Ηταν ένα κρίσιμο βράδυ το προχθεσινό που, όμως, για μία ακόμα φορά, παρέμεινε κρίσιμο χωρίς τελικά να καταστεί επικίνδυνο, ή, πολύ περισσότερο, μοιραίο.
Η απογευματινή απόφαση της ΕΚΤ στις 10 Ιουνίου κάλυψε την Ελλάδα προφανώς στον αναγκαίο βαθμό ώστε να αποτραπούν περαιτέρω οικονομικές εξελίξεις με ευρύτερα αποτελέσματα. Την ίδια στιγμή οι πολιτικές εξελίξεις ήταν ραγδαίες και το κλίμα παρέμενε ιδιαίτερα βαρύ όλη την ημέρα για να μεταβληθεί προς το θετικό αργά το βράδυ, μετά τη δίωρη συνάντηση Μέρκελ – Ολαντ – Τσίπρα: ήταν πια ένας άλλος κόσμος. Ως και ο Ντάινζελμπλουμ είδε, για πρώτη φορά, ότι έχουν μείνει λίγα θέματα μέχρι να κλείσουμε.
Δεν πέρασαν λίγες ώρες και το κλίμα άρχισε πάλι να στραβώνει: η γνωστή διαδικασία μεταξύ «πολιτικής» και «θεσμών» ήταν ξανά σε εξέλιξη. Η ουσία είναι ότι το τι και το πώς θα συμβεί δεν είναι ακόμα σε λεπτομέρειες γνωστό. Η εικόνα έχει πια σχηματιστεί στις γενικές γραμμές της, όμως δεν είναι πλήρης. Το ερώτημα λοιπόν που εγείρεται από τις εξελίξεις των ημερών αυτών είναι το εξής: Τι κρύβει ένα κλίμα που είναι προς θάνατο το μεσημέρι και το βράδυ φτάνει η… ανάσταση για να αρχίσει εκ νέου το κλάμα;
Κατά βάση δύο πράγματα: Πρώτον, ότι ξεδιπλώνεται μια σκληρή και προσεκτικά υπολογισμένη τακτική από την άλλη πλευρά: τίποτα απ΄ όλα αυτά που συμβαίνουν δεν αφήνεται στην τύχη. Βρίσκονται πάντα πέντε κινήσεις μπροστά και φτιάχνουν μόνοι τους την ατζέντα: αυτό συμβαίνει, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Και δεν είναι παράδοξο: οφείλεται πρωτίστως στο χαώδες χάσμα ισχύος μεταξύ των δύο πλευρών: του συνόλου της γερμανοκεντρικής ευρωζώνης από τη μία και της πτωχευμένης Ελλάδας από την άλλη.
Η απόσταση είναι ένα πραγματικό χάος. Δεύτερον, όμως, όλο αυτό που συμβαίνει δείχνει ότι η Ελλάδα κινδυνεύει πραγματικά πολύ λιγότερο απ’ ότι νομίζει να την «πετάξουν έξω» – όπως ανέλυσε άλλωστε ο Σπίγκελ το κόστος της εξόδου της από το ευρώ θα έφτανε το 1 τρις ευρώ! Κι αυτά, είναι πολλά, πάρα πολλά λεφτά. Γι αυτό και η πίεση είναι τόσο μεγάλη: επειδή και να θέλουν δεν μπορούν να απαλλαγούν. Εκεί ακριβώς βρίσκεται λοιπόν η ουσία όλων όσων συμβαίνουν, χώρια τους περαιτέρω κινδύνους μεταδόσεων κοκ. Παρά τα όσα λέγονται περί «θωράκισης» αυτή είναι καλή αλλά μόνον στα σχέδια και στα χαρτιά.
Γιατί στην πράξη ουδείς θέλει να αναγκαστεί να ανακαλύψει αν τελικά δουλεύει. Και αυτό έχει σημασία. Δυστυχώς, όμως, η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει ως τώρα να κάνει ένα μέρος έστω αυτής της πραγματικότητας να δουλέψει υπέρ της. Αντίθετα, κινδυνεύει ουσιωδώς από το να ζήσει τις άγριες συνέπιες της εσωτερικής πτώχευσης με ακραίο τρόπο αν και όταν οι δανειστές το αποφασίσουν. Κι αυτό δεν είναι απλό, ειδικά όταν είσαι απροετοίμαστος. Με άλλα λόγια, μάλλον οι δανειστές μας έχουν φέρει πια εκεί που εξ αρχής επιθυμούσαν…
