Το να βλέπει κανείς πρωθυπουργούς και αρχηγούς κρατών να κατεβαίνουν στους δρόμους και να διαδηλώνουν, ειδικά δε με τέτοια πρωτοφανή μαζικότητα όπως προχθές κατά της τρομοκρατίας στο Παρίσι, είναι μεν κάτι ωραίο για τις κάμερες, αλλά, τελικά, τι πραγματικά σημαίνει;
Η δουλειά αυτών των ανθρώπων δεν είναι να βγαίνουν στο δρόμο. Δεν ψηφίστηκαν γι αυτό, ούτε έχουν ανάγκη να το πράξουν.
Εκτός και αν δεν έχουν διάθεση να πράξουν τίποτα άλλο, δηλαδή εκείνα που πρέπει, τα ουσιαστικά που τους επιτρέπουν οι θέσεις τους για να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα αυτά ζητήματα.
Δυστυχώς, το να βλέπει κανείς τέτοιου είδους μαζικές και εκτεταμένες επιχειρήσεις δημοσίων σχέσεων και πολιτικής προβολής κάθε άλλο παρά δίνει την εντύπωση ότι οι άνθρωποι αυτοί θα κάνουν εκείνα που πρέπει, ειδικά τα δύσκολα, όπως απαιτούνται σε αυτή την περίπτωση.
Ας μην γελιούνται οι πολίτες: όλα αυτά είναι για τις κάμερες και για την εικόνα του ενός και του άλλου πολιτικού που η εξουσία τον έχει φθείρει. Δεν είναι για την ουσία.
Όταν δηλαδή πήραν τα αεροπλάνα και επέστρεψαν στις χώρες τους, μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ότι εκείνο που τους απασχολούσε δεν ήταν το τι θα πράξουν σε κάθε κράτος χωριστά και, κυρίως, όλοι μαζί κατά της τρομερής αυτής απειλής, αλλά, το αν τους έδειξε καλά η τηλεόραση και ποια ήταν τα σχόλια γι αυτούς.
Κανείς δεν πρέπει να έχει αυταπάτες ότι ήταν κάτι άλλο που είχαν ως πρώτο στο μυαλό τους.
Ακόμα κι έτσι πάντως ειδικά οι ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να καταλάβουν τι συμβαίνει και να ακούσουν τους λαούς με πρώτο τον γαλλικό που κατέβηκε μαζικά στους δρόμους.
Εκείνο που έχουν να καταλάβουν είναι ότι η Ευρώπη έχει ήδη πολύ μεγάλα και σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει για να δημιουργεί κι άλλα από μόνη της στα πλαίσια του εσωτερικού ανταγωνισμού ισχύος.
Μακάρι να το βλέπουν επιτέλους – αν και όπως φαίνεται ακόμα δεν κατάλαβαν και πολλά.
Γι αυτό και πρέπει να προσέξουν.
Γιατί όπως πάνε τα πράγματα, αντί να κατεβαίνουν στους δρόμους, θα βρεθούν τελικά στο δρόμο…
