Οι ταινίες της εβδομάδας: Ουκ εν τω πολλώ τω ευ, επιλέξτε βρετανικό χιούμορ!

Επιτέλους μια χριστουγεννιάτικη ταινία για όλη την οικογένεια που δεν θυμίζει τη συνηθισμένη, βαρετή χριστουγεννιάτικη ταινία για όλη την οικογένεια. Ενώ έχει πάρα πολύ χιούμορ και μάλιστα βρετανικής προέλευσης (κάτι που από μόνο του αποτελεί εγγύηση), το «Πάντινγκτον» βαθιά μέσα του μοιάζει με μελαγχολικό σχολιασμό για το δράμα του άστεγου λαθρομετανάστη.

Απλώς ο μετανάστης εδώ έχει το πρόσωπο μιας καλοπροαίρετης αρσενικής αρκούδας η οποία κατέληξε στο Λονδίνο έχοντας μπει λαθραία σε καράβι από το Περού (ως κουκλάκι ο Πάντινγκτον στη δεκαετία του 1980 υπήρξε πολύ δημοφιλής και στη χώρα μας λόγω της τηλεοπτική σειράς που τότε παιζόταν).

Με άλλα λόγια, η ταινία ταυτίζει την αρκούδα με τον άνθρωπο και αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν εντυπωσιάζεται που τη βλέπει στον δρόμο. Επίσης ο Πάντινγκτον –όπως τον έχουν ονομάσει γιατί βρέθηκε στον ομότιτλο σταθμό του Λονδίνου –μιλά μια χαρά τη γλώσσα των ανθρώπων. Συνεννοείται με την τετραμελή οικογένεια που τη βάζει σπίτι της χάρη στη σπλαχνική μητέρα (Σάλι Χόκινς) που σε αντίθεση με τον ρεαλιστή πατέρα (Χιου Μπόνβιλ –Downton Abbey) θέλει να βοηθήσει το άστεγο πλάσμα. Και εκείνος όμως τελικά θα αλλάξει μυαλά και θα μεταμφιεστεί σε καθαρίστρια για να δώσει λύση σε μια κατάσταση.

Ακόμη και η παρουσία της Νικόλ Κίντμαν στον ρόλο μιας μοχθηρής γυναίκας που για κάποιους λόγους θέλει να ταριχεύσει τον φουκαρά τον Πάντινγκτον είναι μια χαριτωμένη πινελιά υπερβολής σε αυτή την τόσο ευχάριστη ταινία που συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους θέλουν πραγματικά να ξεχαστούν και να ξεχάσουν. Με την καρέ κόμμωση και το κυνικό χιούμορ της, η Κίντμαν θυμίζει μια σύγχρονη εκδοχή της Κρουέλα Ντε Βιλ, κλείνοντας μάλιστα το μάτι στον πρώην σύζυγό της Τομ Κρουζ, τον οποίο σατιρίζει μιμούμενη τις ικανότητές του ως μυστικού πράκτορα Ιθαν Χαντ στις ταινίες της σειράς «Επικίνδυνη αποστολή».

ΑΘΗΝΑ: EMBASSY ODEON – ODEON ΟΠΕΡΑ – ΑΕΛΛΩ – NANA – AΛΕΞΑΝΔΡΑ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΦΟΙΒΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΝΕΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ – CINERAMA ΠΑΛΑΙΟ ΦΑΛΗΡΟ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΖΕΑ ΠΕΙΡΑΙΑΣ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – VILLAGE COSMOS – VILLAGE ΛΙΜΑΝΙ

Βασισμένη σε αληθινά πρόσωπα και γεγονότα, η τελευταία ταινία του δημιουργού του «Capote» τοποθετείται στον χώρο της πυγμαχίας, αν και το ίδιο το άθλημα ελάχιστη σημασία έχει. Θέμα της ταινίας είναι το σύστημα που ρουφά και τινάζει στον αέρα το ταλέντο. Ταλέντα στην πάλη ήταν οι αδελφοί Ντέιβ και Μαρκ Σουλτζ (Μαρκ Ράφαλο, Τσάνινγκ Τέτουμ) με εμπειρία και μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Ωστόσο, όταν ο μικρότερος και πιο ευάλωτος Μαρκ γνώρισε τον δισεκατομμυριούχο Τζον Ντι Πον (Στιβ Καρέλ), έναν παντελώς άχρηστο άνθρωπο, καταπιεσμένο από τη μητέρα του και με μια παράξενη εμμονή στο συγκεκριμένο άθλημα, η ζωή του πέρασε σε μεταβατικό στάδιο.

