Παρέμβαση στο πολιτικό σκηνικό της χώρας κάνουν οι τέως υπουργοί Αννα Διαμαντοπούλου και Γιώργος Φλωρίδης με κοινό τους άρθρο με τίτλο «Οι μισές αλήθειες και ο πραγματικός κίνδυνος».
Παρέμβαση στο πολιτικό σκηνικό της χώρας κάνουν οι τέως υπουργοί Αννα Διαμαντοπούλου και Γιώργος Φλωρίδης με κοινό τους κείμενο με τίτλο «Οι μισές αλήθειες και ο πραγματικός κίνδυνος».
Σε αυτό υποστηρίζουν την ανάγκη για δημιουργία ενός Δημοκρατικού Μεταρρυθμιστικού Πόλου καθώς «ηελληνική κοινωνία πρέπει να περιφρουρήσει την ασφάλεια του ευρωπαϊκού κεκτημένου της χώρας,εμποδίζοντας τυχοδιωκτισμούς και απορρίπτοντας διχαστικές πολώσεις και, ταυτόχρονα, να επιταχυνθεί η συνολική ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Αυτός θα είναι ο καταλύτης και ταυτόχρονα η αιχμή για τον τόσο αναγκαίο ποιοτικό μετασχηματισμό του πολιτικού μας συστήματος».
Ολόκληρο το κείμενο – παρέμβαση
«Συμπληρώθηκανπέντε χρόνια κρίσης και ενώ σε λίγες μέρες λήγει τυπικά το «Μνημόνιο»,η Ελλάδαβρίσκεταιπάλι οριακά αντιμέτωπη με τον κρισιμότεροκόμπο της:τη μόνιμη αδυναμία του πολιτικού της συστήματος. Του πολιτικού συστήματος πουσυνεχίζει να «επαιτεί» και να «απειλεί».
Η μία πλευρά«επαιτεί» παράταση του χρόνου λήξης τουΜνημονίου εξαπολύοντας ταυτόχρονα εκστρατεία φόβου στο εσωτερικό,ενώ η άλλη «απειλεί» τους δανειστές.Βλέπουμε σε επανάληψητηνκωμικοτραγική «ένοπλο επαιτεία» τουΔηληγιάννη, η οποίαωστόσοοδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέοΜνημόνιο,με τους όρους που θα θέσουν οι άλλοι. Η επίσπευση των διαδικασιών για την εκλογή Προέδρου καιη πιθανότητα διενέργειαςεκλογών δεν είναι τίποτε άλλο παρά η μεταβίβαση του προβλήματος της χώρας από μια εξαντλημένη συγκυβέρνηση σε μια αμήχανη αντιπολίτευση.
Στην ουσία πρόκειται για πολιτικό«ξεφόρτωμα»,σταπλαίσια της ταυτόχρονης αδυναμίαςαλλήλων. Η χώρα σήμερακατευθύνεταιστο ν’ αλλάξει χέρια από το κουρασμένο μεταρρυθμιστικά πολιτικόμέροςτης στοοπισθοδρομικό, ανέτοιμο και χωρίς πυξίδααντίστοιχότου.Στη δύσκολη πορεία ανάταξης, το εθνικό κενόείναι πασιφανές.
Τι μπορεί όμως να σημαίνει αυτή η εξέλιξη, αν όντως έτσι συμβούν τα πράγματα; Θα πρόκειται για εθνική καταστροφή, ανάλογη της Μικρασιατικής; Θα έχουμε μπει ανεπίστρεπτα σ’ ένα νέο δρόμοGrexitμε αποτέλεσμα να γυρίσει η χώρα πίσω δεκαετίες, όπως κινδυνολογεί η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή θα κάνουμε τη μεγάλη διαπραγμάτευση-σύγκρουση επιβολής των όρων μας στους ευρωπαίους και διεθνείς εταίρους και δανειστές, όπως ανευθυνολογεί η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ;
Πρόκειται για μισές αλήθειες και συστηματική παραπλάνηση εξαιτίας της πολιτικής ανημπόριας του πολιτικού μας συστήματοςπου συνεχίζει να λειτουργεί με οδηγό τηνπάγια διχαστική και πολωτική του λογική. Καταρχάς, ο κίνδυνος τουGrexitδεν έχει κοινωνική και εθνική βάση.Οελληνικός λαός είναιαυτός πουπρωταρχικά, με τις δικές του θυσίες και τηδική τουωριμότητα,οδήγησε μέχρι σήμερα το πρόγραμμα προσαρμογής καιεξακολουθείναέχει σταθερά διατυπωμένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Η Ευρώπη είναι και παραμένει εθνική κατάκτηση σε διαπαραταξιακή βάση. Αυτό το γνωρίζει καλά το πολιτικό σύστημα-και κυρίως οι βασικοί του ανταγωνιστές. Κάθε απόπειρα διακινδύνευσης της ευρωπαϊκής κατάκτησης συνιστά πολιτική αυτοκτονία.
Από την στιγμή, λοιπόν, που το ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας είναι αντικείμενο λαϊκής υπεράσπισης, η όποια κινδυνολογία της συγκυβέρνησης καταντά ανεδαφική, αλλά και ο όποιος συνδικαλιστικός τσαμπουκάς απέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι σε αποδρομή.
