Οι εκλογές έγιναν, η νέα κυβέρνηση σχηματίστηκε, όμως, παραδόξως, ο ήλιος δεν σταμάτησε να βγαίνει το πρωί, ούτε ήρθε, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, η συντέλεια του κόσμου.
Μέχρι τώρα, το μόνο που συνέβη είναι ότι αποδείχθηκε πώς η Ελλάς μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει ακόμα κι αν στα υπουργικά της έδρανα καθίσουν άνθρωποι που δεν ξανακάθισαν ποτέ, διαφορετικοί από τους ίδιους και τους ίδιους 100-150 ανθρώπους που κάθονται σε αυτά τα τελευταία 30-40 χρόνια…
Τώρα το τι θα αποδώσει αυτή η νέα κυβέρνηση θα αρχίσουμε λίαν σύντομα να το βλέπουμε και να το μετράμε. Εν τω μεταξύ όμως, το πρώτο μετεκλογικό δείγμα γραφής της Ν.Δ. ήταν η καινοφανής προσβλητική για τη δημοκρατία απόφαση του Αντώνη Σαμαρά να μην παραστεί στη μετάβαση της εξουσίας στον Αλέξη Τσίπρα στο Μέγαρο Μαξίμου.
Οι εντυπώσεις που προκάλεσε εντός κι εκτός Ελλάδος, εντός κι εκτός Ν.Δ., ήταν κάτι περισσότερο από αρνητικές.
Τώρα, έρχεται μία δεύτερη τελευταία ευκαιρία του πάλαι ποτέ κυβερνητικού κόμματος να διορθώσει κάπως την κατάσταση, καθώς είμαστε μπροστά στο δεύτερο δείγμα γραφής: στο τι θα πράξει η Ν.Δ. με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Αν η Ν.Δ. αποφασίσει να μην ψηφίσει πρόεδρο, ειδικά δε αν αυτός προέρχεται από την παράταξή της και, ακόμα πιο ειδικά, από το κόμμα το μόνο που περίτρανα θα καταφέρει να αποδείξει είναι ότι η ήττα την έχει θολώσει τόσο πολύ ώστε να χάνει κάθε επαφή με την πολιτική αξιοπρέπεια, με τη δημοκρατία, τελικά και με τη χώρα.
Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλεγεί – περί αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία. Και θα εκλεγεί και με ικανοποιητικό αριθμό ψήφων.
Ούτως ή άλλως, η Ν.Δ. δεν πρόκειται να μπλοκάρει τις εξελίξεις.
Αν δεν ψηφίσει όμως μπορεί εύκολα να αποδείξει ότι το μόνο που την ενδιαφέρει είναι μια πολιτική εκδίκηση επειδή έχασε την εξουσία και μία περιχαράκωση στο μικρότερο δυνατό εαυτό της, που θριαμβεύει.
Κι αυτό δεν θα βλάψει ούτε την κυβέρνηση, ούτε τον νέο πρόεδρο, ούτε τη χώρα.
Την ίδια –και μόνο – θα βλάψει.
Και θα τη βλάψει πολύ.
