Βαθμολογία: 5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _: χωρίς άποψη
Ενας θρύλος ξανά στην μεγάλη οθόνη
Μια επιστροφή του ελληνικής καταγωγής Αυστραλού σκηνοθέτη Τζορτζ Μίλερ στον διάσημο κινηματογραφικό ήρωα που έπλασε ο ίδιος στο «Mad Max» του 1979 (και βοήθησε στην καταξίωση του συμπατριώτη του ηθοποιού Μελ Γκίμπσον), γίνεται στην ταινία «Mad Max: Ο δρόμος της οργής» («Mad Max: Fury road», ΗΠΑ/ Αυστραλία, 2015). Σε έναν μετα αποκαλυπτικό, πρωτόγονο κόσμο αποτέλεσμα οικολογικής καταστροφής, ο Μαξ (Τομ Χάρντι), πρώην αστυνομικός, νυν περιπλανώμενος τυχοδιώκτης, προσπαθεί μόνος να επιβιώσει. Μετά τα βασανιστήριά του στα χέρια ενός τυράννου ξεφεύγει με την βοήθεια μιας μονόχειρος αντρογυναίκας της Φιουριόζα (Σαρλίζ Θερόν) η οποία θέλει να οδηγήσει μια μικρή ομάδα γυναικών στο Πράσινο Μέρος με τις Πολλές Μητέρες όπου το ανθρώπινο είδος μπορεί να εξελιχθεί καλύτερα.
Καταγράφοντας επεισοδιακά τις περιπέτειες του κεντρικού ήρωα, το φιλμ εμφανώς ακολουθεί τα βήματα της δεύτερης και της τρίτης ταινίας της σειράς («Mad Max 2» ,1981 και «Mad Max: Πέρα από το βασίλειο του Κεραυνού» ,1985) και το αποτέλεσμα είναι ένα μακελειό με το γκάζι πατημένο – σανίδα και τον θόρυβο στην διαπασών. Ενώ η φωτιά μέσω της βενζίνης καταπίνει τα πάντα, άνθρωποι με μορφές τεράτων βρίσκονται σε ένα διαρκές, ανελέητο κυνηγητό οδηγώντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα παράξενα οχήματά τους μέσα στην απεραντοσύνη της αυστραλέζικης ερήμου (η χώρα φυσικά δεν ονομάζεται). Αυστή η υστερική ατμόσφαιρα κόμικ βαρβαρότητα, όπου η ζωή δεν έχει καμία αξία και «η ελπίδα είναι λάθος γιατί αν δεν μπορείς να φτιάξεις αυτό που έχει σπάσει τρελαίνεσαι» όπως ακούμε σε κάποια σκηνή της ταινίας ήταν πάντοτε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των ταινιών «Mad Max» και τελικά, το πιο γοητευτικό στοιχείο τους (προβάλλεται δισδιάστατη ή τρισδιάστατη).
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE MALL – ODEON ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ Ν.ΗΡΑΚΛΕΙΟ – ΑΝΟΙΞΗ ΧΑΪΔΑΡΙ – ΦΟΙΒΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ – ΖΕΑ ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ – ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ ΑΙΓΑΛΕΩ – ΘΗΣΕΙΟΝ – ΣΙΝΕ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ – ΦΛΕΡΡΥ ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ΑΛΣΟΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ – ΣΙΝΕ ΦΛΟΙΣΒΟΣ – ΑΜΑΡΥΛΙΣ ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΣΙΝΕ ΓΑΛΑΤΣΙ – ΡΙΑ ΒΑΡΚΙΖΑ – ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ – ΣΕΛΗΝΗ ΣΑΛΑΜΗΝΑ – ΣΙΣΣΥ Ν.ΜΑΚΡΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: VILLAGE COSMOS – VILLAGE ΛΙΜΑΝΙ – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ
———————————————–
Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας
Με τα «Σύννεφα του Σιλς Μαρία» («Claouds of Sils Maria», Γαλλία/ ΗΠΑ, 2014), ο σκηνοθέτης Ολιβιέ Ασαγιάς εισχωρεί στον παράξενο, μοναχικό μα και ματαιόδοξο κόσμο των ηθοποιών και γενικότερα του θεάματος αφηγούμενος μια ιστορία γεμάτη «φαντάσματα» του παρελθόντος, καλλιτεχνικές ζήλιες, μικρότητες αλλά και την ματαιοδοξία του ηθοποιού σε πρώτο πλάνο. Εδώ, μια διάσημη ηθοποιός, η Μαρία Εντερς (Ζιλιέτ Μπινός) απομονώνεται στις Αλπεις προσπαθώντας με την συνδρομή της βοηθού της (Κρίστεν Στιούαρτ) να συμβιβαστεί με την ιδέα της επιστροφής της στο ίδιο θεατρικό έργο χάρη στο οποίο πριν από 20 χρόνια έγινε διάσημη. Μόνο που τώρα, η Μαρία δεν θα πρέπει να αναλάβει τον ίδιο ρόλο αλλά εκείνον της μεγαλύτερης σε ηλικία ηρωίδας, η οποία στο έργο οδηγείται στην αυτοκτονία εξαιτίας της νεότερης, που ήταν ο αρχικός ρόλος της Μαρία. Ένα θέμα που ο Αμερικανός Τζόζεφ Μάνκιεβιτς έθιξε πολύ πιο ουσιαστικά και ολοκληρωμένα στο «Όλα για την Εύα», ταινία στην οποία ο σινεφίλ Ασαγιάς υποκλίνεται με σεβασμό φτιάχνοντας ένα αξιοπρεπές αλλά κλειστό φιλμ από το οποίο λείπουν οι απαντήσεις _κάτι που για κάποιους θα θεωρηθεί καλό και για κάποιους άλλους όχι.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΒΑΝΑ – ΑΕΛΛΩ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΝΟΙΞΙΣ ΔΗΜΟΤ. ΚΙΝ/ΦΟΣ –ΑΣΤΟΡ – ΔΙΑΝΑ – ΝΑΝΑ – ΟΣΚΑΡ – ΡΙΒΙΕΡΑ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ – ΑΚΤΗ – ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ – ΣΙΝΕΑΚ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: BAKOYPA
