Τον πιο θλιβερό τρόπο βρήκαν τα κόμματα που κυβερνούν την Ελλάδα για να επιβεβαιώσουν την παλιά ρήση του καθηγητή Μάνεση ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα».
Βλέποντας ότι η κυβέρνηση τους είναι ήδη παρελθόν, προχώρησαν στη μαζική κατάθεση τροπολογιών στη Βουλή, που ήδη κοντεύουν να φτάσουν τις 100, από μόλις προχθές όταν ο Σταύρος Δήμας έλαβε τους 160 ψήφους.
Η μία όψη αυτής της εξέλιξης είναι ότι πιστοποιεί πώς η συγκυβέρνηση και οι βουλευτές της, παρά τη ρητορική τους, διαθέτουν τον κοινό νου να αντιληφθούν ότι πρόεδρος δεν εκλέγεται και η χώρα οδηγείται σε εκλογές. Αυτή είναι η «καλή» πλευρά.
Η «κακή» είναι η ντροπή που σημαίνουν όλα αυτά για τη δημοκρατία. Είναι δυνατόν μια αποχωρούσα κυβέρνηση να νομοθετεί με αυτό τον τρόπο, ποιος ξέρει τι, σε μία τέτοια στιγμή; Τι εξυπηρετεί;
Η απάντηση είναι προφανής: τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από όλες αυτές τις τροπολογίες της ντροπής.
Όλα αυτά πιστοποιούν ένα πράγμα: ότι οι άνθρωποι που υποτίθεται ότι αλλάζουν την Ελλάδα επιλέγοντας την πλήρη και τυφλή υποταγή στη γερμανική πολιτική, δεν έχουν αλλάξει πρώτα οι ίδιοι. Είναι εκείνοι που ξέραμε, εκείνοι που πάντοτε ήταν και οι οποίοι οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή.
Κανονικά, θα έπρεπε από εδώ και στο εξής να έχει παγώσει κάθε νομοθετική διαδικασία, όχι να συμβαίνει το αντίθετο, να υπάρχει οργασμός νομοθετημάτων της τελευταίας στιγμής, τον οποίο, φυσικά, ουδείς δύναται, στις παρούσες συνθήκες, να παρακολουθήσει και, πολύ περισσότερο, να ανακόψει όπου τουλάχιστον αυτό απαιτείται για την προστασία του δημοσίου συμφέροντος.
Εντάξει λοιπόν, κάνουν τα ρουσφέτια τους, μικρά, μεσαία και μεγάλα. Τουλάχιστον όμως, ας μην μας παριστάνουν και τους σωτήρες. Γιατί στην πραγματικότητα είναι ψευτοσωτήρες, οι ίδιοι που πάντα ξέραμε, φτηνοί μεταπράτες.
