει. Συνήθως, εκείνοι που φέρονται σαν δικτάτορες του γέλιου είναι οι ίδιοι που ξεκαρδίζονται με κάθε χοντροκομμένη βωμολοχία στα πολύπαθα ανεβάσματα του Αριστοφάνη και αλλού.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