———————————————–
Μια καλή προσπάθεια, μια χαμένη ευκαιρία
Ο Αμερικανός ηθοποιός Γουίλεμ Νταφόε που ανέλαβε τον απαιτητικό ρόλο του Ιταλού διανοούμενου σκηνοθέτη Πιέρ Πάολο Παζολίνι στην ομότιτλη ταινία, «Παζολίνι» («Pasolini», Ιταλία/ ΗΠΑ, 2014) του Εϊμπελ Φεράρα πέτυχε μια χαμηλόφωνη, εσωτερική ερμηνεία η οποία δεν στηρίζεται στην μιμητική (αν και του μοιάζει) μα στην φαντασία. Το μυθιστόρημα «Petrolio» (που εκδόθηκε μετά τον θάνατο του Παζολίνι), και το σενάριο της ταινίας «Porno – Teo – Kolossal» πάνω στο οποίο ο Παζολίνι δούλευε παράλληλα λίγο πριν την δολοφονία του (Νοέμβριο του 1975 στην Οστια), υπήρξαν βοηθήματα του Φεράρα και του σεναριογράφου του Μαουρίτσιο Μπράουτσι για την συγγραφή ενός σεναρίου «φιλολογικής δομής» που είναι περισσότερο μια προσπάθεια ανάγνωσης του μυαλού και της ψυχής μιας πολυσχιδούς, καταραμένης προσωπικότητας που μπορούσε να αναστατώσει τους πάντες (και κυρίως τους φασίστες της Ιταλίας) με τις ποιητικά προκλητικές ταινίες όπως το «Ακατόνε», το «Μάμα Ρόμα και το «Σαλό: 120 μέρες στα Σόδομα». Το πρόβλημα ωστόσο αυτής της καλοφτιαγμένηςαλλά λίγης ταινίας είναι ότι εφόσον ο δραματουργικός χρόνος της είναι μόλις οι δυο τελευταίες μέρες ζωής του Παζολίνι, αδυνατεί να γίνει προσβάσιμη σε κάποιον ο οποίος δεν γνωρίζει λεπτομέρειες της ζωής του προκλητικού αριστερού και ομοφυλόφιλου συγγραφέα και σκηνοθέτη. Κάθε τι που βλέπουμε στον Παζολίνι – Νταφόε παρουσιάζεται ως δεδομένο και το μόνο που σώζει κάπως την κατάσταση είναι η αφήγηση. Το δέος τους Εϊμπελ Φεράρα απέναντι στον Παζολίνι δεν στάθηκε αρκετό για να «κτίσει» έναν ολοκληρωμένο κινηματογραφικό ήρωα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι μαθαίνουμε λίγα για τον άνθρωπο Παζολίνι, ενώ ήταν μια καλή ευκαιρία για να μάθουμε περισσότερα.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΑΘΗΝΑΙΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΔΑΝΑΟΣ – ΕΛΛΗ – ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ : ΝΑΤΑΛΙ – ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ
Αναζητώντας πατέρα
Η ζωή δεν είναι εύκολη για τον 11χρονο Τσετσένο Ραμαζάν (Ραμαζάν Μινκαίλοφ), κεντρικό ήρωα της ταινίας «Σημαδεμένοι δρόμοι» («Macondo», Αυστρία, 2014). Ο μικρός Μουσουλμάνος μεγαλώνει κάπου στα περίχωρα του Ζίμερινγκ της Αυστρίας, σε ένα γκέτο 3.000 περίπου προσφύγων από 22 διαφορετικές χώρες. Δίπλα του μια άβουλη μάνα και δυο μικρότερες αδελφές τις οποίες προσπαθεί να προστατεύει. Ο Ραμαζάν φέρει επίσης το βάρος της απώλειας του πατέρα, τον οποίο έχασε στον πόλεμο και έτσι η εμφάνιση ενός πρώην συμπολεμιστή του πατέρα του ίσως σημάνει μια καταλυτική αλλαγή στην ζωή του. Περισσότερο μια περιγραφική αποτύπωση, η ταινία «πιάνει» έχει φέρουσα, χαμηλών τόνων ιστορία, πολύ κοντά στο ύφος του ντοκιμαντέρ, χώρος από τον οποίο ξεκίνησε η Γερμανίδα σκηνοθέτρια Σουνταμπέχ Μορτεζάι.
Βαθμολογία: 2 1/2
ΑΘΗΝΑ: ΓΑΛΑΞΙΑΣ
Αναζητώντας την κόρη του
Προβάλεται επίσης η βασισμένη εν μέρει σε αληθινό περιστατικό που έλαβε χώρα στη Ραμάλα το 2002 ταινία «Τα μάτια του κλέφτη» («Eyes of a thief», 2014) της Παλαιστίνιας Νάζουα Ναζάρ: είναι η ιστορία ενός πρώην κατάδικου Παλαιστίνιου που αναζητεί την κόρη του σε μια χώρα στο χάος, την Παλαιστίνη. Καταγγελτικός κινηματογράφος μέσα από τον οποίο η πραγματικότητα της εκμετάλλευσης των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς παρουσιάζεται ωμά και χωρίς περιστροφές.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘHNA: ΑΛΚΥΟΝΙΣ
