Τρεις μήνες μετά την ανάληψη της εξουσίας, ακόμη και οι πιο αισιόδοξοι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ έχουν αρχίσει να χάνουν την εμπιστοσύνη τους. Με την αμφιθυμία που διακρίνει την ελληνική κοινή γνώμη μπορεί ένα σημαντικό τμήμα της να συντηρεί την αποδοχή της κυβέρνησης, αλλά παράλληλα ο φόβος και η ανησυχία για το αύριο διογκώνονται καθημερινά. Πέρα από το κομφούζιο της διαπραγματευτικής τακτικής, αυτό που κυριαρχεί ως τώρα είναι μια κατεδαφιστική λογική. Ακόμη και τα ελάχιστα μέτρα που έχουν πάρει ανοίγουν νέα, αχρείαστα μέτωπα, δημιουργούν ένα νέο σκηνικό σύγκρουσης, υπονομεύουν ακόμη και τις ελάχιστες πιθανότητες συναίνεσης που υπήρχαν.
Είτε πρόκειται για τα πανεπιστήμια είτε για τα θέματα ασφαλείας είτε το θέμα Ξηρού και την κατάσταση στις φυλακές, προκαλούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιχειρούν να λύσουν. Οσο για τις υποσχέσεις που έδιναν, αντί για διάσωση Ταμείων έχουμε αφαίμαξη αποθεματικών, αντί για τέλος της λιτότητας έχουμε καθολική ασφυξία, αντί για νέες θέσεις εργασίας έχουμε την αρχή ενός νέου κύματος απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα φυσικά, καθώς οι επιχειρήσεις πλήττονται από αβεβαιότητα και έλλειψη ρευστότητας.
Το χειρότερο όμως είναι ότι επιμένουν να αναπαράγουν σε όλους τους τόνους τη διχαστική τακτική που καλλιέργησαν τα τελευταία χρόνια. Οσοι φέρνουν αντιρρήσεις στα όσα κάνουν ή δεν κάνουν είναι είτε πέμπτη φάλαγγα δανειστών και διαπλεκομένων συμφερόντων είτε αυθεντικοί υπηρέτες των επάρατων Ευρωπαίων που μας επέβαλαν τα μνημόνια. Το βλέπουμε στη Βουλή, το αντιμετωπίζουν με ποικίλες συκοφαντίες οι δημοσιογράφοι και τα μέσα ενημέρωσης που ασκούν κριτική σε πρόσωπα και καταστάσεις. Το πάλαι ποτέ ήθος της Αριστεράς έχει πάει περίπατο αφού όλα πλέον επιτρέπονται εν ονόματι της εξουσίας…
Οσοι είχαν την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση ότι ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε με την αδιαμφισβήτητη πολιτική ισχύ που είχε μετά τις εκλογές να ομογενοποιήσει και να προσγειώσει τις ομάδες και τα κέντρα μικροεξουσίας στο κόμμα του βλέπουν καθημερινά τις όποιες ελπίδες τους να διαψεύδονται. Κανένας συντονισμός, μια διαρκής αμφιταλάντευση και αυξανόμενες δόσεις εθνικολαϊκισμού με στόχο τον «εσωτερικό εχθρό» που τολμά να αναρωτιέται για το πού πάει η χώρα. Και όλα αυτά με μια αντιπολίτευση εξουθενωμένη και τους πολίτες να περιμένουν ως θεατές αν και πότε ο κ. Τσίπρας θα αποφασίσει να τολμήσει το «go back» που φώναζε προεκλογικά στην κυρία Μέρκελ, στην οποία προσφεύγει τώρα, μόλις νιώσει ότι το έδαφος φεύγει κάτω απο τα πόδια του…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