Αρχικώς το δέλεαρ είναι μεγάλο. Ο Ντι Πον προσφέρει την τεράστια γη του στην Πενσιλβάνια για τις προπονήσεις της ομάδας, προσφέρει σπίτια και πάρα πολύ χρήμα. Προσφέρει, με άλλα λόγια, το αμερικανικό όνειρο. Οπως ο ίδιος λέει «θέλω να δώσω ελπίδα στην Αμερική». Η επιτυχία δεν θα αργήσει να έρθει αλλά η αποτυχία εμφανώς παραμονεύει. Πολύ σύντομα ο Μαρκ Σουλτς θα νιώσει τον εαυτό του εγκλωβισμένο σε μια επίγεια κόλαση, στην οποία έχει παρασύρει και τον μεγαλύτερο, οικογενειάρχη αδελφό του, παρότι ήταν ο πιο προσγειωμένος.

Το μεγαλύτερο ατού αυτής της ταινίας είναι οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, από τις οποίες ξεχωρίζει εκείνη του εντελώς μεταμορφωμένου (κωμικού κατά βάση) ηθοποιού Στιβ Καρέλ, εδώ σε έναν δραματικό ρόλο. Ο Καρέλ, χωρίς ιδιαίτερα ξεσπάσματα, κάνει σπουδαία δουλειά πλάθοντας το πορτρέτο ενός όχι απλώς συμπλεγματικού αλλά επικίνδυνα παρανοϊκού ανθρώπους που θεωρούσε τον εαυτό του μέγα και τρανό προπονητή ενώ δεν ήξερε καν πού να βάλει το σώμα του. Ηδη συζητιέται το ενδεχόμενο η ερμηνεία του ως Τζον Ντι Πον να τον οδηγήσει όχι μόνο στην κατάκτηση του βραβείου ερμηνείας αλλά και στα Οσκαρ.

ΑΘΗΝΑ: ΑΒΑΝΑ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ – ΙΝΤΕΑΛ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ – GAZARTE – ΝΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΙΛΙΟΝ -ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – STER IΛION

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ – ΟΛΥΜΠΙΟΝ – STER MAΚΕΔΟΝΙΑ

Αν ο «Νόε» του Ντάρεν Αρονόφσκι, που θύμιζε περισσότερο φιλοσοφικό – ψυχεδελικό ταξίδι παρά θρησκευτική ταινία ήταν μια διαφορετική πρόταση πάνω στο βιβλικό έπος, η «Εξοδος» του Ρίντλεϊ Σκοτ έρχεται να μας προσγειώσει και πάλι στην πραγματικότητα της καλογυαλισμένης, στερεοτυπικής ταινίας του είδους και μάλιστα σε τρισδιάστατο φορμά. Είναι Χόλιγουντ από την κορυφή ως τα νύχια.

Πρόκειται φυσικά για την ιστορία του Μωυσή (Κρίστιαν Μπέιλ), στρατιωτικού στην αυλή του Φαραώ Σέτι (Τζον Τορτούρο). Οταν αποκαλύπτονται οι εβραϊκές ρίζες του Μωυσή, στέλνεται στην εξορία όπου θα κάνει οικογένεια και από όπου έπειτα από εντολή του Θεού θα επιστρέψει στην Αίγυπτο για να ελευθερώσει τον λαό των Ισραηλιτών και να τον οδηγήσει στη Γη της Χαναάν. Βεβαίως, η επιστροφή του Μωυσή έγινε 40 χρόνια αργότερα, όμως εφόσον εδώ έχουμε να κάνουμε με ταινία του Χόλιγουντ όπου πρωταγωνιστεί ο Κρίστιαν Μπέιλ, ο χρόνος έπρεπε ασφαλώς να μειωθεί ώστε ο Μωυσής να επιτελέσει το έργο του αρκετά χρόνια νεότερος, δυνατότερος και ομορφότερος.

