Οσοι έχουμε μεγαλώσει με την βελόνα του πικ απ να ακουμπά τον δίσκο βινυλίου είναι κάτι που όχι μόνο έχει μείνει στη μνήμη μας αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν το αλλάζουμε και με τίποτα. Τα χρόνια έχουν περάσει, η τεχνολογία έχει αλλάξει, τα γούστα και τα ενδιαφέροντα έχουν αλλάξει αλλά αυτή η μαγική στιγμή ήχου, δεν αλλάζει ποτέ. Και αν θέλετε να έρθετε και πάλι κοντά σε αυτόν τον «παλιακό» τρόπο ακρόασης, στην Τεχνόπολις, στο Γκάζι, σας περιμένει, το 9ο Φεστιβάλ Βινυλίου, Vinyl is Back. Ψυχή του ο δημοσιογράφος, συλλέκτης βινυλίου και πλέον συγγραφέας – «Βινύλιο, τα καλύτερά μας χρόνια!» (εκδόσεις Φαρφουλάς), το βιβλίο του – Γιάννης Αλεξίου είναι εκείνος που «κρύβεται», πίσω από αυτή την γιορτή. Μια γιορτή που άρχισε σαν πείραμα και εξελίχθηκε σε θεσμό. Στο περασμένο «Βήμα της Κυριακής», παρουσιάστηκε ένα μέρος της συνέντευξης του Γιάννη Αλεξίου. Σήμερα, την παραθέτουμε ολοκληρωμένη για να αντιληφθούμε το πάθος και την αγάπη του για αυτό το format ήχου που δείχνει να επιστρέφει. Και για μας τους μεγαλύτερους που μάς θυμίζει τα εφηβικά μας χρόνια δεν μπορεί παρά να είναι σημαντικό. Ενδεχομένως όμως και οι νεότεροι αναγνώστες – ακροατές αντιληφθούν ότι η ακρόαση ενός μουσικού έργου, είναι μια διαδικασία, που αρχίζει από την στιγμή που το πιάνεις στα χέρια σου.
Ποια ήταν η αιτία και η αφορμή να ασχοληθείς με το βινύλιο; Εννοώ να περάσεις από το στάδιο του φίλου ή συλλέκτη και να περάσεις στο ποιο επαγγελματικό στάδιο;
«Ανέκαθεν το οικονομικό κίνητρο δεν αποτελούσε αφετηρία για να ασχοληθώ με κάτι. Αρκετές φορές στη ζωή μου απέρριψα σοβαρές οικονομικές προτάσεις γιατί δεν μου έλεγε κάτι το περιεχόμενο. Αν και δεν είχα ουδέποτε μεγάλη οικονομική άνεση, η μουσική και το βινύλιο ήταν το οξυγόνο μου. Όταν δεν έχω λεφτά να πάρω δίσκους νιώθω να πνίγομαι, πέφτω σε κατάθλιψη. Από μικρός ένιωθα γεμάτος και πλούσιος ακούγοντας βινύλια. Το καλύτερό μου πάντα ήταν να ακούω ένα δίσκο να παίζει στο πικάπ και να σκέφτομαι ή να μην σκέπτομαι. Έτσι νιώθω ολοκληρωμένος. Έκανα μότο της ζωής μου αυτό που είχε πει κάποτε ο τραγουδιστής των αγαπημένων Dr. Feelgood, ο Lee Brilleaux : Άκου όσους περισσότερους δίσκους μπορείς την ημέρα! Το βινύλιο για μένα εκφράζει την αγνότητα της ζωής. Τα βινύλια και ο ζεστός ήχος τους με έχουν κρατήσει όρθιο τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Ακόμη και τώρα. Νιώθω μια παράξενη δύναμη όταν ακούω ένα δίσκο. Εκνευρίζομαι δε, αφάνταστα, όταν κάτι ή κάποιος παρεμβληθεί και διακόψει την ιερή αυτή, για μένα, στιγμή. Ένας φίλος μου, εξίσου βινυλιομανής, ο Δημήτρης από το δισκάδικο Mr Vinylios, μου είπε ότι αγαπώ την μουσική λίγο παραπάνω απ’ ότι πρέπει. Σίγουρα είμαι παθιασμένος μαζί της. