Η ελληνική πολιτική πάσχει από μία και μόνη μεγάλη παθογένεια: την επιμονή της στην αλλοίωση της πραγματικότητας όπως κάθε φορά βολεύει, με άλλα λόγια, την εμμονή στο ψέμα, στα «κόλπα» με τα οποία έχει μάθει να ζει τα τελευταία… ατέλειωτα χρόνια. Όμως, τώρα, έχει πλέον έρθει η ώρα του οριστικού αποχαιρετισμού στα… κόλπα.
Αυτό από μόνο του είναι κάτι παραπάνω από καλό, αφού αυτά τα ψέματα είναι που μας κατέστρεψαν από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 και μετά – αντιθέτως πριν δεν ήταν κυρίαρχα στον ελληνικό δημόσιο βίο και στον τρόπο λειτουργίας της χώρας.
Όμως αυτό το καλό, γίνεται (αν γίνει τελικά) με πολύ κακό τρόπο: γίνεται ουσιαστικά θυσιάζοντας όλο το πολιτικό κεφάλαιο της χώρας σε μία εκ νέου δραματική ανάγκη προσαρμογής που, βέβαια, δεν θα μπορεί να την αντέξει.
Η κυβέρνηση έχει πλέον συνειδητοποιήσει ότι μετά και την Παρασκευή, είναι δεμένη χειροπόδαρα. Στα γεγονότα που μεσολάβησαν από την πρώτη αποστολή στις Βρυξέλλες μέχρι τη συμφωνία, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η τακτική και η στρατηγική που σκοπό είχαν να πιέσουν τους εταίρους με ξαφνικές, απότομες ελληνικές δηλώσεις και κινήσεις.
Φυσικά, όπως ορίζει η φυσική, τα ασυμπίεστα δεν συμπιέζονται. Και αν υπήρχε το… υπεφυσικό ενδεχόμενο να συμπιεστούν, αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνον εάν η κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να δείξει ότι εννοούσε αυτά που έλεγε. Όχι με κόλπα που δεν δουλεύουν: αν υπήρχε συνταγή και να μην απειλήσεις τη σταθερότητα του ευρώ και να σου επιτρέψουν οι Γερμανοί να βελτιώσεις τη θέση σου, είναι βέβαιο ότι από το Βερολίνο θα την είχαν ήδη δώσει σε πιο φίλιες κυβερνήσεις. Όμως τέτοια συνταγή δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει. Σε αντίθεση με εμάς, οι Γερμανοί αυτά που λένε τα εννοούν, ειδικά όταν τους βολεύουν.
Με άλλα λόγια, το να πιέσουμε προς μια πραγματική αλλαγή πολιτικής – κι όχι σε κάτι που περίπου να εξαντλείται στη μετονομασία της τρόικας σε θεσμούς και του μνημονίου σε ποιος ξέρει τι, ήταν απλώς αδύνατο να συμβεί από την ώρα που εξ αρχής, διαρκώς στέλναμε το μήνυμα ότι είμαστε βέβαιοι ότι θα βρεθεί λύση και ότι είναι αδιαπραγμάτευτη η παραμονή μας στο ευρώ.
Φυσικά, στο Βερολίνο δεν είναι παιδάκια: όταν τα λέμε όλα αυτά από την πρώτη ώρα, τη περιμένουμε να συμβεί τη δωδεκάτη, πλην του να βγουν τα φαντάσματα και να μας φάνε;… Και τα φαντάσματα άρχισαν να βγαίνουν με τη Γερμανία να απειλεί πλέον θεούς και δαίμονες δια του υπουργού Σόιμπλε. Προσοχή και πάλι: δεν είναι σαν και τους δικούς μας, εννοούν αυτά που λένε! Το μόνο που ενδεχομένως τους σταματάει είναι η αληθινή αποφασιστικότητα κι όχι οι εξυπνάδες, τα ντυσίματα και οι παλινδρομήσεις…
Δεν γίνεται να σε πάρουν σοβαρά τα θηρία αν δεν νιώσουν ότι είσαι αποφασισμένος να φτάσεις στα άκρα. Κι αν δεν σε πάρουν σοβαρά, ο αγώνας έχει χαθεί πριν καν ξεκινήσει, όποιες κι αν είναι οι προθέσεις που, στην πολιτική, ιδίως τη διεθνή, ελάχιστη έως μηδενική σημασία έχουν.
Ας το καταλάβουμε επιτέλους: εκείνο που μετράει είναι να μην αφήνεις τα όπλα σου και να είσαι έτοιμος να τα χρησιμοποιήσεις όταν πρέπει. Τα όπλα, όχι τα κόλπα: αυτά, έτσι κι αλλιώς, δεν κάνουν τίποτα…