Η αντιπαλότητα και οι συγκρούσεις του Μωυσή με τον Φαραώ Ραμσή Β’ (ο Τζόελ Εντγκερτον με κάτι από την τρέλα του Κέβιν Σπέισι τον οποίο και θυμίζει) είναι ο παλμός της ταινίας του Σκοτ και οι δέκα πληγές με τις οποίες ο Θεός έπληξε τον λαό της Αιγύπτου (ώστε ο Φαραώ να αποφασίσει να διώξει τους Ισραηλίτες από τη χώρα του) η κορύφωσή της. Ο Ραμσής Β’ παίζει με τα φίδια και είναι της γνώμης ότι λίγο δηλητήριο στο αίμα είναι καλό γιατί σε κάνει ισχυρότερο. Θα το πληρώσει πανάκριβα.

Τα νερά του Νείλου κοκκινίζουν από το αίμα ψαράδων που καταβροχθίζουν κροκόδειλοι, ακρίδες, αλογόμυγες και βατράχια επιτίθενται, δυνατό χαλάζι καταστρέφει τα πάντα. Τα ζώα πεθαίνουν, τα πρόσωπα των κατοίκων παραμορφώνονται και η τελευταία πληγή, ο θάνατος των πρωτότοκων Αιγυπτίων, κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει.

Μα αν δεν χυθεί αίμα, πώς θα σπάσει η σκλαβιά των Εβραίων από τους Αιγυπτίους; Και όλα αυτά πάντα με την ευλογία του Θεού, γιατί αν η ταινία του Σκοτ μας λέει κάτι, είναι ότι ο Θεός του Ισραήλ –που διόλου τυχαία έχει τη μορφή εννιάχρονου παιδιού –είναι διψασμένος για αίμα, οπότε το αίμα θα χυθεί άπλετο στην Αίγυπτο πριν, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την έξοδο…

ΑΘΗΝΑ: ODEON ΟΠΕΡΑ – ΑΕΛΛΩ – NANA – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΝΕΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΖΕΑ ΠΕΙΡΑΙΑΣ – ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – VILLAGE COSMOS – VILLAGE ΛΙΜΑΝΙ

Με ενδιαφέρον παρακολουθείς τη σόλο δημιουργία τού συν- σκηνοθέτη της μεγάλης επιτυχίας «Για όλα φταίει το όνομά σου» Ματιέ Ντελαπόρτ. Ο «Επιφανής άγνωστος» είναι το πορτρέτο ενός «αόρατου» ανθρώπου ο οποίος προσπαθεί να βρει τον εαυτό του αντιγράφοντας τη ζωή των άλλων. Στην κυριολεξία. Ο μοναχικός κτηματομεσίτης Σεμπαστιάν Νικολά (πολύ καλός ο Ματιέ Κασοβίτς) είναι ένας ευφυής άνθρωπος χωρίς προσωπική φαντασία. Παρατηρεί λοιπόν πρόσωπα, ομιλίες και συμπεριφορές και αναλόγως «μεταμορφώνεται», έχοντας μετατρέψει το μεγαλύτερο μέρος του σπιτιού του σε ένα σύγχρονο «Εργαστήριο του δρος Καλιγκάρι». Είναι ένας «συλλέκτης προσώπων» σε μια ταινία που ενώ σου δίνει την εντύπωση ότι κινείται στα όρια του ψυχολογικού θρίλερ, στην ουσία δεν είναι. Καταφέρνει να σε κρατήσει απίκο χωρίς να καταφεύγει στους κουβάδες αίματος παρά με τη βοήθεια ενός καλογραμμένου σεναρίου από το οποίο δεν λείπουν οι εκπλήξεις που ξαφνιάζουν.

