Εν όψει της πρώτης σημερινής ψηφοφορίας για τον νέο πρόεδρο της δημοκρατίας, οι απειλές κατά της Ελλάδας έχουν πλέον μπει στην ημερήσια διάταξη και διαρκώς κλιμακώνονται: από όσα γράφουν όλο και πιο πυκνά οι διάφορες γερμανικές εφημερίδες μέχρι τα όσα λένε ευρωπαίοι αξιωματούχοι στη γραμμή του Βερολίνου, το κλίμα ομηρείας επανέρχεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση. Η πίεση διαρκώς ανεβαίνει.
Βέβαια, το να είναι κανείς όμηρος της Γερμανίας δεν είναι κάτι άγνωστο στην Ευρώπη, η οποία το έζησε ποικιλοτρόπως δύο φορές τον 20ο αιώνα. Τώρα, τον 21ο, ένα τμήμα της Ευρώπης με αιχμή την Ελλάδα το ζει παραλλαγμένο για τρίτη φορά. Η χώρα έχει περιέλθει σε κατάσταση πραγματικής ομηρείας και τίποτα πια δεν λειτουργεί. Φυσικά, υποτίθεται ότι η ομηρεία αυτή τυπικά δεν προέρχεται από το Βερολίνο αλλά από την «Ευρώπη», δηλαδή τη Γερμανία με το φύλλο συκής, τη γερμανική Ευρώπη. Και είναι τριπλή.
Η πρώτη διάσταση της είναι η υπόθεση του χρέους το οποίο πολλαπλασιάστηκε με τα προγράμματα δήθεν «σωτηρίας», τα οποία κατέστησαν μοχλοί καταστροφής της Ελλάδας. Από αυτό το χρέος, η χώρα δεν θα ξεφύγει ποτέ με συμβατικούς όρους και τρόπους. Είναι άγνωστο το τι θα γίνει. Εκείνο πάντως που δεν θα γίνει είναι το να εκπληρωθούν τα ψέματα που έλεγαν οι πολιτικοί και οι συν αυτώ, σύμφωνα με τα οποία οι ευρωπαίοι θα κόψουν το ελληνικό χρέος, δήθεν επί τη βάση αποφάσεων του Εurogroup. Αυτό, δεν θα συμβεί, όπως είναι πλέον λίαν αμφίβολο ακόμα κι αν θα υιοθετηθούν μέθοδοι παραλλαγμένης ελάφρυνσης, όπως η επιμήκυνση για 50 χρόνια κοκ. Η ουσία είναι ότι οι «σωτήρες» μας φόρτωσαν ένα τεράστιο επαχθές χρέος που μας έχει δέσει δέκα φορές χειρότερα απ’ ότι ήμασταν πριν και τώρα κάνουν ότι το έχουν, προς στιγμή, ξεχάσει…
Η δεύτερη διάσταση της ομηρείας είναι ότι η χώρα δεν μπορεί να επιτελέσει πια καμία από τις στοιχειώδεις λειτουργείες μιας δημοκρατίας, χωρίς να επισύρει απειλές, ποινές, κινδύνους κοκ. Από το πώς θα διαθέσει την περιουσία της μέχρι το αν θα κάνει ή όχι εκλογές, η Ελλάδα δεν έχει την παραμικρή εξουσία σε όλα όσα συνθέτουν την αυθυπαρξία ενός κράτους. Η χώρα πια δεν είναι κράτος παρά μόνον κατ’ όνομα. Η φορολογική πολιτική αντανακλά την καταστροφή εντονότερα από κάθε άλλη διάσταση αυτής της πραγματικότητας: προκειμένου να εξυπηρετηθεί το πρόγραμμα, διαλύει τις οικογένειες και εξαφανίζει τις επιχειρήσεις, αποτρέποντας ταυτόχρονα κάθε ξένο να επενδύσει στην Ελλάδα – τρελός είναι;
Τέλος, η τρίτη διάσταση, σχετίζεται με την ουσία ενός νομίσματος τόσο ακριβού και ανελαστικού που καθιστά απλώς αδύνατο κάθε ενδεχόμενο ελληνικής επανάκαμψης και ανάπτυξης. Είναι ένα νόμισμα – ζουρλομανδίας που όμοιό του δεν ξανάγινε.
Τώρα, όλα αυτά, σε πολλούς αρέσουν. Και τα επικροτούν. Είναι όλοι όσοι πρέπει να μας εξηγήσουν, μεταξύ άλλων, γιατί η Γερμανία υπήρξε ο μεγαλύτερος μεταπολεμικός πάροχος βρώμικου πολιτικού χρήματος στην Ελλάδα επί πολλές δεκαετίες: από την υπόθεση Ζίμενς του 1954 μέχρι τα όσα γίνονται σήμερα με τα υποβρύχια, τα άρματα, πάλι τη Ζίμενς κοκ…
Αυτή την… «καθαρή» Γερμανία θέλουν πολλοί να διοικεί την Ελλάδα. Το γιατί, το ξέρουν ασφαλώς οι ίδιοι. ‘Η μήπως όχι;
