«Η Ε.Ε. είναι λιγότερο μαχητική από μία ορδή από κότες» είπε χθες ο πρόεδρος της Ευρωπαικής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, ο οποίος και πρότεινε τη συγκρότηση κοινού ευρωπαικού στρατού από τα κράτη μέλη της Ενωσης.
Όχι απλώς δεν έχει άδικο, αλλά είναι απόλυτα εύστοχος. Όμως, υπάρχει ένα ζήτημα σε αυτή τη δήλωσή του: δεν εξηγεί το «γιατί».
Γιατί η Ε.Ε. η οποία έχει επιδείξει τέτοια μανία με τη λιτότητα, δεν έχει καμία διάθεση να ασχοληθεί με τη φύλαξη των συνόρων της, ή με τον ρόλο της στον κόσμο;
Η απάντηση είναι απλούστατη: επειδή αυτό δεν ενδιαφέρει (ακόμα) τη Γερμανία.
Η μόνη αληθινά ισχυρή χώρα της Ενωσης, η οποία καθορίζει σχεδόν στα πάντα την ατζέντα και την πολιτική με τους άλλους απλώς να παρακολουθούν, δεν έχει, προς στιγμή τουλάχιστον, ούτε ζητήματα εθνικής ασφάλειας που να απαιτούν τη συγκρότηση ενός ευρωπαικού στρατού, ούτε φιλοδοξίες γεωπολιτικού ρόλου που να συμβάλλουν σε κάτι τέτοιο όπως λ.χ. η Γαλλία ή η Αγγλία – επίσης μέχρι στιγμής, γιατί, αυτά, και τα δύο είναι βέβαιο ότι θα αλλάξουν και μάλιστα σύντομα.
Επιπλέον, η Γερμανία σύντομα θα αφήσει πίσω της και τις τελευταίες «τύψεις» του πολέμου, οι οποίες υπήρξαν νομικά και πολιτικά καθοριστικές για τη σχέση της με την οργάνωση ισχυρού στρατού είτε εντός της, είτε ευρωπαικού.
Με άλλα λόγια, όταν οι Γερμανοί φέρουν την υπόθεση «κοινός στρατός» στην ατζέντα, τότε και θα γίνει – ίσως την προετοιμάζουν μάλιστα, με τον Γιούνκερ να στρώνει το έδαφος.
Ομως αυτό θα γίνει κατά πάσα πιθανότητα παράλληλα με τη διαδικασία πολιτικής ενοποίησης που προετοιμάζουν μετά την ολοκλήρωση της ομογενοποίησης των δημοσιονομικών σχεδιασμών στο χώρο της ευρωζώνης.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι το αν η Ευρώπη μοιάζει με ορδή από κότες. Το ζήτημα είναι πότε η αλεπού θα αποφασίσει ότι πρέπει να τις… κάνει δικές της…