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, τον βλέπω να ψάχνει δίσκους σε δισκάδικα και μετά να τους ακούει. Όμως δεν είμαι ο μόνος. Έτσι μοιραία λοιπόν βρέθηκα ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν το ίδιο πάθος για την μουσική και τα βινύλια, έχουν δισκοθήκες στο σπίτι τους κι έτσι γεννήθηκε το Vinyl is back, σαν μια προέκταση της αγάπης μας για το βινύλιο και ότι εκφράζει αυτό. Η ιδέα ήταν του Δημήτρη Αντωνάκου, που είναι διοργανωτής πετυχημένων εκθέσεων (Hotel Show, Design Lab κ. α.) που βρήκε εμένα μέσω ενός άλλου ορκισμένου βινύλια, του Ανδρέα Παπαναστασόπουλου που μας σύστησε και μαζί με τον Κώστα Δαμίγο, παλιά καραβάνα επίσης στοπ χώρο της μουσικής, τρέξαμε το Vinyl is back, που αναδείχθηκε σε κορυφαία εκδήλωση για το βινύλιο εξ αρχής».
Πόσο εύκολη ήταν η διοργάνωση του πρώτου φεστιβάλ;
«Τον Μάρτιο του 2013, στο πρώτο τριήμερο είχα μόλις 9 μέρες μπροστά μου να το επικοινωνήσω, σαν υπεύθυνος προβολής και επικοινωνίας στο Vinyl is back –όλοι μας όμως έχουμε επίσης και οργανωτικές αρμοδιότητες και ευθύνες καθότι πολύπλευρη διοργάνωση –και πήγαν όλα τέλεια. Αμέσως ανταποκρίθηκαν τα ΜΜΕ καθότι ήταν κάτι καινούργιο που συνέβαινε πάνω στην ώρα του, είχαμε σημαντικούς χορηγούς επικοινωνίας και ο κόσμος ανταποκρίθηκε από την πρώτη μέρα, ερχόταν μαζικά, στην μεγάλη γιορτή του βινυλίου που καθιερώθηκε εξ αρχής ως η κορυφαία εκδήλωση για το βινύλιο. Από τότε το Vinyl is back συμβαίνει κάθε έξι μήνες, Μάρτιο και Οκτώβριο, στον ίδιο χώρο, το Κτίριο Μηχανουργείου, στο Τεχνόπολις, στο Γκάζι. Έγινε σημείο συνάντησης των ανθρώπων της μουσικής, σαν ένα ροκ φεστιβάλ, όπου δίνουν ραντεβού οι παρέες κι εκεί οι άνθρωποι συναντούν ξαφνικά αγαπημένα τους πρόσωπα που έχουν λίγο ή πολύ διάστημα να ιδωθούν»
Περίμενες αυτή την ανταπόκριση;
