Στη δέσμευση προϋπολογισμού σχεδόν 3,7 εκατ. ευρώ προχώρησε το υπουργείο Υποδομών για την κάλυψη διαιτητικής απόφασης για την υποθαλάσσια άρτηρία της Θεσσαλονίκης, ενός έργου που δεν εκτελέστηκε ποτέ.
Σύμφωνα με έγγραφο που αναρτήθηκε στη «Δι@ύγεια», το υπουργείο ενέκρινε το ποσόν για την πληρωμή απόφασης διαιτητικού δικαστηρίου της 4ης Οκτωβρίου 2012. Είχε προηγηθεί άλλη απόφαση του υπουργείου Ανάπτυξης με την οποία εντάχθηκε η αποζημίωση στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ).
Πρόκειται για την πρώτη καταβολή αποζημίωσης προς τον παραχωρησιούχο του έργου στην οποία προχωρά το Ελληνικό Δημόσιο έπειτα από τετραετή παύση πληρωμών.
Στη διαιτησία
Στις 30 Ιουλίου 2009 η κοινοπραξία «Θερμαϊκή Οδός», έπειτα από εντολή του ∆ιατραπεζικού Εκπροσώπου των δανειστριών τραπεζών, προέβη σε Καταγγελία της Σύµβασης Παραχώρησης για Γεγονός Αθέτησης ∆ηµοσίου. Στις 28 Σεπτεµβρίου 2009 το πρώην ΥΠΕΧΩΔΕ αµφισβήτησε την ισχύ της καταγγελίας και προσέφυγε στη διαιτησία λίγες ημέρες πριν από τις βουλευτικές εκλογές.
Σύμφωνα με δηλώσεις του τότε υπουργού Υποδομών κ. Δημήτρη Ρέππα, οι απαιτήσεις του παραχωρησιούχου και των τραπεζών ξεπερνούσαν τα 400 εκατ. ευρώ για ένα έργο που θα κόστιζε συνολικά 450 εκατ. ευρώ.
Τελικά, στις 26 Ιουλίου 2010 δηµοσιεύτηκε η απόφαση του ∆ιαιτητικού ∆ικαστηρίου, το οποίο επιδίκασε 43,7 εκατ. ευρώ υπέρ του παραχωρησιούχου. Το σύνολο των απαιτήσεων που έχουν επιδικασθεί υπέρ της κοινοπραξίας από τη διαιτησία έφτασαν τα 67,8 εκατ. ευρώ, όμως το Ελληνικό Δημόσιο προχώρησε σε παύση πληρωμών με αποτέλεσμα η αποζημίωση έκτοτε να τοκίζεται.
Στις αρχές του 2014, το ύψος της αποζημίωσης ξεπέρασε, κατ’ εκτίμηση παραγόντων του υπουργείου Υποδομών, τα 90 εκατ. ευρώ. Ο υπουργός Υποδομών κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όπως έχει δηλώσει από τη Βουλή, είχε δώσει εντολή στις υπηρεσίες να «ασκηθούν μέχρι τέλους όλα τα ένδικα μέσα» κατά των επίμαχων διαιτητικών αποφάσεων που επιδίκασαν στη «Θερμαϊκή Οδός» τις αποζημιώσεις των 67 εκατ. ευρώ.
Ένα έργο που δεν έγινε ποτέ
Η παραχώρηση της υποθαλάσσιας αρτηρίας ξεκίνησε το 2007, με ορίζοντα κατασκευής τεσσάρων ετών και διάρκεια εκμετάλλευσης ως το 2037. Το φυσικό αντικείμενο του έργου προέβλεπε τη δημιουργία ενός ενιαίου διαμπερούς κυκλοφοριακού διαδρόμου μετά διοδίων για τη σύνδεση της Δυτικής Εισόδου της Θεσσαλονίκης με την ανατολική πλευρά της πόλης, συνολικού μήκους 6,2 χλμ., εκ των οποίων 1,24 χλμ. αποτελούν το υποθαλάσσιο τμήμα».
Το κόστος κατασκευής ανερχόταν σε 472 εκατ. ευρώ, ενώ η συμμετοχή του Δημοσίου, το οποίο θα αναλάμβανε παράλληλα το κόστος των απαλλοτριώσεων και των αρχαιολογικών εργασιών, θα έφτανε τα 100 εκατ. ευρώ.
Κατά του έργου σημειώθηκαν προσφυγές στη Δικαιοσύνη απο ομάδες πολιτών, ενώ τον Μάρτιο του 2008 το υπουργείο Πολιτισμού υιοθέτησε γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) για κατασκευή του έργου με μετροπόντικα στα 25 μέτρα κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας και όχι 15 μ. όπως προέβλεπε ο αρχικός σχεδιασμός.
Έτσι, έπρεπε να εκπονηθεί νέα μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων και να αναθεωρηθούν πολλές μελέτες του έργο, ενώ το κόστος αυξήθηκε κατά 150 εκατ. ευρώ. Αυτό οδήγησε στον τερματισμό του έργου.
