Αυτό που έχει χαθεί είναι η έννοια της επικαιρότητας. Για να παραφράσουμε τον Ουμπέρτο Έκο, «Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ειδήσεις». Τι διαβάζουμε σε σχέση με τα οικονομικά μέτρα για το 2015 και τις αξιώσεις των δανειστών; Ιδού μια χαρακτηριστική φράση από ρεπορτάζ για το ασφαλιστικό: «δραματική αύξηση των ετών ασφάλισης από τα 15 στα 21,5 για την παροχή της κατώτατης σύνταξης». Σαν να έπεσε κάτι στο κεφάλι μας. Τι; Υπάρχουν ακόμη άτομα που παίρνουν σύνταξη δουλεύοντας 15 χρόνια; Προφανώς υπάρχουν άρα προφανώς δεν εφαρμόστηκαν ποτέ οι δεσμεύσεις.
Υπάρχει κι άλλη πληροφορία της κατηγορίας «μπαγιάτικη είδηση». Θα εφαρμοστεί, λένε, ενιαίο μισθολόγιο στους δημοσίους υπαλλήλους. Το διαβάζει κανείς και κοιτάει την πρώτη σελίδα με το ερώτημα: «βρε, μπας και πήρα την εφημερίδα από τα χαρτιά που έχουμε για προσάναμμα;». Κι όμως, η κυβέρνηση συζητά και φέτος, όπως και πέρσι και πρόπερσι, την εξίσωση των μισθών. Ξανά η ίδια έκπληξη, με τους διορισμένους στο υπουργείο Οικονομικών να παίρνουν πιο πολλά από τους υπόλοιπους, με αδιαφανή επιδόματα και άλλα τέτοια που συμπαρασύρουν στην κατάργηση τα απαραίτητα, όπως τα έξοδα εκτός έδρας για εκείνους που στα αλήθεια μετακινούνται για τις επαγγελματικές υποχρεώσεις τους.
Σε μια τέτοια περίσταση απαιτείται καίρια παρέμβαση, κάτι έξυπνο, ευφάνταστο, πρωτότυπο. Να αυξήσουμε τους φόρους. Αυτό είναι η λύση. Και δη τους φόρους στα άχρηστα, δηλαδή στα βιβλία και τις εφημερίδες. Είναι χαμηλός ο συντελεστής του φόρου προστιθέμενης αξίας, οπότε υπάρχει περιθώριο. Το πολύ πολύ να μειωθεί η κατανάλωση στα συγκεκριμένα προϊόντα. Μήπως όμως έχουν ανάγκη ενημέρωσης και μόρφωσης οι πολίτες της χώρας; Όχι. Να μην διαβάζουν. Να δουν τηλεόραση που είναι τσάμπα και αφορολόγητη.
Σε αυτήν την κυκλική διαδρομή των δημοσιονομικών υπάρχει μια σταθερά. Δεν γνωρίζει κανείς εάν τα έχουν αποτελέσματα τα εκάστοτε νέα μέτρα. Στην παρούσα φάση υπάρχει αβεβαιότητα για την είσπραξη του ΕΝΦΙΑ, αλλά και η αναμονή υπαγωγής οφειλών στη ρύθμιση των 100 δόσεων. Δεν είναι λίγοι όσοι αναβάλλουν την πληρωμή των τρεχουσών οφειλών τους στην εφορία αναμένοντας εξελίξεις.
Είναι προφανές ότι η Ελλάδα κάνει διαπραγματεύσεις έχοντας το ρόλο του γελοίου της ιστορίας. Ενας Αντώνης Σαμαράς διαρκώς απολογούμενος «μα, εγώ έχω πάρει μέτρα», ένας υπουργός Οικονομικών, ο εκάστοτε, διαρκώς επεξηγηματικός «μα, στον τουρισμό θα γίνει ζημιά αν αυξηθεί ο φι-πι-ά» και μια κυβέρνηση εντελώς αλλήθωρη, με το ένα μάτι κοιτάζει τους δανειστές, με το άλλο κοιτάζει τους ψηφοφόρους.