«Σε ένα βαθμό ναι, καθώς το βινύλιο έχει μια σταδιακή άνοδο εδώ και μια δεκαετία και σε συνδυασμό με την κρίση έκανε τον κόσμο να επιστρέψει στην αγνότητά του δίσκου με τον οποίο έχει συνδυάσει τα καλύτερά του χρόνια και ταυτόχρονα να αναζητήσει την πολιτιστική του ταυτότητα, καθώς το βινύλιο είναι πολιτισμός. Είναι χειροποίητο προϊόν, έμψυχο, ενώ το cd ήταν ένα εφεύρημα της μουσικής τεχνολογίας, ψηφιακό, ώστε να ακολουθήσει την τεχνολογική και ψηφιακή έκρηξη στις αρχές της δεκαετίας του 90. Η σύγκριση μεταξύ των δύο έχει γίνει κι εδώ νικά κατά κράτος το βινύλιο και ο αναλογικός ήχος του. Το βινύλιο είναι ο καλύτερος τρόπος να συγκεντρωθείς στην μουσική. Επίσης έχει και ολοκληρωμένο το εικαστικό μέρος. Είναι μια αληθινή ιεροτελεστία να βγάζεις το δίσκο από το εξώφυλλο, στην συνέχεια από το προστατευτικό του φάκελο να τον τοποθετείς στο πικάπ, να πατάς το start και η βελόνα να πέφτει στα αυλάκια του και τότε όλα αρχίζουν. Η μουσική αναδύεται από τα ηχεία και γεμίζει το δωμάτιο με τον καθαρό ήχο του. Όταν ακούς βινύλια με ένα μαγικό τρόπο συγκεντρώνεσαι, ενώ όταν ακούς cd μπορεί κάτι πολύ εύκολα να σου αποσπάσει την προσοχή και να σταματήσει έτσι απλά η ακρόαση. Το ίδιο συμβαίνει και όταν ακούς μουσική στον υπολογιστή σου, ή επιλέγεις τραγούδια από το you tube. Δεν είναι τυχαίο που παγκόσμια αυτή την στιγμή το βινύλιο πουλάει περισσότερο από το cd. To 2014 ανάμεσα σε 164 δισεκατομμύρια downloads πουλήθηκαν και 9,2 εκατομμύρια βινύλια σε Αμερική και Ευρώπη, το μεγαλύτερο νούμερο που καταγράφηκε από το 1991, δηλαδή το 3,6% στην πίτα της μουσικής. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε για εκρηκτική άνοδο, αλλά σημειώνει σταθερά ανοδική πορεία».
Τελικά υπάρχει κοινό στην Ελλάδα να «στηρίξει» το βινύλιο ή είναι μόνο μια μικρή τρελή μειονότητα;
«Το κοινό που έρχεται κοντά στο βινύλιο, όλο και διευρύνεται. Ανάμεσά τους είναι και νέα παιδιά ανακαλύπτουν κάτι καινούργιο, που μόνο από τους μεγαλύτερους είχαν ακούσει για δίσκους βινυλίου και πικάπ. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα του Vinyl is back, να φέρει κοντά στο βινύλιο όσο γίνεται περισσότερους νέους που αγαπούν την μουσική και θέλουν να την ακούσουν με τον πιο σωστό τρόπο. Φρικάρω όταν μπαίνω σ’ ένα σπίτι και βλέπω μόνο έναν υπολογιστή και όλα μέσα εκεί. Τραγούδια, βιβλία, αρχεία. Η μικρή μειονότητα που αναφέρεται πάντα υπήρχε και είναι ο φανατικός πυρήνας των συλλεκτών που χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη για να απεξαρτηθεί από το πάθος της συλλογής δίσκων βινυλίου. Όμως ο κόσμος που έρχεται στην Τεχνόπολη δεν είναι μόνο οι συλλέκτες που κυκλοφορούν με λίστες σε χαρτί και ψάχνουν πάντα κάτι που δεν έχουν ή συγκρίνουν τις τιμές. Η μεγάλη πλειοψηφία πραγματικά το διασκεδάζει αγοράζοντας δίσκους χωρίς…ηρεμιστικά!».
