«Δεν είμαστε ιδιοκτήτες αλλά περαστικοί ένοικοι στον πλανήτη μας και, συνακόλουθα, πρόσκαιροι -και γι’ αυτό αναλόγως υπόλογοι- διαχειριστές των συνθηκών διαβίωσης μέσα στα, πολλαπλώς πεπερασμένα, όριά του» τονίζει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, σε μήνυμά του με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος.
Στο μήνυμά του ο κ. Παυλόπουλος αναφέρει,:
«Η πορεία της ιστορίας της Ανθρωπότητας και του Πολιτισμού της –πορεία που, αυτονοήτως, συμπίπτει με την διαδρομή του Πνεύματος υφ’ όλες του τις εκφάνσεις- τεκμηριώνει επαρκώς την διαπίστωση ότι η όλη εξέλιξη του Ανθρώπου εξαρτάται και από την ποιότητα του φυσικού περιβάλλοντος.
»Εμείς, οι Έλληνες, το γνωρίζουμε καλώς μεσ’ από την εκρηκτική πορεία της πνευματικής και πολιτισμικής μας συμβολής κάτω από το φως και μέσα στην θαλπωρή του κλίματος της Μεσογείου και, ιδίως, του Αιγαίου, που δρομολόγησαν την γνώση και την σοφία, με γνώμονα το μέτρο. Κι ακόμη, μεσ’ από την επίγνωση ότι η ανθρώπινη ύπαρξη δεν μπορεί ν’ αρκείται στο χθες, ούτε καν στο «νυν». Δοθέντος ότι, εκ καταγωγής, η ανθρώπινη ύπαρξη καταξιώνεται, μοιραίως, μεσ’ από την επιδίωξη του οριακού «αιέν», για να θυμηθούμε το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη.
»Περαιτέρω, και κατ’ ανάγκην, η αξία του Ανθρώπου και η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, που συνιστούν το θεμέλιο της δημιουργίας αλλά και το κριτήριο της ποιότητας του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος, εξαρτώνται απολύτως από το επίπεδο σεβασμού του φυσικού περιβάλλοντος, όπως τούτο πρέπει να διαιωνίζεται σύμφωνα με τους απαράβατους κανόνες ισορροπίας του πλανητικού μας οικοσυστήματος.
»Κατά συνέπεια, η Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος μας καλεί να συνειδητοποιούμε αδιαλείπτως, μεταξύ άλλων, δύο μεγάλες αλήθειες αναφορικά με το περιβάλλον και την σημασία του για τον Άνθρωπο και την Ανθρωπότητα.
» Πρώτον, η οικονομική ανάπτυξη δεν είναι αυτοσκοπός. Με την έννοια ότι η πραγματική οικονομική ανάπτυξη νοείται μόνον όταν υπηρετεί τον Άνθρωπο, το Πνεύμα και τον Πολιτισμό, αφού τότε μόνο νομιμοποιείται να χαρακτηρίζεται ως αειφόρος. Κι αυτό ισχύει μόνον όταν η ανάπτυξη συντελείται κι εξελίσσεται υπό όρους που σέβονται την αξία του Ανθρώπου και τίθενται στην διάθεση της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του.
» Και, δεύτερον, η προστασία –ορθότερα ο σεβασμός- του περιβάλλοντος δεν είναι αποκλειστικώς ζήτημα συλλογικής προσπάθειας. Είναι επιπλέον –και μάλιστα εν πολλοίς- θέμα ατομικής συμπεριφοράς. Με την έννοια ότι καθένας μας οφείλει ν’ αναλαμβάνει τις στοιχειώδεις ευθύνες του ως προς τον συνειδητό σεβασμό του περιβάλλοντος, τόσον για τον κόσμο που ζούμε όσον όμως και για τον κόσμο που οφείλουμε να διασφαλίσουμε στις μελλοντικές γενιές.
»Ας το κατανοήσουμε, λοιπόν, όσον είναι ακόμη καιρός: Δεν είμαστε ιδιοκτήτες αλλά περαστικοί ένοικοι στον Πλανήτη μας και, συνακόλουθα, πρόσκαιροι -και γι’ αυτό αναλόγως υπόλογοι- διαχειριστές των συνθηκών διαβίωσης μέσα στα, πολλαπλώς πεπερασμένα, όριά του».
