Αφήνοντας προς στιγμή στην άκρη το μεγάλο ζήτημα της κρίσης, μπορεί κανείς να δει ότι αν διαμορφώθηκε μία κορυφαία ελληνική γεωπολιτική επιλογή τα τελευταία δύσκολα χρόνια, επιλογή που παραμένει, ευτυχώς, ισχυρή ανεξαρτήτως των κυβερνητικών μεταβολών, αυτή είναι η όλο και πιο στενή στρατηγική, πλέον, σχέση της Ελλάδας με το Ισραήλ.
Στις συνθήκες αστάθειας που διευρύνονται διαρκώς τόσο γύρω από την Ελλάδα όσο και μέσα στην ευρωζώνη με την πορεία των τελευταίων ετών που αντί να εκτονώνεται εξακολουθεί να υφίσταται απειλητικά, η Ελλάδα έχει ένα πολύ ισχυρό «χαρτί»: είναι η σημασία της ως χώρας ως το νοτιοανατολικό σύνορο του δυτικού κόσμου, μπροστά ακριβώς στη γραμμή που χωρίζει τη Δύση από το χάος. «Χαρτί» που κάθε άλλο παρά δευτερεύον είναι: αποτελεί την κορυφαία διάσταση επί της οποία πρέπει και μπορεί να οικοδομηθεί η ελληνική πολιτική των επόμενων δεκαετιών. Η γεωπολιτική θέση, ειδικά από τη στιγμή που η Δύση βρίσκεται σε πόλεμο με το ISIS είναι ακόμα σημαντικότερη σήμερα και από αυτή την πολιτική των κοιτασμάτων που επίσης πρόσφατα έχει αρχίσει να αποκτά κεντρικό ρόλο, όπως είναι αυτονόητο. Την ίδια στιγμή, η Τουρκία, που συστηματικά πλέον ρέπει προς τον ακραίο ισλαμισμό, αποτελεί μια σταθερή και διαρκώς αυξανόμενη απειλή και για τις τρεις χώρες – και όχι μόνον γι αυτές.
Για όλους αυτούς τους λόγους μαζί, η Ελλάδα με την Κύπρο και το Ισραήλ συνθέτουν κάτι εντελώς μοναδικό: έναν διάδρομο ασφαλείας της Δύσης, με ότι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Διάδρομο που οδηγεί από και προς στην καρδιά της πιο κρίσιμης πλην ταραγμένης περιοχής του πλανήτη. Μαζί, οι τρεις χώρες ελέγχουν από κοινού μια τεράστια χερσαία αλλά κυρίως θαλάσσια και εναέρια περιοχή από την καρδιά της Μέσης Ανατολής. Η σημασία της είναι ανυπολόγιστη. Πέραν αυτού, οι χώρες δεν έχουν μεταξύ τους τίποτα να τις χωρίζει, καμία ανταγωνιστικότητα. Αντίθετα, έχουν πάρα πολλά κοινά και ισχυρά στοιχεία να τις ενώνουν.
Ετσι η σχέση των τριών κρατών, σε πολύ στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ, αποτελεί και για τις τρεις όχι απλώς τη μοναδική επιλογή, αλλά, ουσιαστικά, μονόδρομο επιβίωσης. Μάλιστα, στις συνθήκες που διαμορφώνονται, δεν πρέπει να μιλάμε απλώς για σχέση, έστω και στενότατη, αλλά για πλήρη, τυπική και ουσιαστική Ανατολική Συμμαχία, για συνασπισμό κρατών, με την πλήρη έννοια του όρου και ακριβώς με σκοπό να προασπίσουν τα τρία κράτη τη Δυτική τους υπόσταση, ως ασπίδα πρώτα των ιδίων και του δυτικού τρόπου ζωής τους, όσο και της ίδιας της Δύσης συνολικά. Αυτό πρέπει να τολμήσουμε, το συντομότερο δυνατό: απλώς τον χάρτη να δει κανείς, δεν χρειάζονται περισσότερα: κατανοεί αμέσως πώς και γιατί.
Και όχι μόνον γι αυτό, αλλά και επειδή εκεί βρίσκεται το μέλλον επιβίωσης της Ελλάδας – όχι στις αυταπάτες της επιβίωσης μέσα σε μια όλο και πιο αποπνικτική γερμανική Ευρωζώνη (προσοχή εδώ: άλλο Ευρώπη, άλλο Ευρωζώνη) που, νομοτελειακά πλέον, ουδέποτε θα μας επιτρέψει ξανά να σηκώσουμε κεφάλι…
