Η τεχνολογία αφής με την πάροδο των ετών και τον βομβαρδισμό «χαδιάρικων» συσκευών, έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Ωστόσο η λεγόμενη απτική τεχνολογία που εφαρμόζονται σε διάφορους τομείς – από την ψυχαγωγία μέχρι την ιατρική – αναμένεται να αλλάξει και πάλι μορφή αποκτώντας μια ακόμα πιο φουτουριστική υπόσταση καθώς πλέον είναι σε θέση να διεγείρει την αίσθηση της αφής.
Ο λόγος για την τεχνολογία που ανέπτυξαν ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, που βασίζεται στην προβολή ενός ολογράμματος το οποίο πέρα από τη δυνατότητα αλληλεπίδρασης μέσω της αφής, με τη βοήθεια υπερήχων, προσφέρει στον χρήστη τη δυνατότητα να βιώσει πραγματικά απτικά ερεθίσματα.
Όπως εξηγούν οι επιστήμονες με δημοσίευσή τους στο επιστημονικό έντυπο «ACM Transactions on Graphics», χάρη στη νέα τεχνική τα τρισδιάστατα αιωρούμενα σχήματα που μπορεί κανείς να αγγίξει… στον αέρα μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.
Το μέλλον στην παλάμη μας
Σύμφωνα μάλιστα με τον επικεφαλείς της μελέτης, δρ Μπεν Λονγκ, από το τμήμα Πληροφορικής του πανεπιστημίου, κάτι τέτοιο θα μπορούσε να φέρει την επανάσταση στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται τα τρισδιάστατα μοντέλα. Η νέα τεχνολογία θα μπορούσε να προσφέρει για παράδειγμα, στους χειρουργούς τη δυνατότητα να εξετάσουν μια αξονική τομογραφία δια της αφής, δηλαδή να ψηλαφίσουν π.χ. έναν καρκινικό όγκο.
Η τεχνική που ανέπτυξαν οι επιστήμονες βασίζεται σε υπερήχους οι οποίοι συγκεντρώνονται στα χέρια του χρήστη δίνοντάς του έτσι την ψευδαίσθηση του απτικού ερεθίσματος. Οι ερευνητές δημιούργησαν τα τρισδιάστατα σχήματα υπερήχων, κατευθύνοντας τη συσκευή «προβολής» με τρυπητή επιφάνεια προς ένα λεπτό στρώμα ελαίου. Φωτίζοντάς το, το αποτέλεσμα έμοιαζε τρισδιάστατο ενώ οι δονήσεις «γαργαλούσαν» την παλάμη του χρήστη.
Οι ειδικοί προσθέτουν ακόμα, ότι η συγκεκριμένη τεχνολογία θα μπορούσε ενδεχομένως να προστεθεί σε τρισδιάστατες οθόνες, προσφέροντας στον θεατή μια πρωτόγνωρη εμπειρία παρακολούθησης που θα μπορεί να δει αλλά και να νιώσει.
«Στο μέλλον, οι άνθρωποι θα είναι σε θέση να αγγίζουν το ολόγραμμα αντικειμένων, που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα μπορούσαν να νιώσουν – π.χ. τη διαφορετική ποιότητα μεταξύ υλικών, προβλήματα υγείας ή ακόμα και τα σχήματα μουσειακών εκθεμάτων» εξηγεί ο δρ Λονγκ.