Τώρα θέλω να μου μιλήσεις για το βιβλίο σου… Πώς ξεκίνησε, τι θέλεις να πάρει από κει ο αναγνώστης, αν θα έχει συνέχεια…
«Η ανάγκη μου να γράψω το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «Βινύλιο, τα καλύτερά μας χρόνια!» (εκδόσεις Φαρφουλάς) γεννήθηκε όταν συναντώντας και μιλώντας με κολλητούς φίλους διαπίστωσα συζητώντας μαζί τους ότι στέκια, δισκάδικα, πρόσωπα, πάρτι και άλλα που σημάδεψαν την νεανική μας εποχή και κουλτούρα έτειναν να ξεχαστούν. Μέρη στα οποία περνούσαμε φανταστικά και αφιερώναμε ατελείωτες ώρες, οι περισσότεροι δεν θυμόντουσαν τα ονόματα, ούτε μπορούσαν να τα περιγράψουν. Όλοι μου έλεγαν ότι εγώ ήμουν που τα θυμάμαι και λόγω της σχέσης μου με το γράψιμο τα κατέγραφα. Έτσι λίγο πριν ξεχαστούν οι λεπτομέρειες αυτές που πάντα κάνουν τη διαφορά στη ζωή μας, είπα να μην αφήσω το χρόνο να μας τις κλέψει. Από την άλλη, η κρίση που βιώνουμε οι πολλοί άνθρωποι τα τελευταία χρόνια, μου έδωσε την ευκαιρία να αξιοποιήσω τον ελεύθερο χρόνο μου δημιουργικά και να γράψω κάτι γι’ αυτό που αγαπούσα. Ακόμη συνέλαβα τον εαυτό μου μέσα στην κρίση και τον εκτροχιασμό μου μετά από 17 χρόνια στην ίδια δουλειά, το αιχμαλώτισμα του διαδικτύου και του facebook, τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, ακόμη και μέσα την καθημερινότητα του γάμου, να χάνει σταδιακά την επαφή με το διάβασμα, που ανέκαθεν ήταν απαραίτητο σε μένα, αλλά και το γράψιμο. Έτσι μου βγήκε πηγαία ένα βιβλίο που μέσα από προσωπικά βιώματα καταγράφει μια ολόκληρη εποχή και φτάνει μέχρι το σήμερα, με αφετηρία πάντα τα βινύλια που απλώνονταν παντού στη ζωή μας. Από τη δεκαετία του 70 που τα γράφαμε σε κασέτες, το 80 και το 90 που τα κουβαλούσαμε μαζί μας, ο ένας στο σπίτι του άλλου και αποτελούσαν ένα πολύτιμο δώρο με άποψη που και ταυτόχρονα μια μουσική άποψη. Στόχος μου είναι κάθε αναγνώστης να βρει ένα ή περισσότερα κομμάτια του εαυτού του μέσα από τις σελίδες του. Είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε με πολύ μεράκι. Με αφετηρία τους δίσκους βινυλίου, τους οποίους συλλέγω από 12 ετών, το 1978, ξετυλίγεται μια εποχή χωρίς ίντερνετ, γεμάτη πάρτι, χορό στις ντισκοτέκ, ροκ κλαμπ, ροκάδες και καρεκλάδες, καλό ραδιόφωνο, καλό ποδόσφαιρο και δισκάδικα σε κάθε γειτονιά. Το βιβλίο φτάνει μέχρι το σήμερα με την καταγραφή των δισκάδικων της Αθήνας κι ένα κατάλογο με τους 110 δίσκους για μια σωστή ροκ δισκοθήκη! Επίσης καταξιωμένοι καλλιτέχνες, όπως οι Σαββόπουλος, Κηλαηδόνης, Πουλικάκος, Σπάθας, Γενίτσαρης, Κυπουργός, Στ. Βαμβακάρης, Λογαρίδης, Παυλίδης, Τρανταλίδης, Les McCan, Pat Martino, Alan Holdsworth, Γιάννης Πετρίδης κ. α. μιλούν για ιστορικές ηχογραφήσεις τους, από την πορεία μου ως μουσικός συντάκτης. Τον καιρό αυτό έχω ανασύρει καταχωνιασμένα καρτ – ποστάλ από τα ταξίδια μου στο εξωτερικό και φωτογραφίες αγαπημένων μουσικών και ηθοποιών που κοσμούσαν τους τοίχους του παιδικού και εφηβικού μου δωματίου και τα έχω προσθέσει σε αυτά που είχα ήδη στο γραφείο μου. Και τώρα που μιλάμε βλέπω απέναντί μου τους Elvis, Jim Morrison, Eddie Cochran, Rolling Stones, Beatles, Led Zeppelin, Janis Joplin, την Ινδιάνα που έστειλε ο Marlon Brando να διαβάσει τα δικαιώματα της φυλής της αντί να πάει ο ίδιος να πάρει το Όσκαρ για το Νονό, Sophia Loren, Frank Zappa, Eric Clapton, Hope Sandoval, James Brown, Marylin Monroe, James Dean, Jimi Hendrix, Catherine Deveuve, Ann Margret, Bridgitte Bardot, Sylva Koscina, Orson Welles, Mick Jagger, Buddy Guy, Billie Holiday, Ingmar Bergman, Νίκο Νικολαϊδη, Emmanuelle Seigner, Marlon Brando, Connie Francis, Bobby Darin με την Sandra Dee, Mamas and Papas, Cyd Charisse, Jerry Lee Lewis, Johnny Cash, Manfred Mann, Eric Burdon and the Animals, Suzie Quatro…Όσοι λένε ότι δεν έχουν παιδικά είδωλα με τρομάζουν…!».
