Τις τελευταίες ηµέρες παριστάµεθα µάρτυρες µιας νέας από σκηνής διδασκαλίας της πολιτικής κωµωδίας: Κινδυνεύει η Ελλάς! Είθισται παρά τοις Ελλησιν οι πολιτικοί αντίπαλοι να επικαλούνται εθνικούς κινδύνους για να µαζεύουν ψηφοδέλτια.
Κατά περίπτωσιν ο κίνδυνος είτε οφείλεται σε ξένους είτε ελλοχεύει στο εσωτερικό. Την ύπαρξή του βεβαιώνουνκαι οι µεν και οι δε.
Είµαστε πριν από 50 ακριβώς χρόνια, τον Φεβρουάριο του 1964, παραµονές του εκλογικού θριάµβου του Γεωργίου Παπανδρέου.
Η Δεξιά της εποχής (ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραµανλή, πουπροσκαίρως τότεδιέµενε στο Παρίσι απέχων του εκλογικού αγώνος) είχε επιστρατεύσει σενάρια νοµισµατικής καταστροφής…
–Αυτή η δραχµή είναι δική σου, µην αφήσεις τον Παπανδρέου να την τινάξει στον αέρα! εκραύγαζαν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις της ΕΡΕ.
Οι εκλογές έγιναν, η Ενωση Κέντρου µε τον Γ. Παπανδρέου ενίκησε. Και η δραχµή δραχµή…
Η απριλιανή χούντα που ακολούθησε ήταν ένας εισαγόµενος κίνδυνος. Εκείνοι που έστησαν τη δικτατορία, οι ίδιοι την απέσυραν.
Πραγµατικός κίνδυνος να παραπατήσει το νεοπαγές τότε δηµοκρατικό πολίτευµα ανεφύη το φθινόπωρο του 1981 µε τη µεγάλη νίκη του ΠαΣοΚ. Το βράδυ των εκλογών, όταν το αποτέλεσµα ήταν φανερό, οι τέσσερις αρχηγοί των Ενόπλων Δυνάµεων (ΓΕΕΘΑ, ΓΕΣ, ΓΕΝ, ΓΕΑ) υπέβαλαν στον Πρόεδρο της Δηµοκρατίας τις παραιτήσεις τους. Ο Κ. Καραµανλής µε µη αποκρυπτόµενη οργή τους είπε να αποσύρουν τις παραιτήσεις και να επιστρέψουν στις θέσεις τους. Με τη γνησίως… καραµανλική µέθοδο αντιδράσεως ο κίνδυνος συντόµως εξέλιπεν.
Εν συνεχεία µε την πραγµατική συνεργασία Προέδρου και Πρωθυπουργού το Πολίτευµα στέριωσε και άντεξε σε πολλές δοκιµασίες.
Καθώς όλοι γνωρίζουµε τα όριά µας, λογικό είναινα περιµένει κανείς ότι µετά τις εκλογές, ψήφω και αποφάσει του Λαού, όλα θα πάνε καλύτερα…