ΑΘΗΝΑ: ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΟΣΚΑΡ – ΤΡΙΑΝΟΝ

Επιστήμονας του σχεδίου μόδας το πρωί, ψωνιστήρι του σεξ εθισμένο στα ναρκωτικά το βράδυ. Ιδού μέσες – άκρες η εικόνα που μου άφησε ο Υβ Σεν Λοράν της δεύτερης κινηματογραφικής βιογραφίας για τον διάσημο γάλλο μόδιστρο που βλέπουμε εφέτος, μετά τον «Yves Saint Laurent» του Ζαλίλ Λεσπέρ τον Ιούνιο. Με αυστηρά κινηματογραφικούς όρους, η νέα ταινία είναι μια σκάλα πιο ενδιαφέρουσα σε όψη και φιλοσοφία από την προηγούμενη (η σύγκριση φυσικά αναπόφευκτη), ίσως επειδή ενδιαφέρεται κυρίως για τη δημιουργία ατμόσφαιρας και λιγότερο για τα πού, τα πώς, τα πότε και τα γιατί που ενίοτε μπορεί να γίνουν και βαρετά με την εγκυκλοπαιδικότητά τους. Εχει επίσης πειστικότερη εικόνα seventies αλλά και πιο «ψαγμένη» μουσική. Ο Μπερτράν Μπονελό αγαπά την κινηματογράφηση σε κλειστούς, ύποπτους χώρους (θυμίζω τον «Οίκο ανοχής» του) και αντιπαραβάλλει το κομμάτι των καπνισμένων νάιτ κλαμπ και του έκλυτου βίου με τη θρησκευτική αφοσίωση ενός ανθρώπου παθιασμένου με τη δουλειά του. Ενα από τα ερωτήματα όμως που επίσης τίθενται στην ταινία είναι κατά πόσο αυτός ο κόσμος της νύχτας και των ναρκωτικών επηρέασε το έργο του Σεν Λοράν ο οποίος συν τοις άλλοις κατατρωγόταν από την αμφισβήτηση. Συνομιλώντας με τον εαυτό του λέει: «δημιούργησα ένα τέρας και τώρα πρέπει να ζω μ’ αυτό.»

ΑΘΗΝΑ: EMBASSY ODEON – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ

Η ζωή δεν είναι καθόλου όμορφη για τον Χάγκεν, το σκυλί που πρωταγωνιστεί σε αυτή την ουγγρική ταινία που διακρίθηκε στο φεστιβάλ των Κανών και άνοιξε το περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο Χάγκεν απέχει έτη φωτός από τη Λάσι, τον Μπέντζι ή παλιότερα τον Ριν Τιν Τιν. Τον καταπιέζουν, τον διώχνουν από το σπίτι, τον ξυλοκοπούν, τον εκπαιδεύουν για να τον μετατρέψουν σε τέρας κυνομαχιών.

Η ταινία είναι στημένη κατά τέτοιον τρόπο που απλώς περιμένεις το ξέσπασμα του σκύλου. Αντιλαμβάνεσαι δηλαδή ότι έτσι και ο Χάγκεν βρεθεί για λίγο με το πάνω χέρι, ουαί κι αλίμονό μας, θα γίνει Γης Μαδιάμ. Πόσω μάλλον ως ηγέτης μιας επανάστασης σκύλων σε αυτή τη σκληρή αλληγορία όπου εμφανώς τα σκυλιά ταυτίζονται με τους ανθρώπους, μια αντανάκλαση του κατατρεγμένου λαουτζίκου που όμως αν θέλει μπορεί να εξεγερθεί μπροστά στο τέρας της εξουσίας και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει.

ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ – ΠΤΙ ΠΑΛΑΙ

Στον «Κήπο του Γιάλομ» («Yalom’s cure», Ελβετία / ΗΠΑ / Γαλλία, 2014), ο διάσημος ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας Ιρβιν Γιάλομ κάνει μια μεγάλη αναδρομή στη ζωή του μπροστά στον φακό της σκηνοθέτριας Σαμπίν Ζισιζέρ, μιλώντας για την παιδική ηλικία του (μεγάλωσε σε κακόφημη συνοικία της Ουάσιγκτον, γιος ρωσοεβραίων μεταναστών –ο πατέρας του μπακάλης), την ιδιαίτερη σχέση με την επίσης συγγραφέα γυναίκα του Μέριλιν Kένικ με την οποία γνωρίστηκε στα 15, τα άγχη του που τον οδήγησαν στην ψυχοθεραπεία κ.ο.κ. Τον βλέπουμε επίσης να υπογράφει βιβλία, να φωτογραφίζεται με κόσμο, να δίνει διαλέξεις. Κάποια πλάνα αρχείου τον παρουσιάζουν πολύ νέο και κάποια άλλα είναι φτιαγμένα εκ νέου παρουσιάζοντας ηθοποιούς στη θέση του Γιάλομ σε διάφορες ηλικίες αναπαριστώντας συνεδρίες του. Το αποτέλεσμα είναι μια-δυο δωρεάν συμβουλές ψυχοθεραπείας και ένα αρκετά πλήρες πορτρέτο μιας διασημότητας του τομέα του.

