Τα πέτρινα χρόνια της Αριστεράς (διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, ισόβια και εκτελέσεις) έληξαν το 1989 με μια απροσδόκητη κυβερνητική συνεργασία. Η Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ συγκρότησαν την κυβέρνηση Τζαννετάκη για να προλάβουν την παραγραφή «σκανδάλων του ΠαΣοΚ».
Ηταν τότε μια ευκαιρία για την Αριστερά που αντί να την ωφελήσει της άφησε τον λεκέ του «βρώμικου ’89».
Μια άλλη ευκαιρία για τη νομιμοποίηση της Αριστεράς στα μάτια της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού είχε χαθεί το καλοκαίρι του 1965. Η ηγεσία της τότε ΕΔΑ, η οποία στέγαζε την ηγεσία του παρανόμου ΚΚΕ, αρνήθηκε τη… βασιλική προσφορά: οι αποστάτες πρότειναν στους βουλευτές της ΕΔΑ να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Τσιριμώκου με αντάλλαγμα την άρση των εκτάκτων μέτρων (Ν. 375, Ν. 509 κ.λπ.) και τη νομιμοποίηση του κομμουνιστικού κόμματος. Οι αριστεροί βουλευτές είπαν «όχι» στην πρόταση, η αποστασία έφερε τη δικτατορία, με το τέλος της οποίας, το 1974, η Αριστερά (δηλαδή το ΚΚΕ) εισήλθε στο Κοινοβούλιο.
Από τη μεταπολίτευση και μετά η Αριστερά επεδίωξε, είναι αλήθεια, την πολιτική και την εκλογική συνεργασία με τις δυνάμεις του Κέντρου, δηλαδή με το ΠαΣοΚ του Α. Παπανδρέου που ήταν φανερό ότι απορροφούσε τη διαλυμένη Ενωση Κέντρου του πατέρα του.
Η απάντηση της ηγεσίας του ΠαΣοΚ ήταν πάντοτε αρνητική, συνέχεια του αντικομμουνιστικού συνθήματος του Γ. Παπανδρέου «διμέτωπος αγών».
Σήμερα η ιστορία μοιάζει να επαναλαμβάνεται με αντίστροφη φορά. Η εκλογική ισχύς φαίνεται να περιέρχεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο εκλογικός σχηματισμός της Αριστεράς εκτιμάται ότι θα φθάσει σε ποσοστά άλλων εποχών του ΠαΣοΚ, ενώ το κόμμα του Α. Παπανδρέου πέφτει στα βράχια.
Η Αριστερά διεκδικεί αυτοδύναμη εξουσία και προφανώς θα κληθεί να αξιοποιήσει την ευκαιρία που της δίνεται.
Ο κ. Τσίπρας είναι αισιόδοξος. Ενας φίλος του δημοσιογράφος έλεγε προ ημερών: «Εδώ σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα».
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
