Η πολιτική των λεκτικών παραδοξολογιών και της αναζήτησης του νέου εχθρού που θα συσπειρώσει το κομματικό και εκλογικό ακροατήριο του εθνικο-λαϊκού ριζοσπαστισμού που μας κυβερνά φαίνεται ότι είναι το απαραίτητο στάδιο που πρέπει να περάσουμε για να διαπιστώσουμε αν μπορούμε να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μας με την Ευρώπη. Η βίαιη ωρίμαση του ΣΥΡΙΖΑ στην οποία επένδυαν ορισμένα στελέχη του δεν είναι ούτε εύκολη ούτε απλή υπόθεση, αν κρίνουμε από τις διαρκείς παλινωδίες που καταγράφονται καθημερινά. Γιατί η σύμπλευση στα αταλάντευτα «όχι» στα οποία είχαν συνηθίσει είναι εύκολη. Οταν πρέπει να αρχίσουν τα «ναι» και η προσαρμογή στην πραγματικότητα, τότε αρχίζουν τα δύσκολα.
Τα περισσότερα στελέχη της κυβέρνησης διακατέχονται ακόμη από το σύνδρομο του λαϊκισμού που τους έφερε στην εξουσία. Συνεχίζουν να πιστεύουν ότι μόνοι αυτοί αποτελούν την αυθεντική έκφραση των λαϊκών συμφερόντων, του αγνού λαού, που είναι αλήθεια ότι συνεχίζει ακόμη να τους εμπιστεύεται πως θα τον οδηγήσουν στη Γη της Επαγγελίας. Οποια διαφορετική φωνή, όποια κριτική, οποιοσδήποτε συμβιβασμός με τους ευρωπαίους δυνάστες –και δη τους Γερμανούς, που θέλουν να μας πιουν το αίμα –αποτελεί υποταγή στα διεφθαρμένα συμφέροντα που μας οδήγησαν στην κρίση.
Γιατί πάνω από όλα, ας μην το ξεχνάμε, είναι η αξιοπρέπειά μας. Και αφού δεν μπορούμε να την κατακτήσουμε με πραγματικούς οικονομικούς και πολιτικούς όρους, καταφεύγουμε στη ρητορική των συμβολισμών, της Ιστορίας, της ηθικής δικαίωσης. Η «πρώτη φορά αριστερά» ανακαλύπτει και πλασάρει επικοινωνιακά τη φαντασμαγορία της πρώτης φοράς παντού. Πρώτη φορά διαπραγμάτευση, πρώτη φορά έτοιμη για ρήξη, πρώτη φορά ανθρωπισμός και πάει λέγοντας. Δεν έχει σημασία ότι στην ουσία έχουμε ένα ρητορικό παιχνίδι, χωρίς συνέχεια, χωρίς μετουσίωση σε συγκεκριμένες πράξεις πολιτικής. Αρκεί που υπάρχει η διάθεση, αρκεί που οι ψηφοφόροι αναγνωρίζουν στον βαρουφάκειο ναρκισσισμό την ελληνική μαγκιά που δεν διστάζει να συγκρουστεί με τον κάθε ανθέλληνα Σόιμπλε…
Η αδιαλλαξία στα λόγια υπήρξε διαχρονικά η μαγιά που φούσκωνε τον λαϊκισμό. Οι απόλυτες απόψεις, η συγκρουσιακή λογική, η τροφοδοσία της εθνικής υπερηφάνειας τρέφουν άλλωστε και τον λαό, ιδιαίτερα σε περιόδους μακροχρόνιας κρίσης όπως αυτή που βιώνουμε. Οτι συνήθως ακολουθεί η προσγείωση στην πραγματικότητα, που συνοδεύεται από ένα κύμα απογοήτευσης, δεν φαίνεται να απασχολεί για την ώρα κανέναν…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
