Μπορεί οι εξελίξεις τελευταίας γενιάς γύρω από το ελληνικό ζήτημα να έχουν ξεκινήσει εδώ και μήνες, όμως, στην ουσία, η μεγάλη μάχη ξεκίνησε χθες το βράδυ, όταν παρατάχθηκαν στις Βρυξέλλες από τη μία πλευρά ο πρωθυπουργός και από την άλλη ο πρόεδρος της Ευρωπαικής Επιτροπής.
Παράλληλα, τα μεγάλα κέντρα, εκείνα τα οποία παράγουν ουσιαστικά και μέγα μέρος της πολιτικής, βρίσκονται σε συνεχή επαφή με το κύριο «θέατρο» της «σύγκρουσης»: Βερολίνο, Παρίσι, Ουάσιγκτον.
Το πρώτο που πρέπει να παρατηρήσει κανείς – και είναι πασιφανές – είναι ότι, πλέον, η ελληνική πλευρά συνομιλεί με έναν κι όχι με τρεις και συνομιλεί όχι στο τεχνικό, αλλά στο ύπατο πολιτικό επίπεδο.
Ασφαλώς και πίσω από αυτό το σκηνικό βρίσκονται οι τεχνοκράτες, κυρίως υπό την καθοδήγηση της γερμανικής πλευράς. Όμως, παρόλα αυτά, η εικόνα είναι πράγματι πολύ διαφορετική.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι οι δύο πλευρές έχουν εκκινήσει χθες το βράδυ από θέσεις που μοιάζει πολύ δύσκολο να συγκεραστούν, αν τις δει κανείς με το πρίσμα των προηγούμενων εμπειριών.
Όμως, εδώ ακριβώς βρίσκεται και η διαφορά του να διεξάγεται η συζήτηση ανάμεσα σε πολιτικούς επικεφαλής από ότι σε τεχνοκράτες.
Το τρίτο στοιχείο είναι ότι αυτή τη στιγμή, για πρώτη φορά από την ώρα που ξεκίνησε η κρίση, υπάρχουν όντως δύο πλευρές στο τραπέζι κι όχι μία, με όσα όπλα διαθέτει καθεμιά εξ αυτών, τα οποία είναι, προδήλως, άνισα.
Το τέταρτο στοιχείο της μάχης που ξεκίνησε είναι όλα εκείνα που δεν ξέρει ο ένας για τον άλλον: δηλαδή, το στοιχείο του ρίσκου, το πόσο πιθανό ή απίθανο είναι για τη μία ή την άλλη πλευρά να φτάσει σε μια «ακραία» θέση αν δεν ικανοποιηθεί ούτε στο ελάχιστο από τις συζητήσεις.
Τέλος, το πέμπτο στοιχείο, είναι το τι θα πράξει ο διεθνής παράγοντας – εν προκειμένω κυρίως η Ουάσιγκτον, η οποία παρακολουθεί με πολύ μεγάλη ενάργεια τις εξελίξεις και παρεμβαίνει, κατά το δυνατόν, σε αυτές.
Αυτά τα πέντε στοιχεία είναι που αθροιστικά θα καθορίσουν το αποτέλεσμα.
Το τι θα γίνει τελικά, θα το δούμε τις επόμενες ημέρες – αλλά είναι ήδη φανερό ότι παρά τις θέσεις με τις οποίες άρχισαν χθες οι δανειστές, δρόμος υπάρχει αρκετός μπροστά για εξελίξεις και από τις δύο πλευρές.
Ας μην σπεύδει συνεπώς κανείς να προδικάσει την πλήρη ήττα της ελληνικής πλευράς με βάση τις παλιότερες εμπειρίες, γιατί όλο αυτό που από χθες συμβαίνει στις Βρυξέλλες δεν υπάρχει στο χάρτη των παλιότερων εμπειριών της χώρας.
Και το γεγονός ότι συμβαίνει, είναι από μόνο του κάτι θετικό για την Ελλάδα – ειδικά αν θυμηθεί κανείς όλες εκείνες τις απειλές που έχουν προηγηθεί εκτός κι εντός Ελλάδος και στόχευαν ακριβώς στο να μην ξεκινήσει καμία απολύτως μάχη…
