Είδα στην τηλεόραση την συναυλία της Φιλαρμονικής του Βερολίνου από το Μέγαρο Μουσικής με σολίστ τον Λεωνίδα Καβάκο.
Είδα μια Ελλάδα που μας κάνει υπερήφανους, μια ευρωπαϊκή χώρα στην πρώτη γραμμή, εξωστρεφή, σύγχρονη, ανοικτή στα μηνύματα των καιρών, ανταγωνιστική, που δεν απαρνιέται τις ρίζες της.
Ο Καβάκος μας έδειξε την σύγχρονη Αθήνα μέσα από το ρεμπέτικο, αυτήν την σπαρακτική μουσική που τον οδήγησε στον Σιμπέλιους και στον Μπαχ.
Και μετά διάβασα τα κείμενα του Λαφαζάνη.
Μια Ελλάδα φοβική, δουλοπρεπής, σαν την υπόκλισή του στον Μίλλερ της Γκάζπρομ, μια χώρα τριτοκοσμική, μεταξύ του αραβικού κόσμου και της Αφρικής. ‘
Ελεος. To δίλημμα δεν είναι οικονομικό.
Είναι βαθύτατα πολιτισμικό.