Αυτά που κάνεις φέρνουν οικονομικό όφελος ή είναι περισσότερο μια εσωτερική σου ανάγκη;
«Κάθε συλλέκτης έχει δίσκους stock και έτσι συμμετέχω και σε παζάρια δίσκων. Ασφαλώς όταν κάνεις το χόμπι σου δουλειά, σε εισαγωγικά, έχεις πρωτίστως την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση της υλοποίησής του και δεν το μετράς πάντα έτσι. Είναι σαν αυτή την ερώτηση που κάνουν κάποιοι που δεν είναι σίγουροι αν θέλουν ή αν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις ευθύνες ενός ζώου και ρωτούν πόσο περίπου στοιχίζει οικονομικά να έχεις ένα κατοικίδιο. Δεν είναι όμως έτσι. Αυτό που θα πάρεις από ένα ζωάκι δεν μετριέται με την τσέπη, οπότε δεν αποτελεί και βασικό κριτήριο να το αποκτήσεις. Κάποτε είχα το δικό μου δισκάδικο, ονόματι Stock House, στο ισόγειο της μονοκατοικίας μας στη Νέα Σμύρνη, που λειτουργούσε μόνο κάθε Σαββατοκύριακο, από την ανάγκη μου να έρθω σε επικοινωνία με τους φίλους μου και να μιλήσουμε για μουσική, κάτι που δεν μπορούσα να κάνω μέσα στο τρέξιμο της βδομάδας. Κάτι σαν στέκι μουσικόφιλων. Έφτιαχνε κι η φοβερή γιαγιά Όλγα καφέ και πρόσφερε κουλουράκια. Η φάση αυτή σταμάτησε, μόλις το σπίτι μας έγινε πολυκατοικία…».
Στο βαθμό που το cd ως φορμάτ πνέει τα λοίσθια τουλάχιστον στην Ελλάδα πιστεύεις ότι αν εταιρείες και δημιουργοί επέστρεφαν στο βινύλιο πιο συστηματικά ίσως ήταν καλύτερη η αντίδραση του κοινού;
«Όλα είναι ένα μύλος. Δηλαδή πρέπει να το πιστέψουν κατ’ αρχάς οι δισκογραφικές εταιρίες που ακόμη μετρούν τις τεράστιες απώλειές τους και τα λάθη στρατηγικής τους που τις έφεραν στον γκρεμό και έτσι δεν έχουν πιστέψει στην επιστροφή του βινυλίου, αλλά τυπώνουν δίσκους μόνο για να είναι μέσα στη μόδα. Έτσι για την ώρα το αντιμετωπίζουν το βινύλιο. Από την άλλη οι καλλιτέχνες βλέπουν ότι η πιθανότητα να πουλήσουν σε κάποιο format τη νέα τους δουλειά έχουν περισσότερες ελπίδες αν τυπώσουν βινύλιο, παρά cd. Έτσι το προτιμούν ή τυπώνουν και στα δύο format, συνήθως οι πιο εμπορικοί, σε εισαγωγικά, καλλιτέχνες καθώς έχουν βλέψη την προώθηση του υλικού τους μέσω εφημερίδων, αλλά πια είναι λίγοι και τελειώνει κάπου κι αυτό. Δεν αποκλείεται να τυπώσουν βινύλια και οι εφημερίδες. Πάντως η αρχή έγινε με το περιοδικό Μετρό που ξανακυκλοφόρησε ένα 45άρι βινύλιο του Τζίμη Πανούση με τον Σωκράτη Μάλαμα, μαζί με το πρώτο τεύχος του. Για την ώρα το μεγάλο παιχνίδι το κάνουν οι ανεξάρτητες εταιρίες που στηρίζουν με όλες τις δυνάμεις τους το βινύλιο και τυπώνουν συνέχεια παλιές και καινούργιες κυκλοφορίες, όπως η b – otherside records του Δημήτρη Βασιλειάδη που τύπωσε ανέκδοτο υλικό του Νικόλα Άσιμου, το οποίο εξαντλήθηκε και ανατυπώνεται. Το ίδιο έχει συμβεί και με συλλεκτικούς δίσκους όπως των Ακρίτας με την Anazitisi Records».