Σημαίνουνάραγε όλα αυτάότι η χώρα δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο; Ότι όλα είναι ένα πολιτικό παιχνίδι εντυπώσεων και ψεύτικων διλημμάτων;Ασφαλώς όχι.Όμωςτο μέγα πρόβλημα της χώρας βρίσκεται πέρα και έξω από τηνενιαίαλαϊκιστικήλογική που διαπνέει τοπολιτικόσύστηματο οποίοσυγκρούστηκε στη λογική «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» μέχρι προχτές. Όλοι αντιμνημόνιο σήμερα που (δήθεν) τελειώνει.Ως εάν τοπρωτεύον ζήτημα της χώρας είναιτα συνθήματα χωρίς ουσία.
Το βασικό μεταπολιτευτικό πρόβλημα της χώρας παραμένει η αδυναμίαέμπρακτηςεσωτερικής μεταρρύθμισης. Μετά από πέντε χρόνια κρίσης,οι πελατειακές, παρασιτικές καικρατικιστικέςδομές παραμένουν ανέγγιχτες-επομένωςη ανάγκη νααυτομεταρρυθμιστούμεσε οικονομικό, θεσμικό και πολιτικό επίπεδο γίνεται επιτακτική, για να ξεφύγουμε από την παρασιτική επαιτεία και να καταστήσουμε τη χώρα μας αυτοδύναμο παραγωγό. Μόνονέτσι θα έρθει το πραγματικό τέλος των μνημονίων. Άλλωστε, μη νομίζουμε ότι μας κρατάει κανένας με το ζόρι σε στήριξη. Όλοι εύχονται ναβγούμεστις αγορές μια ώρα αρχύτερα.
Αν συνεχίσουμε να αρνούμαστετις απαιτούμενες εσωτερικές αλλαγές καιαναλωθούμε σε δοκινχωτικές μάχες με εξωτερικούς εχθρούς,είναι βέβαιο ότι η χώρα θα τεθεί στο διεθνές περιθώριο. Εξαιτίας,όμως,των δικών της αντιλήψεων και πρακτικών,όχι κάποιου ξένου σχεδίου. Κι επειδή θα τεθεί στο διεθνές περιθώριο, δεν μπορεί στοιχειωδώς να συμμετάσχει με δικές της θέσεις στις μεγάλες αλλαγές που εξελίσσονται σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Για παράδειγμα,μιαδιαπραγματευτικάσυμβιβασμένη αλλάατελής διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά τησυνέχιση των απαιτούμενων αλλαγών της χώραςθα αποτελέσεισοβαρό στοιχείοκαθυστέρησης και,τελικά,υποτροπής,όπως συνέβηκαιμε τη σημερινή κυβέρνηση.
Ο μεγάλος κίνδυνος σήμερα για την Ελλάδα δεν είναι η επιλογή ενός αντιευρωπαϊκού δρόμου ή η επιλογή σύγκρουσης με τους εταίρους και δανειστές.Στην πραγματικότητατέτοια ατζέντα δεν υπάρχει και δεν έχει έδαφος να υπάρξει. Ο μεγάλος κίνδυνος προέρχεται από το γεγονός ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι ν’ αλλάξουμε τη χώρα μας. Ότι το πολιτικό σύστημα αρνείται συστηματικά να πειστον κόσμο,ακόμη και τώρα,τις πιοπασιφανείς αλήθειες. Ότι η χώρα χρωστά, ότι χρειάζεται δανεικά και ότι συνεχίζει να μην παράγει. Ότι το ασφαλιστικό της σύστημα έχει τεράστια ελλείμματα. Ότι κι αν βγειστις αγορές για δανεικά χρειάζεται τη στήριξη της Ευρώπης, όποια κι αν είναι η ελληνική κυβέρνηση. Ότι η διαπραγμάτευση για το νέο αναπόφευκτο μνημόνιο απαιτεί δικόμας,ξέκαθαρο εθνικό σχέδιο για το οποίο υπάρχουν επεξεργασμένες θέσειςαλλάκαι άνθρωποι που θα μπορούσαν να το υποστηρίξουν. Απαιτεί,επίσης,την εγκατάλειψη της αυτάρεσκης αντίληψης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ότι μπορούν από μόνοι τους.
Η πιθανή εναλλαγή διακυβέρνησης πράγματι αυξάνει τους κινδύνους της χώρας, αλλά γι’ αυτό δεν θα φταίει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός θααποτελέσει τον ακρότατο συνεχιστή της χρεοκοπημένης πλευράς της Μεταπολίτευσης. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο,όμως,δημιουργεί την ανάγκηηελληνική κοινωνία να περιφρουρήσει την ασφάλεια του ευρωπαϊκού κεκτημένου της χώρας,εμποδίζοντας τυχοδιωκτισμούς και απορρίπτοντας διχαστικές πολώσεις και, ταυτόχρονα, ναεπιταχυνθεί η συνολική ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού με καθοριστική προτεραιότητα τη δημιουργία Δημοκρατικού Μεταρρυθμιστικού Πόλουπου σήμερα δεν υπάρχει. Αυτός θα είναι ο καταλύτης και ταυτόχρονα η αιχμή για τον τόσο αναγκαίο ποιοτικό μετασχηματισμό του πολιτικού μας συστήματος.
Κατά τη γνώμη μας, όσο το πρώτο θεωρείται δεδομένο, τόσο το δεύτερο αποκτά χαρακτηριστικά επείγοντος».
