Ούτε μπορεί πια να θυμηθεί κανείς πόσες φορές πέρασε η Ελλάδα από το 2010 και μετά αυτά που περνάει και πάλι σήμερα: η δόση που έρχεται ή δεν έρχεται, η καταστροφή που απειλεί ή δεν απειλεί τη χώρα, οι συγκρούσεις που τελικά ηρεμούν…
Σήμερα όμως, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, η έξοδος από αυτή την κατάσταση, έχει ειδικό εσωτερικό πολιτικό βάρος: αν η νέα κυβέρνηση Τσίπρα καταλήξει σε μια συμφωνία, αυτό θα σημαίνει ότι οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα που θα αντιδρούν πια σε ότι αυτή η συμφωνία θα προβλέπει θα είναι πραγματικά περιθωριακές σε σημασία για τις εξελίξεις – το σύνολο σχεδόν των κομμάτων της Βουλής θα βρίσκεται πια, έτσι ή αλλιώς, στην πλευρά της συμφωνίας.
Είναι φυσικό όλα αυτά να μας απασχολούν τόσο ώστε περίπου να μονοπωλούν το ενδιαφέρον της ελληνικής κοινής γνώμης – εδώ πρόκειται να μονοπωλήσουν τις συζητήσεις των G7 στη Δρέσδη που ξεκινούν σήμερα και όπου όπως όλα δείχνουν το αμερικανικό…. ιππικό θα σπεύσει προς βοήθεια της Αθήνας απέναντι σε μια σκληρή, όπως πάντα, Γερμανία.
Φυσικά αυτά δεν θα γίνουν για τα ωραία μας τα μάτια. Θα γίνουν επειδή το ελληνικό πρόβλημα είναι πολύ πιο σύνθετο και πολύ πιο επικίνδυνο από όσο επιθυμούν πολλοί να το εμφανίζουν.
Κυρίως όμως θα γίνουν επειδή πίσω από το δηλητηριασμένο δέντρο της ελληνικής υπόθεσης κάποιοι έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται επιτέλους την ύπαρξη του χαμένου δάσους που ήδη κι αυτό δηλητηριάζεται ανεπιστρεπτί.
Η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Πολωνία, αλλά και η Ιταλία όπως φαίνεται, έχουν αρχίσει να παίρνουν πλέον το δρόμο της αμφισβήτησης της πορείας της νέας γερμανοποιημένης Ευρώπης, η οποία, ακόμα και για τον…. ευέλικτο Ρέντσι, πρέπει πλέον να αλλάξει κατεύθυνση.
Οι μόνοι που δεν το αντιλαμβάνονται, που δεν βλέπουν ούτε το δέντρο ούτε το δάσος ούτε το δηλητήριο που σιγά σιγά απλώνεται παντού, είναι εκείνοι που κρατούν πραγματικά τη μοίρα της Ευρώπης σήμερα στα χέρια τους: η κυβέρνηση στο Βερολίνο.
Δεν βλέπουν ή κάνουν ότι δεν βλέπουν; Ασφαλώς το δεύτερο, αν και δεν έχει πια και μεγάλη σημασία καθώς οι ευρύτερες συνολικές εξελίξεις καθιστούν φανερό ότι το δάσος στο τέλος θα φανεί. Και, όπως προκύπτει, σταδιακά, τα γεγονότα αρχίζουν ήδη να τους αφήνουν πλέον πίσω…