Έχεις κάνει ή κάνεις download, ακούς μουσική από youtube, mp3 ΚΛΠ
«Φυσικά και ψάχνω μουσική από το you tube και cd έχω πολλά, ώστε να ενημερώνομαι γύρω από την μουσική. Δεν ζω εκτός πραγματικότητας. Άλλωστε η μουσική βιομηχανία πάντα βρίσκει τρόπους να ανανεώνει το ενδιαφέρον των μουσικόφιλων με ανέκδοτο υλικό αγαπημένων καλλιτεχνών που θέλω να το έχω στη συλλογή μου, ή ακόμη άλμπουμ καλλιτεχνών που έχουν βγει μόνο σε cd. Όμως το βινύλιο είναι ο πιο σωστός τρόπος ακρόασης και μια αληθινή τελετουργία για μένα. Τα αυτιά μου πια είναι αναλογικά και δεν μπορώ να ευχαριστηθώ μουσική με άλλον τρόπο. Όλα αυτά τα χρόνια διατήρησα μια σχέση αγάπης για το βινύλιο, που μάλλον θα είναι ισόβια, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα το εκάστοτε format. Το εφήμερο trend με άφηνε πάντα αδιάφορο. Όσο για το mp3 για πολλούς μπορεί να είναι εργαλείο στη δουλειά τους ή για την συλλογή μεγάλου όγκου τραγουδιών που δεν ακούν ποτέ, αλλά για μένα, κατά κάποιο τρόπο, είναι άγνωστη λέξη».
Ποιος είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασες και ο τελευταίος – έως την ώρα που έχεις μπροστά σου τις ερωτήσεις..
«Ο πρώτος δίσκος βινυλίου που αγόρασα ήταν το Who Are You των Who τον Δεκέμβριο του 1978, σε ηλικία 11 ετών, με χρήματα του παππού μου Κώστα Νικολάου, που με ρώτησε πόσο κοστίζει μια πλάκα –έτσι λένε τους δίσκους οι παππούδες και οι γιαγιάδες –όταν μου έκανε δώρο το πικάπ μου ο πατέρας μου ο Δημήτρης. Ο δίσκος τότε κόστιζε 220 δραχμές, όχι και πολύ φθηνά. Είχα ακούσει τα καινούργια τραγούδια των Who από το Ποπ Κλαμπ του Γιάννη Πετρίδη, τη θρυλική και μακροβιότερη σήμερα ραδιοφωνική εκπομπή, που ήταν και η βασική τότε ενημέρωση των μουσικόφιλων. Μου άρεσε πολύ και έγινε το πρώτο βινύλιο που έπαιξα στο Dual 1224 όπου συνεχίζω να παίζω τα βινύλιά μου περίπου 37 χρόνια μετά, αν και έχω αλλάξει το υπόλοιπο στερεοφωνικό μου συγκρότημα. Ήταν το καλύτερο πικάπ τότε και μάλιστα ακριβώς το ίδιο μοντέλο που είχε και ο αγαπημένος μου Elvis Presley και άκουγε μουσική στο υπνοδωμάτιό του. Ο τελευταίος δίσκος που αγόρασα είναι το Eastside Story των Εγγλέζων Squeeze που είχαν ένα υπέροχο ήχο στα τέλη των 70′ ς και αρχές 80ς. Όλους τους δίσκους μου του έχω αγοράσει έναν προς έναν –καθώς ως μουσικός συντάκτης έτυχα στην εποχή των cd –και δεν έχω την λεγόμενη στο λεξιλόγιο των συλλεκτών, σαβούρα στη δισκοθήκη μου. Η αλήθεια είναι ότι έχω αποκτήσει τους περισσότερους δίσκους που ονειρευόμουν και τώρα καλύπτω κάποια κενά μου ή δίνω ευκαιρίες σε γκρουπ που είχα προσπεράσει και έμειναν πίσω λόγω άλλων μουσικών που κυριαρχούσαν κατά καιρούς στα γούστα μου και δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία. Μέσα εκεί είναι και οι Squeeze που με ενθουσιάζουν σήμερα. Κι ένα μυστικό : αν αποκτήσω 6 ακόμη σπάνια βινύλια που ψάχνω θα έχω ολοκληρωθεί…ελπίζω τουλάχιστον!».