Βαθμολογία: 2 ½

Αίθουσες: ΔΑΝΑΟΣ – ΑΤΤΑΛΟΣ – ΔΙΑΝΑ – ΣΙΝΕΡΑΜΑ

Τα «Καλάβρυτα –Ανθρωποι και σκιές» (Ελλάδα, 2014) του Ηλία Γιαννακάκη είναι μια συγκινητική συρραφή μαρτυριών από κατοίκους των Καλαβρύτων που επιβίωσαν από τον αφανισμό του 1943, όταν ο άνω των δεκατεσσάρων ανδρικός πληθυσμός της πόλης εκτελέστηκε από τους Γερμανούς. Ερωτήματα όπως «τι σημαίνει η λέξη αντίποινα;», «τι σημαίνει καταστροφή;» και «γιατί εμείς;» εγείρονται στην ταινία που ωστόσο δεν έχει κάτι περισσότερο να προσθέσει σε ένα θέμα πολυχρησιμοποιημένο στο σινεμά. Γιατί μετά το εξαιρετικό «Ενα τραγούδι για τον Αργύρη» του Στέφαν Χάουπτ και το «Νεοναζί: Το ολοκαύτωμα της μνήμης» του Στέλιου Κούλογλου που είδαμε πέρσι, τι καινούργιο θα μπορούσε να προσθέσει μια ακόμη ταινία;

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ

>>Στον «Κοινό παρανομαστή» (Ελλάδα, 2014) του Σωτήρη Τσαφούλια ένα καφενείο θα γίνει σημείο συνάντησης τεσσάρων ανδρών. Βλαδίμηρος Κυριακίδης, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Ρένος Χαραλαμπίδης, Αντώνης Αντωνίου. Χαλαρή κουβέντα για γυναίκες και σχέσεις, εξυπνακίστικες ατάκες, δυο-τρεις εντάσεις αλλά και μπόλικη αμπελοφιλοσοφία ως τη στιγμή που εμφανίζεται μια γυναίκα (Μαρκέλλα Γιαννάτου). Οπότε θα έρθουν τα πάνω κάτω. Ωραία ιδέα, έντιμες προθέσεις του σκηνοθέτη και σεναριογράφου αλλά άτονος ρυθμός σε μια ταινία χωρίς νεύρο που θυμίζει κινηματογραφημένο θέατρο. Για πρώτη ταινία πάντως ένα μπράβο το αξίζει.

ΑΘΗΝΑ: ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE MALL – ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΝΑΝΑ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER MAKEΔONIA – ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ

>>Ανήσυχο, παρότι αμήχανο, είναι και το ντεμπούτο στη σκηνοθεσία του σπουδαγμένου στην Αγγλία Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα. Ο «Χειμώνας» («Winter», Αγγλία / Ελλάδα, 2014) αναφέρεται στην επιστροφή ενός νεαρού επίδοξου συγγραφέα (Τέο Αλμπάνης) από την Αγγλία στο εγκαταλελειμμένο σπίτι της ξεκληρισμένης οικογένειάς του στη Σιάτιστα. Το σπίτι κουβαλά βαριά κληρονομιά μολυσμένης μνήμης και μυστηριωδών θανάτων και ο συγγραφέας κινείται μέσα του σαν φάντασμα, κάπως άτσαλα βγαλμένο όμως από σελίδες του Εντγκαρ Αλαν Πόε και του Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ. Ομολογώ ότι το στοιχείο της ταινίας που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν τα ευφάνταστα ντεκόρ της Ελίζαμπεθ Σουτς, συν-σεναριογράφου της ταινίας.

ΑΘΗΝΑ: ΤΡΙΑΝΟΝ – ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΚΙΝ/ΦΟΣ ΟΝΕΙΡΟ (ΠΕΙΡΑΙΑΣ)