Δεν ξέρω, εάν και κατά πόσο, ο μέσος πολιτικοποιημένος Έλληνας συμμερίζεται, ή πείθεται από την κυβερνητική εκστρατεία αισιοδοξίας, αλλά χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρισμα, για την τελική συμφωνία μεταξύ της Τριάδας (Τρόικας) των πιστωτών και των καταχρεωμένων Ελλήνων.
Επί ένα τετράμηνο (πάει πια περίπατο η 100ήμερη προθεσμία χάριτος, προς την κυβέρνηση, που φιλοδοξούσε ν’ αλλάξει τον πολιτικό χάρτη της υφηλίου) σ’ όλους λοιπόν αυτούς τους 4 μήνες του πολυδάπανου πήγαινε –έλα, από την Αθήνα στις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη, δεν φάνηκε ούτε μια αχτίδα φωτός στο μονίμως σκοτεινό τούνελ της κυβερνητικής διγλωσσίας.
Έτσι, όταν ρωτάς τον κ. Γιώργο Σταθάκη, τι προβλέπει για την τελική έκβαση των διαπραγματεύσεων με τους πιστωτές, από την επομένη των εκλογών (25 Ιανουαρίου 2015) μέχρι και τώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, σου απαντά, με το βρέξει-χιονίσει καθησυχαστικό αλλά και εκνευριστικό τζιοκόντιο χαμόγελο: «είναι θέμα λίγων ημερών η τελική συμφωνία. Όλα θα πάνε καλά»!
Το ίδιο σκηνοθετημένο κλίμα «αισιοδοξίας» κορυφώθηκε και με την πολυδάπανη και άσκοπη πτήση του θηριώδους μεταγωγικού της πολεμικής αεροπορίας C-130 από την Αθήνα στη Ρίγα της Λετονίας. Απερίγραπτη ατμόσφαιρα μαθητικής εκδρομής, εκτός των σχολικών συνόρων. Το αεροσκάφος, που προορίζεται για έκτακτες ανάγκες, σε περιόδους επιστράτευσης, μετατράπηκε σε σούπερ λουξ λούνα παρκ. Οι πλαϊνοί ξύλινοι πάγκοι αντικαταστάθηκαν από πανάκριβες πολυθρόνες της πρώτης θέσης των επιβατηγών αεροσκαφών.
Μέχρι και διαστημικής αρχιτεκτονικής αντίληψης τραπέζια εργασίας από πλέξι-γκλας βιδώθηκαν στο δάπεδο του C-130 για να απλώσει ο Αλέξης τα ντοσιέ του διαπραγματευτικού υλικού. Ξεχάσαμε όμως και την επικοινωνιακή πρόνοια των image makers της Koυμουνδούρου, που είχαν επιστρατεύσει τις τηλεοπτικές κάμερες, για ν’ απαθανατίσουν την… ιστορική πτήση προς το λετονικό διαπραγματευτικό Βατερλό.
Πραγματικό λούνα παρκ, του ομαδικού σκασιαρχείου αυτή η εκδρομή με τους αστεϊσμούς, τα χαμόγελα και παρ’ ολίγον και με το εφηβικό «μπιζ»! Νίκος Παπάς, Γαβριήλ Σακελλαρίδης, Αλέξης και αμέτρητα αλλά παραδείσια πτηνά, σ΄αυτή την ανεπανάληπτη πτήση και μάλιστα μεσούσης της απέραντης ελληνικής δυστυχίας…
Θ’ αναρωτηθείτε: Προς τι, όλη αυτή η επικοινωνιακή εκστρατεία; Μα για να πεισθεί και να παραπεισθεί ο παραπλανημένος και εν αγανακτήσει τελών μέσος Έλληνας βιοπαλαιστής και κυρίως η άνεργη νεολαία, ότι εφόσον η ψευδοεπαναστατική ηγεσία χαίρεται και αγαλιά, άρα και το παραγκωνισμένο «πόπολο», με τη σειρά του, θα συμμερισθεί αυτό το πανηγύρι! Πως αλλιώς θα επαληθευτεί το δόγμα της μικροαστικής μοιρολατρείας που λέει: «Εάν δεν υπήρχαν οι πλούσιοι πως θα ζούσαν οι φτωχοί»;
Και εδώ μπαίνει το αδυσώπητο ερώτημα: Μα είναι δυνατόν ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα – έστω και με σπασμένους συνδετικούς κρίκους – και με τον βαρύγδουπο τίτλο «Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς», να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, άλλοτε με την καθημερινή δημαγωγική, πεζή πορεία της κυβερνητικής κουστωδίας , με ντελαβέ παντελόνια (βάπτισμα στο πλήθος, bain de foule κατά τους Γάλλους). Και άλλοτε με το αυτάρεσκο «τραβάτε με και ας κλαίω» του ήδη απόβλητου από τις συσκέψεις των «θεσμών» ΓιάΝη, με το μεγάλου κυβισμού μοτόρι και την συνοικιακού γόητος αμφίεση του;..
Είναι λοιπόν δυνατόν αυτή η κυβερνώσα δύναμη, με τη ρετσινιά της αφερεγγυότητας και εν ονόματι των δήθεν «κόκκινων γραμμών» ν’ αλλάξει, επί τα βελτίω, όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη;
Πώς επομένως βγαίνει κανείς από αυτό το δαιδαλώδες τούνελ; Με την εμμονή των κατακερματισμένων δυνάμεων της αντιπολίτευσης να διατηρούν, ορισμένες από αυτές, ακόμη και σήμερα κάποια αυτόνομα παλαιοκομματικά καπετανάτα; Αλλά και με μια «αριστερή» κυβέρνηση, να ξεπερνά σε μοιρασιά των προνομίων προς τους «ημετέρους», και τους εκπροσώπους του χειρότερου φαυλοκρατικού παρελθόντος; Και πώς, ο υποτίθεται, με υποδειγματική «αριστερή συνείδηση», υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης καθαιρεί, χάριν των «ημετέρων» του, ολόκληρο το Δ.Σ. του Ελληνικού Φεστιβάλ; Μήπως το ήθος αυτής «Αριστεράς» μας παραπέμπει στις εγχώριες «εκκαθαρίσεις» του 1989 – 1993, ή στις σταλινικές «δίκες της Μόσχας»; Γιατί όχι και στο ανεπανάληπτο φίλμ του Νικήτα Μιχάλκοφ «Ψεύτης Ήλιος»;
Εάν επομένως ελαχιστοποιούνται οι ελπίδες για μια ριζική ανασύνταξη των δυνάμεων του σοσιαλδημοκρατικού τόξου και εναρμόνισης τους, προς ένα δημοκρατικότερο και όχι οχλοκρατικότερο ευρωπαϊκό μέλλον, ε λοιπόν τότε, ας αναλάβει τις ευθύνες του και το τμήμα αυτό του Εκλογικού Σώματος, που από οργή και απογοήτευση αυτοπαγιδεύθηκε και τσίμπησε τα πελατειακά δολώματα των κυβερνητικών υποσχέσεων, για ισοπολιτεία και «κόκκινες γραμμές», υπέρ των αδυνάτων. «Γραμμές» που από μέρα σε μέρα ξεθωριάζουν με τα φορομπηχτικά «πανωπροίκια» του επι θύραις τρίτου Μνημονίου…