– Τι να περιμένουμε από το Vinyl is back στο Τεχνόπολις από τις παράλληλες εκδηλώσεις;
«Νέοι καλλιτέχνες με επικεφαλής τον Βασίλη Λέκκα που έχει γράψει ιστορία στο βινύλιο μέσα από τις συνεργασίες του με τον Μάνο Χατζιδάκι, όπως η Σαββέρια Μαργιολά, η Μαρία Αναματερού, ο Χάρης Μακρής, ο σπουδαίος κιθαρίστας Γιώτης Σαμαράς, έχουν κόψει για πρώτη φορά βινύλιο και θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε μίνι –συναυλίες στο Vinyl is back στις 13 και 15 Μαρτίου, με αφορμή τα δισκάκια της σειράς «Τραγούδια στο βινύλιο με το χασάπικο νόημά τους» του συνθέτη Μιχάλη Κουμπιού που επίσης θα δώσει μια μίνι συναυλία με οργανικά κομμάτια με καλούς σολίστες δίπλα του, όπως η Ζωή Τηγανούρια με το ακορντεόν της και ο Μανώλης Ανδρουλιδάκης. Επίσης καθότι η πιο κοντινή τέχνη στην μουσική είναι το σινεμά, θα έχουμε ένα αφιέρωμα στο έργο του βραβευμένου κινηματογραφιστή και δημοσιογράφου Αντώνη Μποσκοϊτη με καθημερινές προβολές των βραβευμένων ταινιών του : «Ζωντανοί στο Κύτταρο», «Φλέρυ (Νταντωνάκη) –Η τρελή του φεγγαριού» και σε πρώτη επίσημη παγκόσμια προβολή την «Οδύσσειες Σωμάτων – Μπαλάντα για το Νίκο Κούνδουρο», με αφορμή την επικείμενη επαναπροβολή στις αίθουσες του τελευταίου ντοκιμαντέρ του «Κατερίνα Γώγου – Για την αποκατάσταση του μαύρου», καθώς και της έκδοσης του βραβευμένου σάουντρακ σε βινύλιο. Ραντεβού λοιπόν με βινύλια και όχι μόνο, στο Τεχνόπολις, στο Γκάζι!».
Τι θα δείτε στο «Vinyl is back»
Καταστήματα πώλησης δίσκων
Ιδιώτες/ Συλλέκτες δίσκων
Δισκογραφικές εταιρείες που παράγουν δουλειές καλλιτεχνών και σε δίσκους βινυλίου
Μηχανήματα αναπαραγωγής δίσκων (πικάπ, ενισχυτές κοκ)
Αξεσουάρ για βινύλια
Είδη αποθήκευσης δίσκων βινυλίου
Αξεσουάρ και ανταλλακτικά για πικάπ
Έπιπλα/Βάσεις για ηχοσυστήματα
Μουσικές Αφίσες,
Μουσικά Τ – shirts & Μπλούζες
Μουσικά Βιβλία
Handmade Express Bazaar του Ash In Art με χειροποίητα είδη, κοσμήματα, εικαστικά αντικείμενα, έργα τέχνης κ. α.
